Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Gered door "de duivel"

Het was midden in de nacht. Ik zat nog steeds met mijn ogen gesloten vastgemaakt aan mijn bed. Nu al twee weken zonder eten. Drinken kreeg ik heel soms zodat ik niet uit kon drogen. Ik begon wat te mompelen en wiebelde heen en weer. Ik leek wel een psychisch gestoorde. Ik bleef mompelen en wiebelen todat ik gestommel hoorde onder. Ik probeerde tranen te onderdrukken toen ik geschreeuw hoorde en beet hard op mijn lip. Ik probeerde mezelf weer los te maken, maar dat lukte niet.

- Jan van Brakel -

Ik hoorde iets buiten. Als ik erachter kwam dat het Elize was werd ik gek. Ik had haar zo goed mogelijk vastgemaakt. Ik liep naar de deur en maakte die open. De bokkenrijders stonden er. 'Wat moet dat hier!?' Gromde ik boos en wees naar ze. Geraerts stond voorop. 'Geraerts! Wat heeft dit te betekenen?!' Riep ik woedend toen een paar bokkenrijders me vastgrepen. Hij antwoordde niet. 'Hallo?! Ben je doof!?' Ik voelde dat ik rood werd van kwaadheid en probeerde de bokkenrijders,  die eigenlijk mijn maten waren, aan de kant te slaan. Ze bonden me vast en zette me neer op een stoel. Mijn baas de zwarte kapitein liep naar me toe met een fakkel. Hij trok mijn sokken uit en keek naar me met een ijzige blik in zijn kille zwarte ogen.

- Elize van Brakel -

'Hou op! En wel meteen! Verdomme!' Hoorde ik mijn vader roepen waardoor ik nog onrustiger werd dan normaal. Ik wilde gillen, maar hield me stil omdat ik niet wilde dat er iemand naar boven zou komen. Ik hoorde dingen op de grond vallen en daarna hoorde ik mijn vader weer schreeuwen. Wat was er aan de hand daar? Ik bibberde van angst.

- Jan van Brakel -

Ik schreeuwde het uit van de pijn toen de zwarte kapitein de fakkel onder mijn voeten hield. 'Ophouden!' Riep ik. 'Waar is je dochter, van Brakel?' Riep de zwarte kapitein. Mijn ogen puilden bijna uit mijn oogkassen. 'Wàt?! Wat moet je met dat wijf?' Schreeuwde ik boos. 'Waar is ze, van Brakel?' Vroeg de zwarte kapitein toen kil en hield de fakkel nu tegen mijn voeten aan. 'Boven! Ze is boven!' Riep ik meteen. De zwarte kapitein knikte naar de bokkenrijders. Ze liepen naar buiten en de zwarte kapitein liep naar boven.

- Elize van Brakel -

Ik hoorde iemand de trap op lopen en piepte bang. Nog voordat ik kon proberen om los te komen zwaaide de deur al open. De zwarte kapitein in de opening. 'Elize...? Je ziet er... verschrikkelijk uit...' Zei hij licht geschokt en liep snel naar me toe. 'Ook fijn om jou weer te zien, Blacky...' Zei ik licht beledigd. Maar mijn stem klonk zo breekbaar dat het klonk alsof ik écht blij was om hem te zien. De zwarte kapitein liep naar me toe en maakte me los. 'Dank je.' Piepte ik en sloeg mijn armen om zijn nek heen. 'Kun je staan?' Vroeg de zwarte kapitein aan me en ging zelf al een beetje staan. Ik probeerde ook te staan, maar wankelde op mijn benen omdat ik al zo lang had gezeten. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte diep. 'Nee... sorry.' Fluisterde ik en keek even naar hem. 'Ik draag je wel.' Zei de zwarte kapitein met een kleine glimlach op zijn gezicht en tilde me op. Ik glimlachte even terug en legde mijn hoofd voorzichtig tegen zijn schouder. Hij liep naar onderen toe. Ik keek nog even naar mijn vader die me met een woeste blik aankeek en sloot snel mijn ogen weer.