Beroepsgeheim

Alles is in orde

De deuren gleden open en we zetten onze eerste stappen richting de receptie. Het was een vrouw die achter de balie zat, en ik herkende haar van de dag waarop ik hier achter mama vroeg. Ze keek op en haar pen viel op de grond. "Arno, ben jij dat?" vroeg ze. Het was een retorische vraag, maar desondanks antwoordde ik toch door met m'n hoofd te schudden. "Dit kan niet waar zijn! I- ik bel onmiddellijk je mama op, ze gaat zo opgelucht zijn. Ze is boven. Wacht, ik zal jullie mee naar boven brengen", zei ze. Vervolgens, sloot ze het raampje en deed het rolluikje naar beneden. Daarna, kwam ze naar buiten en draaide een sleutel in het slot. Er ging een deur open waar ik en papa door konden. Wat me opviel was dat papa, van het moment dat we in Mechelen aangekomen waren, nog geen woord had gezegd. Al zou dat gauw veranderen... Ze ging ons voor en drukte op de knop van de lift. "Ik kan het nog steeds niet geloven", zei ze. Volgens mij, had ze mijn mama niet opgebeld. Dat vond ik wel oké, zo zou het een verrassing blijven. De lift arriveerde op het onderste verdiep en ging open. We hadden maar net genoeg tijd om in te stappen met z'n drieën. In minder dan tien seconden tijd sloot de lift alweer zijn deuren. Ze drukte op nummer drie en de lift schoot in gang. We gingen naar omhoog. Mijn hart bonsde in mijn keel, ik keek recht in de ogen van papa. Die nog zenuwachtiger leek dan mij. "Alles komt in orde, geloof me maar", fluisterde ik hem toe. Hij klopte op m'n schouder en kuchte eens goed door. Tweede verdiep, nog één te gaan. Ik zuchtte eens goed, om m'n ademhaling op peil te houden en zette me schrap voor wat het meest emotionele moment van m'n leven ging worden. Derde verdiep, het is zover. Ik kneep in papa zijn hand en staarde naar de deuren. Op dat moment schoven ze open. We stapten uit. Ik zag mama niet direct, maar daar zat ze. Achter haar bureau, te snotteren. Er hing een grote foto van mij, en haar ogen weken niet van de foto. Ik zette de ene voet voor de andere in een traag tempo. Nog drie stappen en ik zou naast haar staan. De eerste, nu de tweede. Ik slikte al het overbodige speeksel door. Daar komt ie. En, de derde! Ik kon haar aanraken, omhelzen, een zoen geven. Net zoals vroeger. "Dag mama, ik ben het", zei ik stil. Het bleef stil, iedereen staarde naar het bijzonder ongewone tafereel. Ze draaide haar hoofd en keek recht in m'n ogen. "A-Arno, liefje. Ben jij dat, echt?!" vroeg ze vol ongeloof. Ze stond op. En ik knikte. "De enige echte!" voegde ik er nog aan toe. Ze vloog me rond de nek. Ik huilde immens hard, dit is exact wat ik nodig had. Dit was de echte bevestiging dat het definitief voorbij was. Mijn T-shirt was volledig doorweekt van haar tranen. Ik was al behoorlijk opgeknapt, op enkele littekens na zag je niets meer van wat er mogelijk gebeurd kon zijn. En, mama wist maar al te goed wat er gebeurd was. "Mama, ik heb nog iemand mee. Iemand waar ik altijd van heb gedroomd", zei ik. Ik zette een stap opzij en daar was hij dan. Ze stonden aan de grond genageld. "Schat, hoe is dit mogelijk?" vroeg mama vol ongeloof. Ik zag dat papa het moeilijk had en dus nam ik het woord over. "Papa was ook gevangen genomen door dezelfde bende en we zaten in hetzelfde bos vast. Hij heeft me gered, mama", legde ik haar uit. Mama spurtte naar hem toe en kuste hem op de mond. Normaal gezien zou ik weg kijken, maar nu niet. Nu, doet dat er niet toe. Dit is mooi, dit zal mijn leven veranderen! Papa liet uiteindelijk weer los en vroeg aan mama of ze misschien even kon gaan zitten. Ik nam onmiddellijk het woord: "Mama, ik ga gewoon direct met de deur in huis vallen. Waarom heb je gelogen?" Ze dacht na, en ik wachtte ongeduldig. "Het was beter zo, Arno. Anders zou je de hele tijd zitten wachten op je vader die misschien nooit zou gekomen hebben. Op die manier, kon ik je de pijn en verdriet besparen", zei ze. Dit was het, dit was het antwoord waarop ik gewacht had. De kosmos was weer in balans en alles was weer terug naar het oude. Mama keek plotseling naast me, in plaats van naar me en lachte naar iemand. "Arno, we gaan dit gesprek afronden. We praten thuis met je papa verder. Maar, er is iemand voor je. Draai je eens om!" riep ze. Ik draaide me om en daar stond het meisje uit m'n dromen. Die, dus duidelijk geen dromen waren. "Arno, je bent terug. Ik was zo ongerust, ik heb je zo gemist!" zei ze al snotterend. En, ze vloog me rond de nek. 'Nog één', dacht ik in mezelf. Maar, diep vanbinnen kon het me geen moer schelen. Ze trok terug en ze keek in mijn ogen. Tegelijkertijd, raakte ik verloren in die prachtige ogen van haar. Onze gezichten kwamen dichter naar elkaar toe en ontmoetten elkaar. Onze lippen lagen op elkaar, en we zoenden. Nog iets wat ik zo had gemist. Toen, ik opzij keek zag ik mama tegen papa aan liggen. Al staand, weliswaar. Deze drie mensen, zouden samen met mij mijn nieuwe gezin vormen. Samen, met oma en opa. Die, al gauw naar België zouden reizen. En ik, ik besefte hoe dankbaar ik mocht zijn. Want, ik heb zoveel. Nu kon ik m'n leventje leiden, op de manier zoals het voorbestemd was. Samen met Kato, als mijn vriendin en beide ouders aan mijn zij. En man, wat hou ik van ze! Dit was mijn verhaal, het verhaal van Arno.