Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Lucide droom.

Ik zat op mijn bed op de logeerkamer bij dokter Kirchhoffs thuis. Mijn arm zat nu in het verband. Inmiddels leek ik wel een mummie... Ik zuchtte en keek uit het raam naar buiten. Mijn vader kwelde me echt. Ik zag Diablo in zijn stal staan. Geruisloos maakte ik het raam open en sprong ik naar buiten om bij Diablo te gaan liggen. Ik streelde het beestje over zijn neus en gaf er een kus op. 'Hoe is het met mijn prachtige,  lieve paardje?' Vroeg ik hem liefkozend en gaf hem een appel. Diablo hinnikte tevreden en keek me aan met zijn grote, rooie ogen. Ik streelde zijn vuurrode manen en ging toen liggen. Diablo ging ook liggen en zorgde ervoor dat ik dicht tegen hem aan lag. Wat dat betreft was Diablo echt een schatje. Voor mij dan. Ik deed mijn ogen dicht en viel langzaam in slaap.

'Hee! Kleine van Brakel!' Riep iemand tegen me. Ik keek op en knipperde met mijn ogen. Ik lag opeens op een onbekende plaats. Ik schrok toen ik mijn vader tussen een paar mensen zag staan en sprong op. 'W... Wie zijn jullie? Waar ben ik?' Vroeg ik zacht en keek rond. Niets meer te zien. Opeens was er allemaal vuur om me heen. Ik was als kleintje al bang dat ik dood zou gaan door brand. En nu gebeurde het dus! Ik keek bang om me heen en zag dat de vlammen aan mijn cape likten. Ik probeerde te gillen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik was hulpeloos! Ik kneep mijn ogen dicht en hoorde opeens een schot achter me.

Ik schrok wakker en keek om me heen. Niets te zien. Vreemd... Ik zou toch zweren dat ik écht een pistool hoorde of zo. Ik slikte toen ik voetstappen hoorde en gooide een steen naar de schaduw die bij me in de buurt stond. Meteen hoorde ik iemand een duidelijke "auw!" roepen en dichterbij komen. Dokter Kirchhoffs stond nu in het zwart bij me en deed een raar masker op. Toen ik het goed bekeek zag ik dat hij de zwarte kapitein was! Ik probeerde weer te gillen en alweer kwam er geen geluid over mijn lippen. Ik droomde dus weer. Ik kneep mijn ogen weer dicht en beet hard op mijn lip.

Ik werd weer wakker en keek rond. Hopelijk was ik dit keer wel echt wakker. Ik kneep hard in mijn arm en beet op mijn tanden. Auw... Ja. Nu was ik wel echt wakker. Ik kon dus niets raars meer meemaken... Dacht ik. Ik keek naar Diablo die nog rustig lag te slapen en stond voorzichtig op. Er klonk weer zo'n gejoel als afgelopen nacht... Dit keer was het verder weg. En dit keer kreeg ik ze ook te pakken! Ik deed mijn zwarte cape om, zette een ander masker op, een zwart ravenmasker, en trok daarna mijn capuchon weer over mijn hoofd. Ik liep de stal uit en keek vastberaden rond.

Dit was de avond dat Elize van Brakel. Dochter van Elizabeth en Jan van Brakel. Zich tegen de bokkenrijders en hun zwarte kapitein zich ging verzetten tegen die duivelsbende!

Ik grijnsde toen ik dat dacht. Ik had me immers al vaker verzet tegen Diablo. Als hij een echte duivel was, ging dit zeker lukken!

Vol trots rende ik richting de verzamelplaats van de bokkenrijders.