Achter het masker (GESTOPT sinds 2013)

De zwarte ruiter.

'Jij hebt veel pit.' Zei de zwarte kapitein toen we in het bos zaten op een plaats waar volgens hem niemand het kende. Ik keek hem grijnzend aan. 'Dat zeggen er veel.' Zei ik trots en keek toen even naar een ketting die ik om had. 'Dat heb ik van mijn moeder...' Zei ik toen en zuchtte even. 'Ja inderdaad...' Zei de zwarte kapitein en probeerde duidelijk een glimlach te onderdrukken. 'Ze betekent veel voor je hè?' Fluisterde hij toen. Ik knipperde even met mijn ogen en knikte. 'Maar ze is er niet meer... Ik sta er nu alleen voor.' Zei ik zacht en legde mijn hoofd op mijn knieën. 'En die Kirchhoffs dan?' Vroeg de zwarte kapitein toen. 'Hoe weet jij nou dat ik bij dokter Kirchhoffs verblijf?' Vroeg ik meteen aan hem. 'Ik zie dingen.' Zei hij grijnzend en keek naar me.

Na een paar minuten nadenken keek ik even vragend naar hem. 'Maar je kwam hier niet om over mij te praten... Of wel?' vroeg ik voorzichtig en glimlachte zenuwachtig. 'Nee... Niet echt. Ik kwam hier eigenlijk  om iets aan je te vragen,' Zei de zwarte kapitein. 'Oh... Vraag maar raak dan.' Zei ik met grote ogen en keek naar hem. 'Wist je dat jouw moeder de zwarte ruiter was...? De rechterhand van de vorige zwarte kapitein.' Zei hij toen tegen me. Mijn mond viel open en mijn ogen vulden zich met tranen. 'Nee! Dat is onmogelijk!' gilde ik verdrietig en stond op. 'Elize! Leer ermee om te gaan!' Zei de zwarte kapitein en stond ook op. Ik legde mijn handen op mijn ogen. 'Nee! De schout mag geen gelijk hebben!' Zei ik huilend en voelde de handen van de zwarte kapitein op mijn schouders.

Toen ik wat rustiger was geworden, haalde de zwarte kapitein mijn handen van mijn ogen. 'Zou je willen luisteren nu?' Vroeg hij toen en keek me aan met zijn zwarte ogen. 'O... Oké...' Zei ik zacht en slikte even. 'Zou jij het werk van je moeder in ere willen houden door haar op te volgen?' vroeg de zwarte kapitein toen aan me en haalde een zwart ravenmasker tevoorschijn. Mijn ogen vulden zich weer met tranen. 'Een heleboel mensen zouden het een eer vinden als ik het zou vragen en jij word er alleen maar emotioneel van,' zei de zwarte kapitein verbaasd en veegde de tranen weer voorzichtig weg. 'Dit is anders! Het was mijn moeder!' Zei ik en keek naar hem. 'Mijn moeder is nogal een gevoelig onderwerp voor me!' Ik keek naar zijn hand die op mijn wang lag. 'Maar zou je het willen?' vroeg de zwarte kapitein toen. Ik zuchtte en knikte. 'Goed dan...'

Ik liep terug naar het huis van dokter Kirchhoffs met het masker in mijn hand. Die ogen... Ik herkende iets aan die ogen! Ze waren niet zwart... Dat leek zo door het donkerdere licht in dat bos... Die ogen zouden bruin moeten zijn. Ik dacht heel diep na en bedacht me wie diezelfde ogen had. Dokter Kirchhoffs was de enige met die ogen. Die lachende, lieve ogen... Die ogen waar ik wel uren  naar kon staren. Die prachtige ogen die bij dat mooie gezicht hoorde en die bruine krullen waar ik altijd doorheen had willen strelen. Ik slikte en slaakte een gilletje toen ik tegen iemand op botste. 'Oh! Sorry!' Zei ik toen ik zag dat het dokter Kirchhoffs was. 'Aha. Daar ben je,' Zei hij glimlachend en knuffelde me. 'Ik zocht je.' Zei hij toen. Ik glimlachte blozend en verstopte ongezien mijn masker. 'Ik ben er.' Zei ik vrolijk. 'Kom je mee naar binnen?' Vroeg dokter Kirchhoffs toen en stak zijn hand naar me uit. 'Natuurlijk.' Zei ik knikkend. Dokter Kirchhoffs nam me mee naar binnen. Ik rende eerst even naar mijn kamer om het masker te verstoppen en toen kwam ik weer naar onder om hem te helpen met zijn patiënten.