Beroepsgeheim

Mama,waar blijf je?

Het is zeven uur s'ochtends en het gepiep van de wekker naast mijn bed springt in gang.Elk bot dat zich in mijn lichaam bevindt protesteert en probeert zich ertegen te verzetten.Even blijven liggen zal wel geen kwaad doen,zeker,denk ik en sla met een enorme zwaai op de grote snooze-knop.Helaas maak ik na tien minuten nogmaals hetzelfde mee en moet ik me haasten.In de gang staan ze al  op me te roepen en beneden  hoor ik al het geknetter van borden die bepaalde dingen raken.Het is weer zover,een nieuwe dag.Met een enorme ruk,zwaai ik mijn lakens van me af en spring uit mn bed,zoals gewoonlijk weer iets te snel en abrupt waardoor ik toch weer even moet gaan zitten.Ik dacht nog in mezelf:Verdomme Arno,het is toch altijd hetzelfde met jou,hé. Zo begint het altijd,ik keek naar mijn klok en zei met een geschrokken stem:Oh,het is al bijna kwart na zeven,over een half uur moet ik vertrekken. De draaierigheid in mijn hoofd ging weer wat weg en klaar was ik.Het startschot was gegeven.De ene voet voor de andere ging al slenterend over de vloer in de gang op weg naar  de badkamer,na een lange douche zou het wel over gaan,maar ik heb geen tijd meer voor een lange douche,het zal dus iets korter en minder vlot gaan dan verwacht.Ik stapte snel uit mijn kleren.Ik verwachtte wonderen van de douche,maar die kreeg ik niet.Ik wreef met mijn armen over mijn lichaam liet het water over mijn hoofd stromen en stapte uit de douche.Arno,hoe zit het,kom je nog of wat?,hoorde ik een iets wat geïrriteerde stem roepen vanuit de gang.Het was mijn mama,ze heeft altijd iets aan haar hoofd.Zoals nu,het schooljaar en dat is voor elk kind op aarde een bizarre en voor de meeste kinderen stomme bezigheid,wel, voor ouders zegt mama is dat een periode van stress die maar niet lijkt op te houden.Mama is politieagente en komt vaak extreem laat thuis als ze bijvoorbeeld een nachtpatrouille moet doen of als ze midden in de nacht wordt opgeroepen voor een overval,ofzo.Papa is vertrokken toen ik zes was,hij had al een nieuwe vriendin ontmoet en met haar gaat hij nu verder.Ik zie hem niet meer,maar ik mis hem ook zeker niet.Hij heeft het verknoeid en hij moet niet komen terugkrabbelen.Ik droogde me nog verder af in de badkamer.Verdomme,mijn kleren liggen nog op mijn kamer, dacht  ik in mezelf en sloeg mezelf zacht op mn gezicht.Ik windelde mijn badhanddoek om me heen en sprintte naar mijn kamer in de hoop dat mama niks had gezien.Als ze zag dat ik nog naakt rondliep dan zou ze door het lint gaan.Razendsnel zijn,dat was het enigste wat nog telde.Ik trok mijn hemd snel over mijn hoofd en mijn broek was al minstens even snel aan.Eenmaal aangekleed,stormde ik de trap af en ging aan tafel zitten voor een kort ontbijt want voor een lang had ik geen tijd meer.Ik schrokte toch nog snel een boterham naar binnen.In de verte hoorde ik mijn mama roepen dat we over vijf minuten gingen vertrekken.Het enige wat ik nog moest doen was mijn tanden poetsen.Ik rende de trappen op en begon.Twee minuten,dat is alles en dan kunnen we vertrekken.En het kwam uit.Mijn boekentas stond al klaar in de keuken en zo zal dit verhaaltje zich elke morgen in de week weer afspelen,enkel nu zonder of weinig stress en vanaf ik taken en testen opgegeven krijg zal dat ook wel komen en dan is het een helse bedoening.Ik heisde mijn boekentas omhoog en probeerde hem op mijn rug te krijgen aan de hand van een enorme zwaai en al strompelend viel ik de deur uit en weg was ik.De rit op zich is niet lang,dat mocht ook niet want anders zou zowel mama als ik te laat zijn.Ze zei dat ze met een zeer belangrijke zaak bezig is dus ze moet wel op tijd zijn.De radio speelde zachtjes op de achtergrond en er speelden slechts enkele nummers en dan begon het nieuws.Soms vind ik dat wel spijtig want ik hou enorm van muziek,zo word ik ook goed wakker.Uiteindelijk kwam ik zoals gewoonlijk tegen iets na acht aan op school en ik moest wel direct uitstappen want mama moest echt weg.Succes! riep ze nog en ze reed weg.Ik vond dit deel altijd het ergst,het alleen zijn om de poort binnen te stappen.Dan kwam ik aan op de speelplaats en dan kan ik mij wel ergens zetten.Lang zou dat niet meer zijn want de bel kan altijd op elk moment gaan en dan beginnen de lessen.Ik ben op school niet bij iedereen geliefd,maar toch ben ik soms wel graag op school.Als ik soms rondloop op school dan merk ik dat er wel eens over mij word gepraat omdat ze naar