Beroepsgeheim

Is er dan toch iemand die me begrijpt?

Tot morgen,zei hij.Ik zwaaide maar terug.Ik liep naar mn kamer en pakte de enkele spulletjes terug in.Ik wist niet wie me ging komen ophalen dus ik liet me verrassen.Ik kon rustig doen en ontspande me zoveel mogelijk op mijn kamer,ik had nog een half uur en ik was nu al klaar.Ik ging op het bed liggen en deed een derde poging om het briefje te lezen.Iknam het uit mijn broekzak en vouwde het open.Het was een hele brief die zeer klein was gevouwd.Op de brief stond:Liefste Arno,ik heb dit nooit gewild en ik wil het nu nog niet.Na al die jaren,heb ik heel vaak het woord beroepsgeheim uitgesproken en uitgelegd.Je weet wat het betekent,maar nu is het genoeg geweest.Ik leg je alles uit wat je wil weten.Vooral,de reden,achter al deze onkunde.Waarom je niet bij me mag zijn.Het gaat over een zeer belangrijke,maar gevaarlijke zaak.Een zaak waarin de Italiaanse maffia is betrokken.Zij hebben ook leden in België wonen,zelfs nog meer,hier in Mechelen.Zoals gewoonlijk,wisten de daders in kwestie,uiteraard,niet af van het onderzoek.Toch zijn ze het door iemand te weten gekomen,een mol,misschien binnen het politiekorps.Het onderzoek liep verder,maar de maffiozi kwam steeds meer te weten.Twee weken na het begin van het onderzoek kreeg de politie op het bureel een brief,een bedreiging voor mij.Met andere woorden,voor jou.De brief was ondertekent door Philippe Romano.De leider van de Italiaanse maffia in België.Zover was het onderzoek al,maar na de brief kon ik niet meer verder met het onderzoek.Ik wou het niet riskeren,je betekent alles voor me.De politie,vooral mijn korpschef,weigerde.Ik moest verder doen.We waren al veel te ver gekomen.Toen ik verwees naar jouw veiligheid.Grijnsde hij en beraamde van alles en nog wat.Zonder mijn mening.Hij wist ook dat ik het nooit zou goedkeuren.Nu ben je bij Laura,daarna ga je naar Rob en daarna naar Mike.Na de laatste persoon zijn we drie weken verder en je gaat altijd naar één van die drie mensen.Ik weet dat je je best zal doen bij de leraar.Ik heb nu de naam Philippe Romano genoemd,maar ik wil niet dat je die naam onthoudt en je daar druk over gaat maken.Jij moet je geen zorgen maken over dat,maar werk aan je huiswerk.Ik denk aan je en wees voorzichtig.Zeg tegen niemand dat je dit hebt,niemand mag dit weten.Verstop het goed of hou het bij.Veel liefs en dikke kussen,mama.Ik mis je!Ik had het briefje uitgelezen en er rolde een traan uit mijn oog.Philippe Romano,dat was de naam die Laura ook al zei.Ik moet in de bibliotheek zien te geraken of zo om meer te weten te komen.Misschien kan ik mama wel helpen en geraak ik zo vroeger terug thuis.Vandaag ging het niet lukken,maar ik heb wel een avond om verder na te denken over een plannetje.Misschien kan ik in het weekend wegglippen.Ik dacht dat andere agenten dan mama ook in het weekend moesten werken en dan komt Koen ook niet.Vandaag ga ik naar Rob en dan naar Mike.Rob was de jongste agent die er was.Ik probeerde de deur open te doen want hij zou er direct zijn,maar ik kreeg hem niet open.Huh,ik had hem toch open gelaten toen Koen wegging.Hoe kan die dan vast zijn en de sleutel hangt niet meer aan het slot,dacht ik luid op.Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik en begon me zorgen te maken.Ik keek in het rond,maar ik vond de sleutel maar niet.Ik keek naar de klok.Als hij erg stipt is dan is hij hier over een minuut,dacht ik.Ik ging maar naar mijn kamer en lag op mijn bed.Verdomme,Arno.Waarom heb je schrik,je weet dat het allemaal voorzorgen zijn en overdreven is.Stomme bangerik!

Twee minuten later ging mijn kamerdeur open.Ik schrok en ging rechtop zitten.Geen paniek,ik ben het Rob,zei hij.Ik zag aan zijn gezicht dat hij schrok van mijn reactie.Weet ik,ik had gedacht dat de bel ging gaan,maar je hebt zelf een sleutel.Is dat de sleutel die aan de deur hing langs de binnenkant en die ik niet meer vond?,vroeg ik.Ja,Koen komt de sleutel elke keer aan het bureau afgeven na een lesdag en bij een wissel.Je blijft tot aan het einde van de week bij mij.,zei hij terug.Ik dacht na en ik was nu al vergeten welke dag of datum het was.Het was het begin van het schooljaar dus dat is al iets.Dan is het vandaag dinsdag,dacht ik.De stilte werd doorbroken door Rob die vroeg of ik klaar was om te vertrekken.Ja!,riep ik zo vrolijk mogelijk.Hij pakte mijn tas en stapte de kamer uit.Ik volgde hem,hij keek in het rond en stak me bijna letterlijk zo snel mogelijk in de auto.Hij klapte de deur dicht en deed hem op slot.Ik had in mijn hele leven nog nooit zon zwarte ramen gezien.Ze konden me van buitenaf nooit zien en dat zal de bedoeling geweest zijn.In de hele rit is er geen woord gezegd.Het enigste wat Rob deed,was mij zenuwachtig en bang maken.Hij reed vrij snel en gehaast en keek de hele tijd naar achter in zijn achteruitkijkspiegel.Toen hij het al voor de tiende keer deed keek ik toch ook maar eens naar achteren.Toen hij dat zag,zei hij:Arno,je moet naar voor blijven kijken. Ik schrok en vroeg dan maar snel terug:Waarom? Hij zuchtte en antwoordde niet direct.Laten we het daar straks thuis maar over hebben,zei hij dan na enkele ogenblikken.Hij woonde vrij ver van Laura.We hebben ongeveer een uur gereden en dan stopte de auto aan een groot huis.Wow,als je dat van een politieloon kan betalen.Hij stapte als eerste uit.Toen hij uitstapte zag ik dat hij zijn dienstgeweer mee had.Het stak in zijn broek.Ik kreeg een koude rilling over me heen en mijn veilig gevoel reed weg net zoals ik weg reed van Lauras huis.Hij ging eerst naar de koffer om mijn tas al binnen te zetten en dan pas deed hij mijn deur los en open.Ik stapte uit en ging naar binnen.Hij stapte me voorbij en deed teken dat ik hem moest volgen.Hij ging de trap op,ik volgde hem.Oef,zoveel trappen.Niemand zou denken dat dit een huis is,maar een heel gebouw van de staat.De treden bleven maar komen tot ik uiteindelijk de laatste trede betrad en toen keek ik toch maar eens naar beneden.Ik sliep vrij hoog,we waren ondertussen al drie verdiepingen gepasseerd.Daar was het dan,een gigantische deur.Hij opende de deur en zei:Zo,dit is jouw kamer,Arno.Hoe vind je hem? Ik keek in het rond en mijn mond viel zon beetje open van verbazing.Hij was zo jong,een gewone politieagent,net zoals mama.Mama woont in een gewoon huis,ze heeft dezelfde functie,maar hij.Hij woont nog chiquer dan de koninklijke familie.Zo veel schilderijen met daarrond gouden kaders,fotos van hem toen hij klein was tot nu,allemaal tapijten