Bu bölümü önce kendime sonra çok sevdiğim Sebo knkm XxXPoncikPandaXxX ya ithaf ediyorum 💘
----------------------------------------------
⏩Yıldız⏪
"Yeter artık! Neden ben neden? O kadar mutsuz olmayı hak eden insan varken neden ben? Ben kimsenin kalbini kirmadigim halde neden her defasında üzülen ben oluyorum.."
Boğazım yirtilircasina karanlığa haykırdığım kelimeler boşlukta bir bir yok olurken sonlara doğru kısılan sesimle kafami egip cevap beklercesine boş karanlığa bakmaya başladım. Gözyaşlarım alıştıkları gibi yanaklarimdan suzulerek karanlığa karışıyordu.
Ne zaman içim yansa uğradığım durak olmuştu bu eski binanın terası.
Başkalarına anlatamadığım hatta bazen kendime bile söyleme cesareti bulamadigim gerçekleri bu binanın terasından karanlığa haykırırdım geceleri. En yakın dostum karanlık olmuştu artık.
Kiminin en yakın arkadaşı kitaplariydi, kiminin de gerçek arkadaşları vardı. Benimse karanlığım..
Bakislarimi cevirdigim karanliktan kaldırarak ucsuz bucaksız karanligin içindeki tek ışığa baktım.
Küçük bir yıldız.. Küçük olduğu kadar parlak da..
Benim karanligimin icinde de küçük parlak bir yıldız var mıydı? Nerdeydi? Ne zaman bulacaktim onu?
En önemlisi onun ışığı benim karanligimi aydınlatmaya yetecek miydi..
Dolan gözlerim yüzünden gorusum bulaniklasirken görebildiğim en net şey küçük yıldızdı.
Hickiriklarim artarken o kadar güçsüz hissediyordum ki daha fazla ayakta duramayarak zaten alcak olan teras balkonunun beton korkuluguna oturarak sırtımı eski binanın aşınmış duvarlarına yasladim. Bacaklarimi kendime çekerek göz yaşlarımin tekrar tekrar dökülmesine izin verdim.
"Neden ben?"
Çatallastiği için fislti gibi çıkmıştı sesim.
Aniden duyduğum sesle irkildim. Buraya hiç kimse gelmezdi. Hele de gece..
Aklima gelen ihtimallerle aniden kafami cevirip gideceğim sırada bakislarim bir çift siyah gozle kenetlenirken şaşkınlıktan donup kalmistim.
Ben bakislarimi cekemezken o gözlerini kaçırıp biraz daha ilerledikten sonra yanımda durarak gözlerini karanlığa dikti.
Bende hala şaşkınlıkla onu izliyordum. Kimdi bu siyah gözlü siyahlar içindeki adam? Elleri pantolonunun cebindeyken hala karanlığa bakiyordu.. Hayir.. Yıldıza bakıyordu..
Eli yüzü gayet düzgün biriydi. Giydiği siyah ceket ve siyah pantolon, yine siyah gözleri ve saçlarıyla mükemmel bir uyum sağlıyordu.
Gözleri hala karanliğı süzerken guzel bir ses tonuyla fısıldadı.
"Bağırmak ise yaramıyor değil mi? Sanki karanlık ayna misali gerçekleri yüzüne vuruyor.."
Kimdi bu yabancı? Yıllarca içimde tuttuklarimi karanlığa haykirdigimi nerden biliyordu?
Hiç bir şey söylemeden hala ona bakiyordum. Yavasca burnumu cektim. Derin bir nefes alıp gözlerini yumdu. Bir sure öyle durduktan sonra yavaşça kirpiklerini araladi. Bakışlarını bana çevirdi.
"Biliyor musun gözlerim kapalıyken daha çok şey goruyorum."
Gözlerimi bosluga diktim.
Biliyordum tabii. Bazı geceler gözlerimi kapatıp tamamen başka bir yere giderdim. Ve orda hep mutlu olurdum.
