Beroepsgeheim

Niemand vervangt mijn mama

Net op het moment dat ik iets wou vragen kwam mama binnen.Eindelijk,dan kunnen we toch naar huis,zei ik vrolijk en ik pakte mn jas,maar ze drukte me terug op de stoel.We gaan niet naar huis,jongen,zei ze stil.Ze was droevig en geschrokken.Ik zag het aan haar lichaamsbouw en haar manier van praten.Waarom niet? zei ik met een kinderstemmetje.Mama keek naar de drie overige agenten en zei het volgende:Je weet dat ik met een belangrijke zaak bezig ben,jongen en dus weet je ook dat ik daar niets over mag zeggen.Dat is Ik onderbrak haar snel:Een soort beroepsgeheim.Jaja,dat weet ik,maar het begint irritant te worden,mama.Ik wil naar huis en dan kunnen we samen iets eten.Mama zei het volgende tegen me:Jongen,we gaan niet naar huis.We gaan elkaar voor een tijdje niet meer zien.Het is te gevaarlijk.Denk aan je veiligheid Ik onderbrak haar terug:Want voor je het weet ben je in gevaar en moet ik je komen redden. Zeiden we in koor.Ze lachte.Kijk jongen,je gaat om de beurt met verschillende collegas mee naar huis om er te blijven slapen en zij gaan voor je zorgen.Morgen ga je niet naar school,de school is al op de hoogte,zei ze.En mijn lessen dan?Ik heb wel taken en testen te doen tegen morgen en andere dagen,zei ik met een verbaasde en verhoogde stem.Je gaat voor een lange tijd een nieuw soort les krijgen,jongen.De politie heeft voor een leraar gezorgd die jou thuis les gaat komen geven.Het gaat net zijn alsof je op school bent,maar dan enkel zonder ,ze stopte en kreeg een huivering in haar stem.Ik nam de kans om de zin te vervolledigen:Ja,praat maar verder of zal ik het zeggen.Zonder vrienden of andere vormen van socialiteit.Ik ben veilig,mama.Dat zeg je altijd tegen mij. Mama moest weer weg:Kijk,ik moet gaan.Vandaag gaat Laura voor je zorgen dus je gaat straks mee met haar.Zij heeft ook al eten voor je mee,zodat je toch al iets binnen heb.Zet die computer maar uit.Je mag in de komende periode GEEN gebruik maken van sociale media.Je laat de computer eigenlijk het beste af.Bellen doe je niet naar me,ik bel jou wel als het mag,maar dat zal nooit met mijn gsm zijn.Meestal via een anoniem telefoonnummer,maar dat is eigenlijk via een telefoon van de politie.Daarom wil ik je nu ook vragen om je gsm af te gevenzei ze in de vlugte en ze griste hem uit mijn boekentas.Ze kreeg tranen in haar ogen en ik stond er verslagen bij.Ik voelde me gestraft zonder iets gedaan te hebben en mama voelde dat.We zijn close,op elkaar afgestemd en ik dacht altijd dat we onafscheidelijk waren,niemand kon dat zomaar veranderen,dacht ik,.Wel,blijkbaar toch iemand.Tot nog eens,jongen,zei ze al huilend en ze gaf me een knuffel en een zoen.Op dat moment duwde ze me iets in mijn handen.Ik pakte het aan en moffelde het in mijn zak weg.Ze snikte en vertrok.Haar collegas hadden het er moeilijk mee,maar ze zeiden alle drie in koor dat het voor mijn eigen veiligheid is en dat dit de enige optie was.Ik veegde nog een aantal tranen weg,maar ik stopte niet.Toen stapte Laura naar me toe en wreef mijn tranen weg.Ze wreef ook eens over mijn rug en gaf me tegelijkertijd een zetje richting de eetkamer.Ze schoof een stoel naar achter en legde het broodje op tafel.Smakelijk,Arno,zei ze nog en ze ging weer weg.Ze deed de deur dicht en riep Rob en Mike met haar mee.Het hele kantoor stroomde langzaamaan vol.Ze gingen een vergaderzaal binnen.Dat kon ik zien.Toch zag ik mama niet.Ik probeerde mee te luisteren,maar de muren zijn te goed geïsoleerd.Al denk ik wel dat het over mij ging.Er waren veel bezorgde gezichten in de ruimte en ik zat er al verslagen bij.Na een uur kwam iedereen weer naar buiten en deze keer kwamen er vier agenten naar me toe.Laura,Rob,Mike en nog iemand.Alleen droeg die vierde man iets extras bij zijn uniform.Hij had zon sterretje extra dan de overige drie en toen zag ik op zijn naamkaartje commissaris staan.Ik had mama veel over hem horen vertellen.Niet altijd positief,maar ik kende hem uit verhalen die mama vertelde.Hij legde alles nog eens uit,maar ook hij zei dat hij niets meer mocht zeggen.Ik moest het gewoon respecteren.Laura ging de kleedkamer binnen en kwam tien minuten later in burgerkleren