Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

"Aiai... Elize is zwaar in luv"

Ik werd wakker. Ik was gisteren met Diablo gaan liggen en dus in slaap gevallen. Ik geeuwde en strekte me uit. 'Goedemorgen, Elize.' hoorde ik een bekende en vriendelijke stem zeggen. Ik spitste mijn oren en keek rond. Dokter Kirchhoffs, mijn beste vriend en stiekem ook de man waar ik hopeloos verliefd op was, zat naast me waardoor ik me kapot schrok. Ik slaakte een gilletje en legde mijn handen op mijn mond. 'Ben ik zo angstaanjagend?' vroeg dokter Kirchhoffs en grinnikte zacht. 'Nou... Nee... Maar als er opeens iemand naast me zit, is het toch wel normaal als ik schrik. of niet?' zei ik verbijsterd. 'Hoelang zit u hier al, dokter? Ik had u helemaal niet horen aankomen. Als ik u had gehoord, was ik heus wel eerder wakker geworden.'
Ik keek hem aan en glimlachte even. Zijn warme, donkerbruine ogen deden me iets... Zijn blik voelde prettig. 'Nog niet zo lang. Maar lang genoeg om jou te kunnen onderzoeken. Je hebt aardig wat wonden, Elize. Wat is er met je gebeurt?' vroeg dokter Kirchhoffs bezorgd en maakte een knoop in het verband die hij ondertussen om mijn hand wikkelde.
'Een persoon genaamd vader...' mompelde ik en keek verdrietig naar de grond. Ik had zwarte vegen in mijn gezicht omdat ik op de grond had gelegen. Ik zuchtte diep en keek toen weer even naar dokter Kirchhoffs die even over mijn wang streelde. 'Hoe houd je het vol bij die man?' vroeg hij en keek me doordringend aan. Ik voelde dat ik tranen in mijn ogen kreeg en schudde mijn hoofd. 'Niet...' Fluisterde ik zachtjes en knipperde de tranen weg. Huilen was zwak, dat had mijn vader me vroeger gezegd. 'Huilen mag, Elize.' zei dokter Kirchhoffs geruststellend. Het leek altijd alsof hij in mijn hoofd kon kijken. Alsof hij de dingen waaraan ik dacht in mijn ogen kon lezen. 'Huilen is zwak...' zei ik zacht en beet op mijn lip.
'Je hebt veel te lang bij je vader gezeten, Elize.' zei de dokter.
'Hoezo?' wierp ik tegen.
'Je herhaalt zijn teksten.'
'Hoe weet u dat?'
'Ik ken je vader, Elize.'
'Tsja. wie niet?' Ik zuchtte en keek naar mijn handen.
'Kom anders met mij mee...?' vroeg dokter Kirchhoffs opeens. Ik keek hem met grote verbaasde ogen aan. 'Meent u dat?' vroeg ik waarna hij meteen knikte. Ik glimlachte blij en stond meteen op. 'Maar... Ik moet wel nog langs de Kremers.' zei de dokter toen. Ik knikte. 'Dan ga ik mee.'

*Een uur later*
De dokter en ik hadden nog wat gepraat. Ik had mijn hart kunnen luchten en keek al iets vrolijker. De gesprekken met dokter Kirchhoffs deden me goed. Alsof ik praatte met iemand die snapte waar ik mee zat. Het was fijn dat hij naar me luisterde en me advies gaf. Ookal kwam er soms ook wel eens een discussie van. Maar ruzie werd het nooit. Ik kon hem al sinds ik negen jaar was. Ik herinnerde me die dag als de dag van gisteren.

"Elize! Kom eens!"
'Mama!'
Ik rende vrolijk naar onderen en vloog mama om de hals. "Daar is mijn kleine boefje." zei mijn mama blij en gaf een kusje op mijn wang. "Kom je mee naar mijn werk? Er is daar iemand die dolgraag kennis met je wil maken.' zei mam vrolijk en knuffelde me even. Ik knikte en keek meteen naar buiten. "Diablo!" Kraaide ik vrolijk en sprong uit mams armen. Ik rende naar mijn geliefde paardje toe en kuste zijn neus. "Diablooo" zei ik blij en knuffelde hem. Diablo hinnikte en keek naar mam die op haar paard Bella Donna steeg. Ze keek trots naar me. Ik klom zelf op Diablo en spoorde hem aan. "Wedstrijdje?" vroeg ik aan mijn moeder en liet Diablo een rondje rijden. Ze knikte en spoorde Bella aan waarna we allebei weg galoppeerden...

'Elize?' hoorde ik dokter Kirchhoffs opeens zeggen. Ik schrok weer en keek hem wazig aan. 'Ja?' vroeg ik en glimlachte even. 'Je was weer eens aan het dagdromen' zei dokter Kirchhoffs en grinnikte. 'Oh! Het spijt me.' zei ik meteen en begon lichtelijk te blozen. Ik zag het huis van de Kremers en stapte van Diablo af.

Mathijs kremers rende meteen naar buiten. 'Elize!' riep hij vrolijk en gaf me een knuffel. Ik lachte en aaide door zijn haar. 'Hallo, jochie' zei ik blij en keek naar hem. 'Lang niet meer gezien!' Zei Mathijs. Ik knikte en glimlachte naar hem.

