Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

Dokter Kirchhoffs.

Ik had slecht geslapen vannacht. Het zat me bepaald niet lekker dat ik Elize weg had laten gaan. Het had gestormd vannacht en zelfs nu was het nog niet gaan liggen. De lucht was donkergrijs. Ik schudde mijn hoofd en keek naar buiten. Ik kon haar gewoon niet laten gaan. Ik pakte mijn spullen en trok mijn jas aan waarna ik naar de stallen liep en Duvel daar klaarmaakte voor vertrek. Het onweerde. Typisch. Altijd als Elize vertrok, gebeurde er iets. Dat zou nu vast ook niet anders zijn. Ik steeg op en liet Duvel de hoefsporen van Diablo volgen.

Na een anderhalf uur tot twee uur zoeken, zag ik de twee liggen. Elize was lijkbleek en doorweekt. Ze had rode kringen onder haar ogen en haar lippen waren een beetje blauw. Ik schrok me onnozel toen ik haar zo zag liggen en zag duidelijk dat ze geprobeerd had om het warm te krijgen. Ik sprong van Duvel af en liep haastig naar Elize en Diablo toe. "Oh, Joseph. Waarom laat je die twee toch altijd gewoon gaan wanneer ze dat willen... er komen alleen maar negatieve dingen van." Dacht ik misprijzend tegen mezelf. Het ging slecht met ze allebei. Ik aaide even met een hand over Elizes hoofd. Ze had duidelijk koorts. Ik legde haar op haar rug en luisterde naar haar piepende ademhaling. Ze begon te hoesten en meteen daarna was ze buiten adem. Ze kon bijna niet meer ademhalen. Verdorie! Longontsteking! Ik slikte en tilde haar op. 'Jij hebt dringend warmte en verzorging nodig.' Mompelde ik zacht en stapte op mijn paard.

Ik legde mijn jas om Elize en mij heen zodat ze al iets had. Diablo stond zwakjes op en strompelde naar ons toe. 'Kom mee, vriend.' Zei ik tegen hem en aaide zijn hals. Diablo keek me aan en het leek alsof zijn ogen lachten. Nu snapte ik waarom Elize zo verliefd was op haar beestje. Ik glimlachte en liet Duvel rustig naar huis stappen.

Na die lange tocht bracht ik Diablo naar de stallen. Ik zette Duvel naast hem en keek naar de twee. Ik legde een deken kver Diablo heen en gaf hem toen water en hooi. Meteen daarna droeg ik Elize naarbinnen en keek naar haar. 'Kun je jezelf omkleden?' Vroeg ik voorzichtig. Elize begon weer te hoesten en knikte ondertussen. 'Ja, lukt wel." Murmelde ze en wankelde naar de logeerkamer waar ze zich omkleedde. Even later strompelde ze weer terug naar mij toe. Ik legde haar in mijn bed en legde dekens over haar heen. 'Wacht heel even.'

Ik liep met haastige snelle passen naar de keuken en maakte warme thee. Daarna pakte ik wat pillen en nam die mee naar Elize toe. Ik zette de thee neer op het nachtkastje naast mijn bed en gaf daarna een pil aan Elize. Ze slikte het in en sloot meteen daarna haar ogen. 'Wil je bij me komen liggen?' Vroeg ze met een zwakke stem. Het was nog vroeg. Dus ik kon nog bij haar blijven liggen. Ik keek naar Elize en ging naast haar liggen met mijn armen stevig om haar heen geklemd. Elize kroop dicht tegen me aan. Ze bleef piepend ademhalen. Ik dacht er even over na om vandaag en morgen de patiënten even naar een andere dokter te laten gaan. Dokter Keyser was ook een goeie dokter. Ik schreef een briefje en legde die al klaar. Meteen daarna concentreerde ik me weer op Elize. Ze was in slaap gevallen.

Ik voelde dat mijn ogen ook dicht begonnen te vallen en sloot ze maar meteen. En niet veel later viel ik als een blok in slaap.