Beroepsgeheim

Een stressaanval of heb ik een echte vader?

We hebben praktisch de hele nacht verder zitten praten en ik heb mijn bed niet gezien ,maar toch had ik genoeg en goed geslapen .Ik werd wakker in Rob zijn arm en ik besloot om me niet direct recht te zetten .Rob werd ook wakker en zette zich ook niet recht ,we lagen er gewoon allebei wakker .Het was stil ,maar tegelijkertijd werd er zoveel gezegd .Gewoon zonder woorden ,we deelden dezelfde gedachten .Ik vroeg aan Rob :Hoe voel je je nu? Rob antwoordde :Opgelucht .Ik ben blij dat ik het aan iemand heb kunnen vertellen . Ik kende dat gevoel en knikte bevestigend .Weet je ,Rob .Ik zei dat ik gisteren nooit schrik heb gehad ,maar dat was gelogen .Ik was op sommige momenten zelfs zeer bang ,maar het waren gewoon de collegas die me volgden ,zei ik .Ik weet het .Je riep deze nacht van alles in je slaap .Het waren bijna allemaal noodkreten en je smeekte om je te sparen ,antwoordde hij .Oh ,dat wist ik niet .Zeg ik dat allemaal? vroeg ik .Ja ,maar over één ding bleef ik nadenken .Iets waar we het nog niet over gehad hebben of misschien heel even ,maar dan waren het maar een paar zinnen ,zei hij .Ik dacht na .Een paar zinnen en ik roep erover ,dacht ik luidop .Je begon te praten over je vader ,zei hij .Ik schrok ,praat ik over mijn vader ?Maar ik heb hem nooit gekend .Wat zei ik dan precies ? vroeg ik .Niets speciaal ,ik hoorde ineens het woordje papa ,maar ik heb je niets specifiek horen zeggen over hem .Ik vond heet bijzonder omdat je zei dat je er nooit één hebt gehad omdat hij er nooit was ,zei hij .Dat klopt ,dus ik snap niet waarom ik over hem zou praten ,antwoordde ik .Ik zag Rob bedenkelijk kijken naar mij en ik kon hem geen ongelijk geven .Op dat moment kwam de politieagent en psycholoog in spe weer boven .Je weet dat als er iets is dat je misschien moet zeggen of me gewoon nog niet hebt gezegd dat je dat moet zeggen in verband met het onderzoek ,hé? vroeg hij .Ik dacht na ,maar ik vond niets over mijn eventuele vader .Sorry Rob ,maar ik ken geen vader dus ik weet ook niet wat ik erover moet zeggen ,zei ik en daarmee was dit gesprek afgelopen .Ik zette me recht en zonder iets te zeggen verlaatte ik de kamer van Rob .Ik moest sowieso naar mijn kamer om me klaar te maken voor de les van Koen ,maar iets in mijn lichaam hinderde me .Arno ,wat doe je nu? dacht ik .Mijn hoofd tolde en ik had het extreem warm .Ik riep nog naar Rob dat ik over een paar minuten beneden zou zijn vanuit mijn kamer ,maar mijn lichaam dacht daar anders over .Ik deed de deur open en weer dicht ,maar toen mijn deur net dicht was viel ik achterover .Mijn hele lichaam leek weg te zinken in een diepe zwarte kuil waar het moeilijk vertoeven was ,want er was niets .Het was zwart en ik hoorde niets meer .Vraag me niet wat er gebeurde of hoe ik me voelde want ik was er niet meer .Ik was niet op deze wereld .Het feit dat zon dingen überhaupt kunnen gebeuren joegen me schrik aan omdat ik nog maar net tegen Rob had gezegd dat ik een sterke jongen was en nu zou ik bewusteloos op de grond liggen na een gesprek over een mysterieuze man ,genaamd mijn vader ,die blijkbaar iets in mij losmaakt .Ik herinner me niets meer ,het eerstvolgende dat ik me herinner is dat er een groep van wel tien mensen rond me heen stonden .De eerste die ik herkende was Rob ,hij keek erg bezorgd .Toen zag ik Koen ,hij was aan het bellen van op een afstand ,maar ik kon hem horen .Toen hij zich omdraaide ,zag ik dat ook hij erg bezorgd keek .Maar iedereen leek opgelucht om me wakker te zien .Voor de rest ,waren het allerlei mensen in politie-uniformen die rond me heen stonden en vier ambulanciers .De eerste woorden die uit mijn mond rolden waren :Wat doen al die mensen hier? Het