We liepen met z'n drieën Mathijs' huis binnen. Ik keek even rond. Nog steeds hetzelfde als de vorige keer. Ik kreeg een warm gevoel van binnen. Ook bij de familie Kremers zijn deed me goed. Ik keek tevreden naar Mathijs en zag toen Driek, moeder en vader Kremers en Lotteke, Mathijs' kleine zusje. Het kind was hartstikke ziek, aan de eettafel zitten. Het viel me meteen op dat oom Lei de tinnegieter er niet was. Hmh... die zat zeker in zijn hutje met Geraerts. Dingen te bespreken over de bokkenrijders en hoe slecht het wel niet ging sinds kort. Ik keek naar Lotteke en ging meteen bij haar zitten. 'En hoe gaat het met mijn favoriete vriendinnetje?' vroeg ik glimlachend aan haar en sloeg mijn armen om haar heen. Lotteke voelde koud aan. Dat betekende niet veel goeds. Ik aaide even over haar wang en zuchtte. 'Gaat wel.' zei Lotteke met een zacht stemmetje en glimlachte zwak. 'Arme meid...' zei ik meelevend en gaf een kus op haar wang. Lotteke was als een zusje voor me. Ze kon alles bij me kwijt en ik kwam haar bijna elke dag opzoeken. Alleen was dat sinds kort verandert. Sinds mijn vader me binnen hield was het onmogelijk om überhaupt naar buiten te gaan. Ik mocht niet eens naar Diablo toe. Ik keek even naar dokter Kirchhoffs die naast mij en Lotteke kwam zitten waardoor ik lichtelijk begon te blozen.

Hij onderzocht Lotteke voorzichtig en gaf haar haar medicijnen. Ik keek naar hem zo lang ik kon. Dokter Kirchhoffs deed iets met me wat ik gewoon niet kon beschrijven. Ik kon hem al erg lang, maar toch bleef ik me een beetje ongemakkelijk voelen als ik bij hem was. Vandaar dat ik hem niet bij zijn voornaam noemde. Hij heette Joseph Kirchhoffs. Ik had al heel vaak mijn voornaam met zijn achternaam op briefjes geschreven. Het klonk zo goed. Elize Kirchhoffs. Ik glimlachte blij toen ik aan die naam dacht en voelde toen Lotteke's hand op mijn wang. 'Je bent helemaal rood, Elize' zei ze en grinnikte even.
'W... wat?' vroeg ik zacht en legde snel mijn handen op mijn wangen. 'Oh... oeps...' mompelde zachtjes en keek snel naar dokter Kirchhoffs die me even grijnzend aankeek waardoor mijn hart als een idioot begon te kloppen. Ik slikte en keek maar snel een andere kant op.

Even later, toen dokter Kirchhoffs Lotteke had onderzocht en verzorgd, liepen we naar buiten. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet eens in de gaten had dat ik bijna aan hem vast plakte. "Elize! Niet doen!" zei een strenge stem in mijn hoofd waarna ik meteen afstand nam. In de verte zag ik mijn vader en slikte. Uit paniek hield ik dokter Kirchhoffs' arm vast en stopte ik met lopen. 'M... Mijn vader heeft ons gezien.' piepte ik bijna onhoorbaar tegen de dokter en voelde zijn hand weer op mijn wang. 'Ik ben bij je.' zei hij en keek me weer aan met die warme glimlach waarvan ik pudding benen kreeg. Aiai... Elize was zwaar in luv... Ik zuchtte even en knikte toen. Ik ging maar gebruik maken van deze situatie en iets dichter bij de dokter staan. Ik voelde dat hij zijn arm beschermend om me heen legde en kneep mijn ogen dicht. Dit voelde fijn... Alleen zou het fijner zijn als mijn vader niet in de buurt was. Ik legde voorzichtig mijn armen om dokter Kirchhoffs heen en keek angstig richting mijn vader die op ons af liep.

'Elize!' gromde hij boos waarna ik me bang achter dokter Kirchhoffs verstopte. 'O... Oh jee...' zei ik zacht en zag dat mijn vader hem iets aan wilde doen. 'Hee! blijf van hem af!' riep ik opeens en kwam toen tevoorschijn. 'Laat dokter Kirchhoffs met rust!' Gromde ik boos. 'Zolang ik leef, bepaal ik mooi effe zelf wat ik doe!' wierp mijn vader tegen en trok me mee aan mijn arm.
'Van Brakel!' zei dokter Kirchhoffs meteen met een strenge stem en hield hem tegen.
'Niet trekken.' smeekte ik en keek verdrietig voor me uit. Als die twee in discussie raakten over mij, ging het meestal fout.

'Laat Elize nu meteen los!' Riep dokter Kirchhoffs boos tegen mijn vader. Ik keek naar ze allebei... Mijn vader begon aan mijn arm te trekken tot ik het hoorde kraken. 'Doe normaal!' gilde ik en viel op mijn knieën. Ik gilde nog harder toen mijn vader mijn arm losliet. 'Elize!' Riep dokter Kirchhoffs meteen en ging bezorgd bij me zitten. Hij keek naar mijn arm en slikte. 'Schouder uit de kom. Kijk nou eens wat je je dochter aandoet!' zei hij boos tegen mijn vader die opeens wegliep. Er rolden tranen over mijn wangen toen dokter Kirchhoffs mijn arm weer op zijn plaats probeerde te zetten. Toen hij klaar was, liet hij me tegen hem aan zitten en legde zijn armen om me heen. 'Het spijt me, Elize. Maar als ik dit niet zou doen, zou je nog meer pijn gehad hebben.' Zei hij zacht tegen me. Ik slikte en keek naar beneden.