Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Elize.

Ik werd wakker van iets dat bewoog. Ik fronste mijn wenkbrauwen even en voelde dat er iemand naast me lag. "Dokkie!" Dacht ik en er verscheen een blije glimlach op mijn gezicht. Ik hoorde ademhaling dat hij sliep. Ik keek even naar hem en toen naar alles om me heen. Hoe lang had ik hier gelegen? Een dag? Een week? Misschien wel een maand! Ik voelde me wel beter. Gelukkig. Dokter Kirchhoffs had verteld dat ik longontsteking had en dat dat na twee of drie dagen wel weg moest zijn vanwege die enorm vieze pillen die hij me gaf.

Ik snapte eigenlijk niet waarom hij hier wat lag te pitten... moest hij niet werken? Ik keek rond. De gordijnen waren dicht en het was pikdonker buiten. "Ah zo. En de bokkenrijders dan?" Ik keek nieuwsgierig. Dokter Kirchhoffs die zijn taken niet doet alleen omdat ik iets heb. Was dat niet een beetje raar? Ik zuchtte kort en sloot mijn ogen maar weer. Ik had geen idee in welke eeuw ik weer wakker zou worden. Misschien wel in de 19e eeuw! Dat zou geweldig zijn. Uit deze rottijd en verdergaan als een nieuw ouderloos persoon. Ik zuchtte misprijzend. Ik had weer iets gevonden om over na te denken, hoor. Ik probeerde weer te slapen.

De volgende dag werd ik weer wakker. Dokter Kirchhoffs lag niet meer naast me. Ik vroeg me af waar hij was en keek om me heen. De gordijnen stonden open en er kwam een zonnestraal naarbinnen die recht in mijn oog terecht kwam. 'Aaah! Licht!' Mompelde ik hard en rekte me tegelijkertijd uit. "Stomme zon! Je maakt me nog eens blind!"

Ik wilde opstaan. Dat deed ik ook. Maar meteen viel ik weer op bed omdat ik het gevoel had dat ik geen benen meer had. Ik had hier dus zeler een week gelegen. Ik probeerde nog eens op te staan en hield me tegelijkertijd vast aan het bed. Dit keer lukte het redelijk. Ik grijnsde en liet los. 'Hahaa! Nu ben ik je te sli... Iekkss!' Ik kon mijn zin nog niet afmaken en ik viel er weer op. 'Verdraaid!' Gromde ik. 'En nu lukt het me wel!' Zei ik tegen mezelf en deed weer hetzelfde ritueel als net. Dit keer bleef ik me vasthouden om te wennen aan zwaartekracht. Of wat het ook allemaal was.

Ik kon na een paar minuten zo staan eindelijk blijven staan. En daarna probeerde ik zonder vast te houden. Het lukte! Het lukte eindelijk! Ik klapte in mijn handen en grinnikte. 'Jeej!' Zei ik vrolijk en wankelde toen als een dronken oerang-oetang naar de trap. Daarna hield ik me stevig vast aan de trapleuning en liep ik naar onderen. Ik keek rond en kuchte even. 'Hallo? Dooookkieee?' Zei ik voorzichtig. Mijn stem kraakte enorm. Ik keek geschrokken. Wauw. Dat was echt vreselijk eng.

Ik keek nog een paar keer rond. 'Hallooo?' Vroeg ik nog eens, maar dit keer wat harder. Ik hoorde de voetstappen van dokter Kirchhoffs en keek vrolijk. 'Hoiii!' Zei ik tegen hem. Het klonk raar. Net een hyper oud vrouwtje. Ik giechelde even en keek naar hem. 'Wat doe jij hier?' Vroeg hij verbaasd. 'Ik heb mezelf weer leren lopen.' Antwoordde ik trots en keek naar hem. Dokter Kirchhoffs grinnikte en aaide door mijn haar. Ik glimlachte en ging toen op zijn stoel zitten met een grijns. 'Ik ga even wat eten voor ons maken.' Zei dokter Kirchhoffs die zich omdraaide. Ik kreeg een misselijk gevoel vanbinnen. Getver. Eten. Maar hij liep al weg. Ik bleef zitten en keek hem na.