was Rob die reageerde :Het is niets ,Arno .Je bent in goede handen ,deze mensen zullen voor je zorgen en het komt allemaal goed . Waar is mama ,ik wil mama zien ,zei ik .Alle ogen van de politiemensen ,Rob en Koen veranderden op slag en één van de politiemensen zei :Neem hem maar mee ,want hij heeft duidelijk geheugenverlies .Kan jij even meekomen ,alstublieft ? Ik hoorde de agent praten ,maar ik zag hem slechts uit een ooghoek .Hij wenkte naar één van de ambulanciers en gebaarde dat hij even mee met hem de kamer moest verlaten .De ambulancier gehoorzaamde en volgde het bevel op .Toen kwam Rob naast me op de grond zitten en volgde de instructies van de ambulancier .Hij had gehuild ,ik zag zijn tranen nog een heel klein beetje op zijn extreem lichte huid staan en ik leefde mee met hem .Ik fluisterde richting Rob :Waar is mama? Rob keek me aan en stond recht .Hij fluisterde iets in het oor van de ambulancier en ook hij verlaatte de kamer .Op zijn bevel volgden alle andere mensen ,buiten de twee ambulanciers ,Rob naar buiten .Ik panikeerde en begon te roepen :Nee ,laat mij toch niet alleen !Alsjeblieft ,ik zal niets verkeerd doen ,maar ga alsjeblieft toch niet weg ! De ambulanciers keken elkaar aan en begonnen op me in te praten ,maar ik werd alleen maar hysterischer .Het mocht niet baten .Ik begon met mijn benen te zwaaien ,met mijn armen te zwaaien ,alle mogelijke dingen die je kunt doen in een hopeloze situatie deed ik .Tot de emmer vol was bij de ambulanciers .Ze keken begripvol en ze leefden met me mee ,maar tegelijkertijd maakte één van de twee een spuit klaar .Binnen de twee seconden stak de injectienaald in mijn arm en weg was ik .Weer was ik weg ,alleen was het deze keer op een niet zo pijnlijke manier ,maar wel op een beangstigende manier .Het is namelijk niet zon leuk gevoel om in slaap gespoten te worden .Vanaf dat moment ,herinner ik me niets meer .De enige gedachte die overbleef had ik onlangs nog maar net gehad ,namelijk het zwarte gat .Ik kwam na een tijdje weer bij ,maar ik lag niet meer op de grond in mijn kamer .Ik lag op een brancard en ik zat in een auto .Vermoedelijk een ambulance .Het feit dat dit alles me overkwam heeft me aan het denken gezet .Misschien hou ik me sterker dan ik ben .Als dat zo is ,dan moet daar wel degelijk een eind aan komen want mijn lichaam kan het niet meer aan .Ik keek in het rond en zag een man naast me zitten met daarnaast nog een andere man .Het was Rob met daarnaast een ambulancier .Op dat moment herkende ik Rob weer .Rob ,ben jij dat? vroeg ik .Hij keek gerustgesteld naar de ambulancier .Ja Arno ,ik ben het .Weet je wat er gebeurd is? vroeg hij .Ik dacht na en kon het in grote lijnen wel reconstrueren ,maar dat betekent niet dat alles in orde was .Ik denk dat ik gevallen ben ,zei ik .Toen was het de ambulancier die daarop inging en zei :Meer nog ,je bent flauwgevallen en je hebt wel een halfuur op de grond gelegen voor je gevonden werd door deze man hier naast me. Ik schrok .Heb ik een halfuur op de grond gelegen alsof ik dood was? dacht ik .De gedachte dat het zo nipt geweest is kreeg ik moeilijk uit mijn hoofd en ik had tijd nodig om alles op een rijtje te zetten .Ik staarde boven me uit ,naar het plafond en de mannen gaven me de rust die ik nodig had .Plots ,stopte de ambulance en ik hoorde een deur opengaan .Het was de chauffeur die uitstapte en ook vervolgens de deur opendeed van waar wij in zaten .Hij nam de brancard vast en sleurde hem de ambulance uit .Ik rolde vooruit en kwam zachtjes op de grond neer .Mijn lichaam voelde zwak en eigenlijk zelfs een beetje verlamd aan .Ik voelde een hand op mijn hoofd ,het was Rob .Ik voelde gewoon aan dat hij enorm met me inzat en ik probeerde met behulp van stille