Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Mislukte poging 1

Ik was met Diablo op weg naar de verzamelplaats van de bende. Ik had het masker dat ik gekregen had opgezet en een zwarte cape omgedaan. De kap zat op mijn hoofd. Ik keek naar Diablo die ongeduldig door draafde. Hij zocht gevaar altijd op. 'Rustig, duivel. Niet zo opdringerig.' Mompelde ik en probeerde te praten met een mannenstem. Ik had twee keuzes: of praten met een zware, angstaanjagende stem óf helemaal niets zeggen. Als het een niet lukte, probeerde ik het ander. Ik zag in de verte een vuur branden en reed er voorzichtig naartoe. Moesten bokkenrijders niet onopvallend zijn? Ik keek nieuwsgierig en zag toen pas dat de schout en zijn rakkers in de buurt van de verzamelplaats waren. Ik slikte en sloot mijn ogen. 'Wees geen watje, Elize. Je kunt hem aan.' Fluisterde ik tegen mezelf en deed mijn masker af. Ik verstopte het snel en reed naar de schout toe.

Ik kuchte toen we heel dichtbij waren en keek naar hem met een opgetrokken wenkbrauw. 'Heer schout. Wat moet jij hier? Rot een eind op en kom hier nooit meer terug. Dit is namelijk míjn terrein!' Gromde ik naar hem. 'Niets is van jou, van Brakel. Dat weet je.' Zei de schout, maar keek niet op of om. Ik trok mijn zwaard en hield die tegen zijn keel. 'Wie niet luisteren wil, moet dan maar voelen.' Mompelde ik en maakte een snee in zijn nek. 'Oprotten.'

Na een paar keer schreeuwen en schelden, zette de schout en zijn rakkers het op hun lopen. Ik lachte even en keek ze afkeurend na. 'Watjes.' mompelde ik en zette mijn masker weer op zodat de zwarte kapitein me zou herkennen. Ik liet Diablo naar de verzamelplaats toe lopen en merkte toen pas dat ik te laat was. Of gewoon dom. Er was namelijk niemand daar.

'Helaas, Elize. Ik was vergeten te vertellen dat we vandaag even niets zouden doen.' Hoorde ik de zwarte kapitein achter me zeggen. Ik keek om en zag dat hij een schotwond in zijn schouder had. Ik wees erna met grote ogen. 'E... eh... Blacky... Je...'  'Schouder. Ja, ik weet het. Die lafaard van een schout begon wat in het rond te schieten toen ik ook maar één klein geluidje maakte. Hij heeft me geraakt en ik heb geprobeerd om geen kik te geven.' Zei de zwarte kapitein en ging bij me staan. 'Heb jij even geluk dat ik de dokter de laatste tijd wel eens help.' Zei ik tegen hem en stapte van Diablo af. 'Ik ben niet zijn beste leerling... Maar ik kan wel iets voor je doen.' Zei ik. Stiekem had ik een plan. Ik ging alles verkeerd doen. Als die blacky me zou corrigeren, wist ik hoelaat het was. Ik pakte een tas en haalde de spullen eruit. Daarna begon ik zijn wonden te verzorgen.

De zwarte kapitein had steeds geen kik gegeven. Zelfs al deed ik alsof ik de kogel was vergeten en pas heel laat eruit haalde en zelfs al deed ik watjes op de wond wat dus helemaal niet moet, hij zei gewoon geen woord. "Verdomme... Hij is goed." Dacht ik en begon er toen over na te denken hoe ik hem anders te pakken kon krijgen. Ik keek in zijn ogen en voelde dat ik weer puddingbenen kreeg. Niemand... Maar dan ook niemand dan alleen dokter Joseph Kirchhoffs had zo'n lieve ogen. Ik beet op mijn lip en keek snel weer naar zijn schouder.

'Als het gaat ontsteken, ga naar de dokter en laat hem het doen.' Zei ik toen snel en stond op. 'Ik ga terug naar hem toe.'

Ik keek even rond en toen weer naar de kapitein. 'Tot morgen.'

Ik stapte weer op bij Diablo en galoppeerde weg. Onder het rijden deed ik mijn masker weer af en stopte ik het weg. "En nu eens proberen om eerder thuis te zijn dan hij." Dacht ik en begon te grijnzen.