Beroepsgeheim

Waarom!

Ik stond nog steeds perplex van het verhaal van oma. Nu weet ik van alles over papa, maar het belangrijkste weet ik nog niet. Daar kan niemand die hier is op antwoorden. Enkel mama kan dat. Voor het eerst in m'n leven was ik teleurgesteld en kwaad op haar. Ik heb het recht om te weten wat ik vroeger heb gedaan, waar ik was. Ik heb het recht om te weten wie mijn familie is en ik heb nog meer het recht om een deftige uitleg van haar te krijgen. En al die dingen, daar heb ik helemaal nog niets van gemerkt. Ik merkte dat ik steeds luider en luider in m'n hoofd begon te praten, tot dat oma zei dat ik moest kalmeren. "Heb je mij gehoord?" vroeg ik geschrokken aan haar. Maar in de plaats daarvan antwoordde Stef. "We konden je moeilijk niet horen, bedoel je. Zo roepen naast m'n oren, alsjeblieft!" zei hij geïrriteerd. "Het spijt me", mompelde ik. Ik begon weer rustig adem te happen. Stef klopte zachtjes op m'n rug en oma zette een doos zakdoeken op tafel. Ik knikte als teken van dankbaarheid. "Waarom doe je dozen niet rustig open en kijk eens naar de foto's. Misschien brengt dat wat meer duidelijkheid, hé", suggereerde oma. En dus, deed ik de dichtstbijzijnde doos open. Het was een grijze doos die behoorlijk zwaar woog. "Zitten hier alleen maar foto's in?" vroeg ik verbaasd. Ze knikte. Stef zei toen verwonderd:" Zoveel foto's heb ik nog niet van m'n eerste vijf jaar op deze wereld!" Ik moest lachen, maar tegelijkertijd begon ik weer na te denken. Hij had gelijk, dit is bijzonder veel. Dit moet meer dan alleen de eerste maand zijn zoals op de doos staat. Ik haalde het deksel van de doos en onmiddellijk viel m'n oog op een rode enveloppe. "Mag ik hem openmaken?" vroeg ik voorzichtig aan oma. Ze knikte en ging over me zitten. Ik deed de enveloppe open en gaf hem aan Stef. Die op zijn beurt al naar de foto's aan het kijken was. Ik keek naar oma en zij hield haar lippen stijf op elkaar. Het was een brief van oma. Hij was aan mij gericht en op de enveloppe stond het adres van mama en ik. Op de brief stond het volgende:' Lieve Arno, ik hoop dat als je deze brief aankrijgt je al oud genoeg bent om hem zelf te kunnen lezen. Het is al zo lang geleden dat ik je nog heb gezien. Je zult vast al wel gegroeid zijn. Je zult waarschijnlijk ook al kunnen stappen, praten, tandjes hebben... Ik voel me er zo slecht bij dat ik dit allemaal heb moeten missen. M'n eerste en enige kleinkind. Je vader denkt nog heel veel aan je en ook aan je moeder. Vergeet nooit dat iedereen hier van je houdt. Ik hoop dat je met je mama nog eens op vakantie komt. Je kamer staat al klaar. Hoe gaat het op school? Heb je al veel vriendjes? Dat zal wel, je bent toch zo'n lieve jongen. Niemand zou jou kwaad durven doen. Onlangs heeft je vader nog geprobeerd om tijdelijk terug naar België te gaan, maar toen hij daar aankwam stond je moeder met een aanhang collega's van je vader daar om hem terug te sturen. Toen, is hij te weten gekomen dat hij in België dood verklaard was. Hij kreeg enkele foto's van je mee, en dus weet ik ongeveer hoe je eruit ziet. Later, zal je even succesvol worden als je vader en moeder. Je zult even intelligent zijn en even knap. Tot die tijd moet je genieten van je jeugd, en ik zal op je wachten. Ik zal wachten op het moment dat je hier voor m'n deur staat en dag oma zegt. Je vader wacht tot op de dag van vandaag om je terug te zien. Ik verwijt je moeder helemaal niets, maar het enige wat ik van haar verwacht is dat ze je inlicht. Op tijd. We houden van je en wachten op je. Liefs en vele ontelbare kussen van je oma, opa en papa. XXX' Ik keek op en keek naar oma. Toen ik de brief weer in de enveloppe wou steken, draaide ik de enveloppe om en er stond 'terug naar afzender'. "Heeft mama hem teruggestuurd?" vroeg ik verwonderd. Ze knikte. "Maar waarom doet ze zoiets?! Hoe kan ze dat nu doen! Al die jaren heb ik vragen gesteld, maar nooit antwoorden gekregen! Al die jaren heb ik rondgelopen met het idee of m'n vader me wel wou! Al die jaren heb ik in één grote leugen geleefd en ze weet het! Ze weet het, ze weet het, ze weet het gewoon! Hoe kan dit nu?!" riep ik. M'n wereld stortte ineen, maar niet alleen mijn wereld. Maar ikzelf ook. Ik stond op en liep naar de keuken. Eenmaal daar viel ik op m'n knieën en huilde nog harder als daar voor. Ik keek naar omhoog, naar het plafond. Ik had gewoon een zenuwinzinking. Plotseling stond Stef in de deuropening. "Rustig Arno, alles valt wel op z'n plaats. Let maar op mijn woorden, alles komt in orde", probeerde hij me gerust te stellen. "Ik kan het niet meer aan, Stef. Ik en mama waren zo close! We vertelden alles aan elkaar! Tenminste dat dacht ik. Nu blijkt dat ze dingen verzwijgt, of over dingen liegt! En dat gedurende twaalf jaar. Kan je je dat inbeelden? Al die jaren had ze verdriet omdat haar man gestorven was, omdat mijn vader gestorven was. Maar als puntje bij paaltje komt, was dat komedie", raasde ik. Stef keek me aan en zei:" Denk je nu echt dat je moeder 'fake' verdriet had? Hoe zou jij je voelen als jouw vrouw zomaar weg gaat? Hoe zou jij je voelen als je constant moet liegen over je eigen man, en dan nog wel tegen je bloedeigen zoon?! Beeld je dat eens in, Arno! Ik snap dat je kwaad bent, dat zou ik ook zijn en ik snap dat je verdrietig bent, maar voor haar zal het echt niet gemakkelijk geweest zijn. Vergeet dat niet!" zei hij en toen stapte hij weer de woonkamer in. Hij zal wel gelijk hebben, maar op dit moment ben ik kapot. Emotioneel gezien ben ik een wrak. Fysiek kan ik niet meer. Conditioneel ben ik op. Ik heb echt rust nodig. Morgen vliegen we terug en als we eenmaal aangekomen zijn dan krijg ik antwoord op alles waar ik recht op heb. Zo is dat! En ze zal er niet onder uit kunnen muizen. Maar waarom toch! De gedachte alleen al doet me zuchten. Ik snap het allemaal niet meer...