technieken hem te troosten .Om zo weer alles naar zijn normale vorm te kunnen krijgen .Ik had gewoon even behoefte aan normaal zijn ,een kind zijn .Ik had genoeg gekregen van alle bijzondere en abnormale zaken ,ik wou weer routine en discipline in mijn leven .Die dat ik altijd heb geleerd en gekregen van mijn mama .Zou ze dit te weten komen? vroeg ik me af .Ik wou het nog niet vragen aan Rob ,want hij had wel genoeg aan zijn hoofd door mij .Soms voel ik me zo schuldig ten opzichte van alle mensen rond me heen .Door mij krijgen ze veel meer werk en dat moet ook voor hen zwaar zijn .Ik ben niet de enige die het moeilijk zal hebben ,dat weet ik wel ,maar door andere mensen lijkt dat soms wel zo .Hoe zouden andere mensen over dit alles denken zoals Rob .Wat als hij dit allemaal overdreven vindt ,dan moet hij iets tegen zijn zin doen en uit ervaring weet ik dat dat lastig is .Dan doe ik hem dit alles aan .Gaat het ,Arno? vroeg iemand van achter me .Ik strekt mijn hoofd zo ver als ik kan op het kussen en het was Rob die het vroeg .Ik kon niet liegen en legde hem exact uit hoe ik me voelde .Hij luisterde aandachtig en zei dat hij de meeste dingen wel kan plaatsen bij zichzelf .Ik moest denken aan wat mama altijd zei als het op school niet zo goed ging .Als er iets is ,laat me het dan weten en ik zal er altijd voor je zijn ,zei ze altijd .Wel ,mama .Ik moet zeggen ,zo veel ben je er niet voor mij .Ik weet wel dat zij dit niet wilt en nooit gewild heeft ,maar ik kan mijn gevoelens niet negeren .Zij zijn ook belangrijk .Als je zoveel tijd hebt om na te denken dan is het volgens mij wel normaal dat je ook negatieve gedachten oproept over mensen die juist zoveel met je inzitten en zo dicht bij je in je dagelijkse leven staan .Ondertussen lag ik niet meer op een brancard ,maar op een onderzoekstafel .Het was een kleine ruimte die werd afgesloten door een zware metalen deur .Om binnen te komen moest je een code intoetsen op een klein elektrisch kastje dat aan de muur hing .Een beetje zoals de hoogtechnologische cellen in films uit Hollywood .Ik was uit mijn dagdroom ontwaakt en zag dat ook Rob weg was .Een raar ,angstig gevoel omklemde mijn ziel en begon zich ook vast te leggen op mijn lichaam .Plots piepte de metalen deur en ze vloog open .Er kwam een grote man binnen ,hij was ongeveer 1 meter 80 groot en had kortgeschoren bruin haar .Op zijn gezicht zag je nog enkele stukjes baard die hij vanmorgen is vergeten af te scheren .Het was een dokter want hij droeg een witte jas met daarop een naambordje vastgespeld .Op het naambordje stond Dokter Segers ,spoedarts .Ik heb het nooit echt gehad voor dokters en dat zal deze vast en zeker ook wel geweten hebben ,want ik deed moeilijk over alles wat hij deed .Op een bepaald moment zei hij het volgende :Nu moet ik nog eventjes bloed trekken .Dit voel je maar heel even ,maar het is niet de eerste keer dat ik bloed moet laten trekken en ik was niet direct van plan om dat nog een keer te laten gebeuren ook .Toch lukte het hem .Er stormde nog eens drie verplegers binnen .Vanwaar komen die nu weer ? dacht ik in mezelf ,maar voor ik het wist hadden ze me allemaal vast en stak die pijnlijke spuit al in mijn arm .Het bloed stroomde eruit en dat had hij nodig .De medici waren opgelucht ,maar ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen .Ik zag zo bleek als iets .De personeelsleden hadden het in het oog en gaven me een drankje en iets om te eten ,ze zeiden dat ik het op moest eten of anders zou ik terug flauwvallen .Voor die ene keer luisterde ik naar de raad van een dokter en at alles rustig op .Ze bleven kijken naar mij om te zien of ik reageerde op iets ,maar als dat hun opzet was dan zijn ze aardig mislukt en hebben ze zonet tien minuten