Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

'Verrader...'

Ik zat even later met dokter Kirchhoffs op een bank. Nog steeds in zijn geheime kamer. Hij vertelde me hoe hij zwarte kapitein was geworden en wat hij allemaal deed. Urenlang hadden we er gezeten.

'Het is misschien vreemd als ik dit ga zeggen. Maar we moeten je vader gaan redden. Hij is een lid van de bende en mijn mannen en ik hebben gezworen om alle mannen die vastgezet worden gered moeten worden.' Zei dokter Kirchhoffs opeens heel erg serieus.

Ik keek hem met grote ogen aan. 'D... dok... meen je die? Na alles wat hij me heeft aangedaan? Je wilt hem bevrijden?!' Vroeg ik en voelde een steek in mijn hart. Ik voelde me opeens verraden.

'Ja, Elize. Misschien leert hij er iets v...'

'Nonsens! Jij kent die achterlijke gladiool niet! Ik ben blij dat die vent achter slot en grendel zit en hetzelfde ondergaat als ik! Wat daar gebeurt is nog niets vergeleken bij wat hij met mij  uitvoerde!' Gilde ik en hoorde mijn stem breken. Ik stond op en keek naar dokter Kirchhoffs met tranen in mijn ogen van boosheid. 'Ik dacht dat je me zou beschermen tegen hem! Maar je bent verdomme van plan om hem te redden! Verrader!' Gilde ik boos en rende naar de deur.

Dokter Kirchhoffs hield me snel tegen en drukte me hardhandig tegen de muur. Ik verslapte omdat het pijn deed en beet op mijn lip om het niet weer uit te gillen. 'Laat me los!' Jammerde ik en probeerde los te komen. 'Doe rustig, Elize. Ik wil je gewoon duidelijk maken dat ik je nooit zou verraden. Je betekent daarvoor veel te veel voor me. Dat weet je. Maar we moeten hem redden of je het nou wil of niet! Anders verraad hij misschien dingen en dan zijn we allemaal de klos!' Zei hij tegen me en keek me aan. 'Je doet me pijn...' Fluisterde ik toen hij me nog strakker vasthield. Meteen verzwakte zijn greep en keek hij me recht in mijn ogen aan.

Zo stonden we even naar elkaar te kijken. Ik zuchtte diep. 'Laat me nu los, alsjeblieft.' Mompelde ik zachtjes. Dokter Kirchhoffs knikte en liet me eindelijk los. Ik maakte dat ik wegkwam en hoorde dat hij zelf zijn handen weer tegen de muur legde. Ik rende zo snel als ik kon naar de stal van Diablo en vloog het beestje om de hals. 'Weg hier.' Fluisterde ik zacht. Ik pakte mijn zwarte cape, deed mijn kap op en deed de staldeur open. Ik sprong op Diablo's rug en liet hem zo snel als hij kon weg galopperen.

"Verrader..." Dacht ik toen ik langs de verzamelplaats van de bokkenrijders kwam en liet Diablo nog sneller rennen. Na een uur begon het te regenen. Er was geen schuilplaats, dus moest ik maar onder een boom gaan liggen. Ik bibberde omdat het koud begon te worden. Daar had ik niet op gerekend. Na een paar minuten was ik al doorweekt. Ik kromp in elkaar en sloot mijn ogen. Ik kreeg steken in mijn longen en het werd als maar kouder. Diablo kwam bij me liggen, maar dat had vrij weinig zin. We hadden het beide steenkoud. Maar we bleven hier. We waren beide te moe om verder te gaan en zo te zien was het ook al erg laat.