buiten.Ze bracht een grote tas mee uit de kamer en er plakte een groot briefje op met daarop Arno of met andere woorden.Die tas was voor mij bedoeld.Wat zat daar nu in?Ze zouden toch geen kleren van me hebben?Hoe kan dat nu,deze morgen was er niets aan de hand en nu is heel mijn levensstijl veranderd.Ik heb geen vaste ouders meer,maar ze geven me door.De gedachten die door mijn hoofd spookten deden de tranen over mijn wangen rollen.Ik besefte ineens dat ik mama niet meer ging te zien krijgen tot dat de staat besliste dat het weer mocht.Op zijn minst,ik denk dat het de staat die erover beslist.Mama kan toch niet zelf beslissen om me te laten vallen.Ze houdt van mij en ik enorm veel van haar.Sofie kwam naar me toe en zei:Kom Arno,we gaan naar huis.Dan laat ik jouw nieuwe kamer zien.De woorden gingen mijn oren binnen,richting mijn hersenen en ik kon wel roepen en huilen tegelijk.Ik heb geen nieuwe kamer,nieuwe ouders en een nieuw huis nodig dacht ik.Toch wist ik dat het niets uithaalde en ik hield me sterk.Ik vroeg me af hoe mama zich zou voelen.Ze splitsen ons wel,zonder boe of bah.Weten ze wel hoe ingrijpend dat is.Ik heb amper afscheid kunnen nemen.Nu ik erover nadenk,ik had nooit volledig afscheid kunnen nemen van mama.Ik hou te veel van haar.Ik stond op en Laura hielp me met mijn jas aan te trekken.Alsjeblieft,zeg.Ik ben 12,dat kan ik toch ook wel zelf,maar mijn spieren verkrampten en ik stond aan de grond genageld.Ondertussen zat de commissaris weer op zijn bureau en bladerde door een documentenmapje.Hij keek nog even op en knikte.Om me gerust te stellen,vermoed ik.Ik ging de schuifdeuren van het kantoor door en ik keek nog eens achterom.Ik fluisterde:Doe toch iets,mama.Dag,mama.In de hoop dat ze het hoorde,maar blijkbaar hoorde ze het niet want ze deed niks.Laura zette me in een auto die kennelijk gezien van haar was want zij ging achter het stuur zitten en ze startte de auto.Ik legde mijn hoofd tegen de rand van het raam.Al dat gedoe,had me uitgeput en ik viel als een blok in slaap.Door al dat gedoe voelde ik me als een klein kind van vijf,maar mijn lichaam veranderde ook terug naar vijf.Ik droomde van mama,over iets wat ze altijd zei en deze morgen in de auto nog zei:Ik ben misschien wel agent,maar jij zult altijd vrijheid hebben,jij wordt geen kastkind.Jij moet je ontwikkelen en kunnen leven wat volgens jou en de maatschappij het beste is.Die uitspraak kreeg nu dus duidelijk een domper te verwerken want mijn vrijheid is me net afgenomen.Zou ze het geweten hebben,zou ze me iets duidelijk proberen te maken aan de hand van dat gesprek en vooral die uitspraak.Ik schrok wakker;de auto stopte.Ik maakte mijn gordel los en stapte uit.Laura pakte de tas uit de koffer en ging naar de deur.Ze stak de sleutel in het slot en deed de deur open.Ze woonde in een niet al te groot huis en ze begeleidde me naar een kamer.Ze wist dat ik ging komen want op het kastje dat achteraan in de kamer stond lag een verwelkomingskaartje.Alsof het een feestje is,alsof dit gepland was.Al was het natuurlijk wel gepland.Nu ben ik een kind van de staat,mijn lot ligt in de grote mannen hun handen en niet in die van mama.Zoals ik gewoon was.Dit is je kamer,zei ze.Ik keek even in het rond en keek haar met triestige ogen aan.Is er nog een kans dat ik terug naar mijn echte kamer mag gaan?vroeg ik.Ze dacht na,alles was ingecalculeerd,maar hier was ze niet op voorbereid.Moet ik verder vragen,misschien lost ze iets dus ik vroeg verder.Mag ik misschien weten waarom ik van de wereldbol moet verdwijnen voor Jan en alleman? Ik kon het niet beter formuleren dan dat,alle emoties moesten tot ontploffing komen,het kon me niet schelen wanneer of hoe dat zou gebeuren,ze moesten eruit.Bijna,zo dichtbij,nog eventjes Ze klapte dicht,ze wenste me een goede nacht en ging de kamer uit,ik hield het niet vol,ik moest kunnen uithuilen.Op deze momenten mis je jouw ouders echt wel,gewoon een schouder om op uit te huilen en die was er nu niet.Ik ging op het bed zitten,het lukte me niet om de tranen in te houden en ze rolden over mijn wangen en ik kon het niet droog houden.Ik piekerde,ik jammerde,ik smeekte om hulp,om een luisterend oor,iemand die mij kan helpen!