van hun leven verspilt voor niets .De gedachten dat ik hen eventueel heb kunnen dwarsbomen ,liet me bijna lachen .Toch voelde ik me niet goed en er moest iets mis zijn om mij niet te kunnen laten lachen terwijl ik er nog maar de minste aanzet toe heb .Uiteindelijk gingen de verplegers weg en kwam enkel de behandelende arts terug binnen .We gaan je vandaag voor observatie hier houden ,zei de dokter .Ik haatte die zin zo erg ,want het was niet de eerste keer dat iemand met een witte jas en plastieken handschoenen dat tegen me zei .En mag ik morgen dan weer gewoon naar huis? vroeg ik .Ik ben bang van niet ,zei de dokter .Ik schrok ,normaal gezien zeggen ze dan van wel ,zeker als men spreekt van observatie .Maar ik bleef rustig .Waarom niet? vroeg ik .De dokter keek even om en zag Rob aan de deur staan ,hij gebaarde dat hij binnen mocht komen ,maar voor Rob binnen kon komen gebaarde hij de code die hij nodig had om de deur te openen .Binnen de tien seconden stond hij mee in de behandelingskamer .De dokter hervatte zijn uitleg ,maar nu gericht aan twee mensen ,ik en Rob .Hij zei het volgende :Aangezien je een flinke val hebt gemaakt ,moeten we het zekere voor het onzekere nemen en alle mogelijke oorzaken kunnen uitsluiten .Je moet weten dat we nog geen nader onderzoek hebben kunnen verrichten en dat is toch wel vereist . Ik knikte ,maar eigenlijk snapte ik er niets van .Het was te beleefd uitgedrukt en ik heb een hekel aan dat soort uitspraken ,maar ik moest het nemen zoals het kwam en trouwens ,Rob zal het wel snappen ! Welke onderzoeken moet je dan toch doen voor je hem terug naar huis laat gaan? vroeg Rob .Wel ,we gaan nog een CT-scan nemen ,we hebben al bloed afgenomen en dat kan tot een drietal dagen duren voor we daar de uitslag van weten ,je blijft minimum tot die tijd in het ziekenhuis .De kans is echter groot dat het nog langer zal duren ,zei de dokter .Mijn ogen rolden bijna uit hun kas en mijn oren konden zichzelf niet geloven .Dat is een grapje ,toch vroeg ik met sarcasme in mn stem .Rob kon het ook niet geloven en gaf de hoop al zo goed als op .Hij vond dat hij zijn job niet goed heeft gedaan en dat hij geen verantwoordelijkheid had genomen voor al zijn daden ,maar dat is natuurlijk pure onzin .Hij kan hier toch niet aan doen en ik ook niet ,mijn lichaam heeft zo beslist !De dokter zei nog :Het spijt me zeer erg ,maar dit is een ernstige situatie .Rob begreep het wel ,maar dat sloot niet uit dat hij er zich beter bij voelde ,hij voelde zich schuldig en één zinnetje van een doktertje is niet genoeg om dat gevoel weg te nemen .Ik had wel met hem te doen ,maar ik voelde me nog niet echt goed dus op dat moment had ik andere dingen aan mijn hoofd zoals de reden achter deze toch wel bizarre gebeurtenis .Na het hele onderzoek ,deelde de dokter mee dat de uitslag nog wel even uit kan blijven en dat ik nu moest rusten want mijn lichaam zou uitgeput zijn .Er kwam een verpleegster binnen en zij zou toen de verzorging overgenomen hebben en me naar een kamer brengen .Met hulp van Rob ,namen ze me vast en tilden me in een bed dat daar al klaar stond .Ze klikte het bed los en duwde me uit de kamer .Rob bleef nog even achter om met de dokter te praten .Ik vroeg me wel af waarover hij het zou kunnen hebben ,maar dat zou ik nooit te weten gekomen zijn .Ondertussen telde ik het aantal lampen dat ik tegenkwam .Na een tweetal minuten kwamen we aan in een kamer en daar zette ze me af .Van de hele rit hadden we nog niets tegen elkaar gezegd .Ze duwde het bed tegen de muur en klikte het weer vast .Zou jij je bovenkleding kunnen uitdoen zodat ik de stickertjes kan aansluiten op je borstkas .Ik wist waarvoor dat dat diende en maakte er dus ook geen probleem van .Ik deed mijn