Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Wie is de man achter het masker?

Ik werd wakker van het geluid van een vallend glas. Ik gilde omdat ik dacht dat het de bokkenrijders weer waren. Niet veel later kwam dokter Kirchhoffs naar boven lopen. Ik keek met grote ogen naar hem toen hij in de deuropening stond. 'Elize? Wat is er aan de hand?' Vroeg hij met een bezorgde stem en liep voorzichtig naar me toe. 'Ik... schrok... van iets.' Fluisterde ik tegen hem en verstopte mijn gezicht in zijn krullen toen hij me tegen zich aan drukte. 'Wat was er gebeurt gisteren?' Vroeg hij toen en keek me aan. 'Die bokkenrijders kwamen het huis van mij en mijn vader binnen... ze zochten mij... ik wist niet wat er gebeurde want het ging allemaal zo snel. De zwarte kapitein had me losgemaakt en me toen mee naar buiten genomen... daarna weet ik niets meer.' Zei ik tegen Kirchhoffs en keek even naar hem. Hij knikte. 'Kom even mee naar onderen. Je hebt lang op je kamer moeten zitten en ik geloof niet dat je echt veel te eten hebt gekregen van je vader.' Zei hij tegen me. Ik knikte en stond toen voorzichtig op.

Na een paar minuten stond ik onder. Lopen was nog steeds vreselijk irritant vanwege het dagenlang achter elkaar op de grond zitten. Ik zuchtte opgelucht toen ik niet meer hoefde te staan en rekte me uit. 'Goedemorgen, Elize.' Zei de bediende van dokter Kirchhoffs en lachte even naar me. Ik zwaaide en grijnsde kort. Hij zette eten voor me neer en keek glimlachend naar me. Ik keek met grote ogen naar het vele eten voor mijn neus. 'Eh...' mompelde ik. 'Ik ben nog steeds een meisje... geen wolf...' Zei ik voorzichtig en bloosde een beetje omdat ik niet ondankbaar wilde overkomen. 'Gewoon proberen.' Zei dokter Kirchhoffs. Ik knikte en probeerde weer te eten. Alleen lukte het niet echt. Ik zuchtte en keek even rond.

Na het "eten" liep ik meteen weer naar buiten om Diablo te verzorgen. Maar zo te zien had dokter Kirchhoffs dat al gedaan. Ik liep naar de stal van Diablo en keek raar toen ik een briefje zag.

"Ik heb je paard verzorgd toen je op je kamer hebt vastgezeten. Ik hoop dat het goed met je gaat, kleine van Brakel.

Z.K"

Ik las het met gefrobste wenkbrauwen en moest even tien keer denken voordat de cent viel. 'Hij?' Zei ik voorzichtig en keek naar Diablo. 'Serieus?' Hij hinnikte. Ik keek weer naar het briefje en glimlachte verlegen. 'Nou... dank je, Blacky.' Zei ik zacht en aaide Diablo over de hals. Hij hinnikte en keek me aan met zijn bloedrooie ogen. Ik glimlachte naar hem en borstelde zijn manen even. 'Lief duiveltje van mij.' Zei ik blij en liefkoosde hem.

Na een halfuur knuffelen begon ik me toch af te vragen waarom die zwarte kapitein opeens zo bezorgd over me was. Ik zuchtte even en dacht na. 'Zou hij dan toch Dokkie zijn?' Vroeg ik voorzichtig. Diablo hinnikte en maakte een knikkende beweging waardoor mijn mond open viel. 'Hoe weet je dat?' Riep ik bijna en keek met grote ogen naar hem. Diablo hinnikte weer. 'Ik ga dit tot op de bodem uitzoeken.' Zei ik meteen en klom op zijn rug. 'Vanavond gaan wij twee Blacky bestuderen.' Ik grinnikte toen ik dat zei en spoorde Diablo aan.