Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

"Enge dokkie..."

Ik ging bij hem zitten toen hij ging eten. Ik glimlachte zwakjes toen hij naar me keek en zuchtte kort. 'Vertel het eens, lieverd.' Zei dokter Kirchhoffs en keek me met zijn lieve, lachende ogen aan. Ik keek verbaasd. Noemde hij me nou lieverd? Dat was nieuw. Ik schudde even mijn hoofd en keek nog steeds lichtelijk verbaasd. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Neh... Niets aan de hand.' Murmelde ik toen. 'Ik zie het aan je. Wat is er?' Vroeg de dokter en keek me lichtelijk bezorgd aan. 'Ik vraag me gewoon af of Diablo wel oké is...' Zei ik toen. 'Die is net zoals jij weer beter. Hij was sowieso niet echt ziek, hij had het alleen koud. Maar voor de rest was hij al helemaal in orde.' Zei dokter Kirchhoffs geruststellend.

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik knikte. 'Oké, super.' Zei ik toen en aaide toen even over zijn hand. 'Dank je.' Zei ik toen en keek hem nog steeds glimlachend aan. 'Niets te danken, Elize. Het is mijn werk.' Antwoordde de dokter. 'Maar je hebt andere patiënten weg laten gaan om bij mij te blijven. Ik heb je wel gevoeld hoor.' Zei ik licht grinnikend. 'N.. nou..' Zei dokter Kirchhoffs en schraapte zijn keel waarna hij lichtelijk begon te blozen. Ik lachte en duwde mijn vinger in zijn wang. 'Aaaaaha! Je bent dus nog menselijk.' Zei ik pesterig en grinnikte. Ik had hem eigenlijk bijna nooit zien blozen. 'Alsof ik dat niet al was!' Zei dokter Kirchhoffs met grote ogen en stond op.

'Euh... dok... wat zijn wij van plan?' Vroeg ik met grote ogen toen hij dat deed. 'Begin maar vast met rennen.' Zei dokter Kirchhoffs plagerig. 'Voordat ik je dalijk de kieteldood geef.'

Ik slikte. Oké, ik ging eraan. Als er iets was waar ik echt niet tegen kon, was het wel kietelen. Ik stond snel op en rende als een idioot door het hele huis. Gevolgd door een gemeen lachende dokter Kirchhoffs. 'Enge man!' Riep ik lachend en keek even om. Maar dat was niet bepaald slim, want binnen de kortste keren lag ik op de grond. 'Oh, slim.' Zei dokter Kirchhoffs lachend en ging bij me zitten. 'Elize toch.'

Ik prikte in zijn zij en stak mijn tong uit. 'Zeur niet, engerd. Jij jaagt me de stuipen op het lijf en daardoor ben ik van schrik op mijn gezicht gegaan. Enge dokkie...' Zei ik Grijnzend en trok zacht aan een van zijn krullen. 'Leukerd.' Zei hij sarcastisch en stak ook zijn tong uit. 'Nooit gedacht dat jij net zo kinderachtig kon zijn als ik!' Zei ik hard lachend en knuffelde hem. 'Gek ding.' Zei dokter Kirchhoffs grinnikend en keek naar me. 'Danku.' Antwoordde ik grijnzend en ging toen ook maar zitten.