T-shirt uit en legde die op de stoel die naast mijn bed stond .Toen pakte ze de stickertjes en begon ze te plakken .Langzaam maar zeker verscheen er een schermpje dat oplichtte .Nu enkel nog het klemmetje op je wijsvinger en dan kan je gaan rusten ,zei ze en bevestigde het op mijn vinger .Zo ,dat hebben we ook weer gehad ,dacht ik .Als er iets is dan druk je maar op het belletje boven je hoofd .Dan zal ik of misschien een collega zo snel mogelijk komen kijken ,oké . ,zei ze .Ik knikte en de verpleegster verlaatte de kamer .Ik schudde mijn kussen wat op en maakte me klaar om naar dromenland te gaan .Vanaf dat moment ,herinner ik me niet zo veel meer van die dag want ik heb aan een stuk door geslapen en ben de volgende ochtend pas wakker geworden met Rob aan mijn zij .Hij sliep zelf nog en liet hem dus maar liggen .Ik legde me op mijn rug en staarde naar het plafond .De piepjes van de machines gaven me vreemd genoeg een rustgevend gevoel .In mijn ooghoeken keek ik naar de streepjes die over het scherm dwaalden ,dat was mijn hartslag .Nu ik erover nadenk is het raar dat ik zo lang heb kunnen doorslapen en dat Rob zo kan slapen .Wat zijn wij toch specialisten op het vlak van slapen .Ik zag dat Rob een boek op mijn nachtkastje had gelegd en dat leek me wel interessant .Ik opende het en begon te lezen .Volgens mij heb ik wel drie uur gelezen tot dat Rob wakker werd .Toch leken die uren wel op een paar minuten !Ik heb nog nooit zo van een boek kunnen genieten dan daar op dat eigenste moment .Om tien uur kwamen er twee mensen binnen die ontbijt kwamen brengen .Aangezien ik alleen op een kamer lag ,hadden ze niet zo veel mee .Kunnen we straks gaan wandelen ? vroeg ik .Wat mij betreft wel ,maar het hangt ervan af wat de dokter zegt .Moest jij vandaag geen tests ondergaan ? vroeg hij .Ik herinnerde me daar iets van ,maar zeer vaag .Ik weet het niet meer ,zei ik dan maar .En dat was ook niet zon grote leugen .Ondertussen stopte ik een boterham met confituur in mijn mond .Na een vijftal minuten zei Rob :Ik zal het eens gaan vragen . Hij stond recht ,op weg naar de receptie waar de verpleegkundigen zaten .Uit mijn ooghoek zag ik Rob een praatje slaan met een van de verpleegkundigen en achteraf met de dokter. Uiteindelijk kwamen ze samen naar mijn kamer, na twee minuten hoorde ik geklop op mijn deur en het was Rob met daarachter de dokter die binnen wandelde. Goedemorgen Arno, heb je een beetje kunnen slapen? vroeg de dokter. Ja, het valt wel mee., antwoordde ik. Ik zag dat de dokter genoegen had genomen met het antwoord. Rob ging ondertussen op de stoel naast het bed zitten en keek de dokter en mij strak aan. Zoals ik gisteren al had gezegd, ga je vandaag een aantal tests doen samen met mij en een aantal van mijn collegas. Dit is puur uit voorzorg, dus het is niets om je zorgen over te maken, oké? zei de dokter. Ik knikte en legde me op mijn zij. Ik kom over vijf minuten terug om je te komen halen voor het eerste onderzoek, zei de dokter. Ik reageerde niet meer, want zo zit ik in elkaar. Ik kon horen dat de dokter de kamer verliet en ik werd op slag weer wat rustiger .Ik zette als een bezetene de tv voor de laatste vijf minuten op en zonder ook maar één woord te zeggen lag ik in mijn bed televisie te kijken. Mijn lichaam kon wel beginnen te kronkelen van de buikpijn die ik had gekregen door het zenuwslopende gesprek met de dokter. Ik weet nog dat mama hier naast mijn bed kwam zitten en dan zachtjes fluisterde dat alles in orde kwam omdat zij bij mij was. Op dat moment was dat het ideale antwoord, maar nu ze er niet is en ik lig in een nog ingewikkeldere situatie. Dat maakt alles enorm ingewikkeld en niet realistisch. Het is alsof ze mij al die tijd heeft proberen te beschermen voor het kwade dat zich nu heeft ontpopt tot een heerschappij in mijn leven. Ik ben al wel tot de conclusie gekomen dat heel mijn leven een groot mysterie is geworden waarbij alle vertrouwde mensen en voorwerpen stilletjes aan veranderen in vreemden die samen een complot vormen tegen mijn wil in .Na veel gepieker, kwam de dokter weer binnen samen met een verpleger om mij mee te nemen naar het eerste onderzoek .We hebben besloten om slechts twee onderzoeken te doen zodat jij kan recupereren en we zijn tot het inzicht gekomen dat het qua medische toestand nog wel meevalt dus je zou deze avond al weer naar huis kunnen, zei de dokter. Wow Arno, dat is geweldig nieuws, hé, hoorde ik Rob op de achtergrond zeggen. Ja, nogal, antwoordde ik en er kon zelfs bijna weer een lachje vanaf. De dokter knikte vaarwel naar Rob en de verpleger klikte mijn bed los zodat hij met mij kon wegrijden. We gaan eerst een CT-scan maken en dan gaan we een psychologisch onderzoek doen, maar dat is met een andere collega van mij die gespecialiseerd is in de psychologie, uiteraard. Ik begon de lampen op het plafond weer te tellen en besefte dat ik gisteren verkeerd had geteld. Verdomme, al dat werk voor niets Arno dacht ik in mezelf terwijl mijn bed verder ging. Uiteindelijk kwamen we aan bij een deur waar Omkleedkamer opstond. Arno, deze verpleger gaat bij jou zijn terwijl jij je omkleed, zei de dokter. Ik knikte en stapte het hokje binnen met het kleed in mijn armen. Ik trok mijn andere kleed uit en trok het andere tenslotte weer aan. Toen ik het hokje weer uit kwam was ik alleen buiten een andere verpleger die ik nog niet had gezien. Je mag hier gaan liggen, zei de verpleger. Ik volgde zijn orders op en bewoog langzaam naar de plank toe. Die zou uiteindelijk onder een grote koepel rollen en daar onder zou alles gebeuren. Je moet proberen zo stil mogelijk te liggen, enkel op die manier zullen de fotos goed kunnen worden en we kunnen natuurlijk enkel met de gelukte fotos werken, ging de verpleger verder. Ik ga je een koptelefoon opzetten zodat je niet te veel last moet hebben van het helse lawaai onder de koepel, zei de verpleger tenslotte nog en dan stopte het gesprek. Hij gebaarde dat ik moest gaan liggen en vooral stil moet blijven liggen. De verpleger bleef nog eventjes naast de koepel staan. Ik wist wel dat hij degene was die de machine bestuurde door op de knopjes op de koepel te duwen, maar ik had geen zin om te praten dus ik sloot mijn ogen en was vertrokken naar Sprookjesland. Het land waar niets erger was dan een vreselijke nachtmerrie die uiteindelijk weer stopt en dat je weer gewoon met je leven kan verdergaan. In de realiteit heb je ook nachtmerries, alleen blijven die net iets langer hangen en voortgaan dan in het heilige Sprookjesland. Na ongeveer een halfuur kwamen ze me uit de koepel halen en tegelijkertijd brachten ze me terug naar de kamer. Ik had geen zin om alle lampen nog eens te tellen dus ik hield mijn ogen gesloten en wou terug slapen, want dat is alles wat me nog echt lukt. Slapen! Wat zou ik voor de rest moeten doen? Het is niet dat ik nu uit dit bed moet springen om terug naar mama te kunnen gaan, want negen kansen op tien word ik dan bij mijn keel gegrepen door God weet welke maffiagangster. En daar had ik nu eventjes geen zin in. Ik zag Rob weer zitten in de stoel naast het bed. Alleen zat hij niet alleen, er zat nog een andere man naast. Ik kende hem niet, maar als die naast Rob zat dan was het wel oké. Hij kreeg uitleg van Rob, maar hij stopte toen ik binnenkwam. De man stond op en bekeek me als een zeer vreemd wezen dat hij nu in zijn macht had, maar zo snel gaat dat niet. Ik liet hem het woord nemen en ik luisterde aandachtig. Toch probeerde ik te laten blijken dat het me niet kon schelen. Dag Arno, ik ben David Despiegelaere en ik ga je proberen te helpen, zei de man. Het idee dat ik iemand bij me had, die me ging helpen was langs de ene kant wel goed, maar waarmee gaat hij me helpen. Is dit de man die alle problemen gaat oplossen? Is dit mij redding of enkel een indringer? Ik bleef me koel gedragen, maar eigenlijk interesseerde me het wel. Tja, dat is dan leuk voor jou, hé, antwoordde ik koelbloedig. Ik zag dat Rob zijn lach enorm moest inhouden en ik sloot langzaam mijn ogen. Misschien heb ik me niet zo goed voorgesteld. Ik ben aangesteld door het parket. Ik ben een psycholoog. Ik heb van verschillende bronnen vernomen dat je in een moeilijke periode zit en daar ga ik je proberen mee te helpen. Je zult veel moeten praten, ik zal luisteren en raad geven waar het kan en als het nodig is, zei de psycholoog. Waarom laat ik me nog inpakken door zon vent? Het is waarschijnlijk zon zot gestudeerde gast die denkt dat er voor alles op de wereld onmiddellijk een oplossing is, maar zal ik het zeggen. Dat is er niet! Het is gewoon een zielenknijper en die heb ik niet nodig! dacht ik. Ik reageerde niet en terwijl ik zat te luisteren gaf ik hem weer de indruk dat het me zelfs niet kon schelen. Ik had er genoeg van en besloot me op mn goede zij te leggen en mijn ogen te sluiten zodat ik weer wat energie kon ophalen door te slapen, want ik zat in de put. Die onderzoeken zijn verrassend zwaar, maar ik moest uitgerust zijn zodat ik deze avond al een beetje uitgerust aankom in het huis van Rob. Meneer Despiegelaere, ik denk dat dit gesprek is afgelopen. Ik had u gewaarschuwd, probeer nog eens op een ander moment. Misschien een aangekondigd tijdstip zodat Arno zich op zn minst kan voorbereiden, zei Rob. De psycholoog lachte geforceerd terug waarop Rob spontaan begon te glimlachen. Hij draaide zich om. Moet ik meelopen of vindt u de deur wel. U bent hier namelijk nog niet zo lang, toch? zei Rob. Rob genoot duidelijk van zijn overwinning en bleef zijn lach maar inhouden, daar had de psycholoog het knap lastig mee en wou zo snel mogelijk van ons twee afgeraken. Het zal wel lukken, maar toch bedankt, antwoordde de man en hij sleurde de deur open. Voor een man die normaal gezien rustig en sereen moet zijn bij patiënten, gooide hij die deur vrij hard dicht. Toen de deur nog maar net dicht was, proestte Rob het uit van het lachen en ook al sliep ik zogezegd, ik lachte mee en samen waar we net twee gekken die een portie lachgas hadden binnengekregen. We waren alvast op de juiste plaats ervoor. Rob keek me na wel tien minuten lachen weer serieus en bezorgd aan waardoor ik weer de behoefte had om te gaan slapen. Kijk Arno, we hebben gelachen, maar nu moeten we weer eventjes serieus worden. Er is het een en het ander gebeurd en ik vind dat we daar niet te licht mogen overgaan. Over een paar uur zijn we weer met zn tweeën in dat gigantische huis, maar ik ben genoodzaakt om je meer te controleren. Daarom zal ik bijvoorbeeld vaker op je kamer komen en soms zelfs blijven. Ik dacht dat ik je beter kon inlichten, zodat je je niet al te veel vragen moet stellen, zei Rob. Ik dacht na over de mogelijke gevolgen van Rob zijn aanwezigheid op mijn kamer. Ik zal mijn dagboek moeten verstoppen ook al kan dat dicht met een slot. Dan moet ik op zn minst, de sleutel bij mij nemen. Toch denk ik dat Rob niet in mijn dagboek zou lezen. De informatie over Romano zou ik ook nog moeten verstoppen, want als hij die vindt dan zijn we nog verder van huis. Geen probleem, antwoordde ik en ik zette me recht in het bed. Ik stapte uit het bed en er was niets of niemand dat me tegenhield. Ik begon mijn kleren terug aan te trekken en tegen dat ik aangekleed was mocht ik naar huis.