mij kijken,wijzen en lachen.Op alle plekken waar ik kom.Toch probeer ik me daar over te zetten.Ik ben op school om les te krijgen en zodra ik dat niet meer nodig heb en afgestudeerd ben moet ik mij daar niks meer van aantrekken.Dan zullen we nog eens praten.Soms vraag ik me wel eens af wat mijn mama aan het doen is op sommige momenten.Ze heeft nu niet bepaald de meest veilige job die er bestaat en zowel zij als ik weet dat,soms zegt ze zelfs dat ik moet oppassen met wat ik zeg tegen mensen en dat is de reden waarom ik zo beschermd word.Laat één ding even duidelijk zijn.Ik zeg bijna niets tegen mensen over mijn mama haar job.Dat is zon beetje een privacy-ding geworden.Daar heb ik leren mee leven.In de kleuterklas is ze zichzelf wel komen voorstellen,maar ze is nooit echt in de harde realiteit gegaan over haar job.Ik ga niet tot in de details gaan over mijn schooldagen want iedereen zal wel ongeveer weten hoe een gemiddelde schooldag er aan toe gaat.De dag was voorbij en naar huis gaan kon ik niet.Ik besloot om naar het politiebureau te stappen om te vragen wanneer mijn mama gedaan zou kunnen hebben met haar shift.Ondertussen zullen ze mij daar ook wel kennen.Toen ik er binnenkwam ben ik gewoon naar de balie gegaan en gezegd dat ik achter Sofie Demeyer vroeg.Ik vertelde ook dat ik haar zoon was en dat ik zonder  haar niet thuis geraakte.De receptioniste belde naar een nummer,maar de korpschef van mama maakte duidelijk dat mama echt niet naar huis mocht gaan omdat ze volop bezig was aan een belangrijk onderzoek.Van één ding schrok ik wel.Ik mocht niet meer naar buiten.De receptioniste deed een bepaald teken naar de andere receptioniste en begeleidde me naar een grote kamer met allerlei bureaus en koffiezetapparaten.Dit zal dus het kantoor zijn.Ze zette me aan een bureau en zei dat ik hier  moest blijven wachten tot mama naar mij komt.Ik pakte mijn boeken dan maar en startte de computer die ik tot mijn beschikking gekregen ook op.Voor de receptioniste vertrok kwam ze mij nog een blikje cola brengen en ze vertrok weer.Daar zat ik dan,achter een bureau.Te wachten op mama.Aan wat voor zaak zou ze nu weer bezig zijn?dacht ik.Niet dat ik daar antwoorden op ging vinden want dat is uiterst geheim en niemand,maar dan ook niemand behalve de agenten zelf weten daar iets van.Om de 10 minuten passeerden er agenten,sommigen brachten zelfs een crimineel geboeid naar het kantoor en gingen dan in een afgesloten kamer zitten.Toen ik naar het plaatje naast de deur keek wist ik dat dat de verhoorkamer was.Daar gebeurt van alles volgens mij.Je ziet er een aantal mensen als een vrij man naar buiten gaan en gechoqueerd,maar anderen komen weer geboeid en onder begeleiding de verhoorkamer buiten en gaan een bezoekje brengen aan de gevangenis.Zij worden beroofd van hun vrijheid,maar op een gewettigde manier.Namelijk;op verdenking van een misdrijf en door de politie en uiteindelijk door een bepaalde rechtbank veroordeeld voor weet ik veel welke reden.Er zijn er teveel om op te noemen.Ik wou er niet over nadenken wat voor soort criminelen of mensen mij passeerden.Al wist ik wel dat ik veilig was.Ik keek naar de klok.Half zeven,ik zit hier al twee uur.Mijn huiswerk was ook al gedaan en ik maakte dan maar gretig gebruik van de computer die ik tot mijn beschikking heb gekregen.De klok tikte maar door en ze zeiden dat ze ook tijdens de nacht moest doorwerken.Diezelfde receptioniste kwam terug naar de bureau en betuigde haar medelijden.Mama had wat geld gegeven en daarmee moest ik eten krijgen.Eten krijgen,zo klink ik toch als een heel klein kind,toch?Ik zal wel even een broodje gaan halen,zei ik.Ik stond op en probeerde het geld aan te pakken.Net op dat moment hield de receptioniste en twee andere agenten die er zaten me tegen.Ze zijn hier erg goed op de hoogte van de situatie,dacht ik nog.Het spijt me,Arno,maar je mag het bureau niet verlaten,zei de receptioniste met een zachte stem.De twee agenten hielden hun armen gestrekt om me de weg af te spannen.Waarom niet,mevrouw? vroeg ik.Ik zag haar haar wenkbrauwen fronsen.Ze was diep aan het nadenken,hier was ze niet op voorbereid.Ze legde haar hand op mijn rug en begeleidde me terug naar mijn stoel.Eén van de agenten vroeg aan me:Hoe ben jij eigenlijk hier geraakt? Ik schrok en antwoordde met een verbaasde stem:Te voet,ik ben van school,rechtstreeks naar hier gekomen. De collegas keken elkaar aan,kennelijk gezien had ik iets gedaan wat niet echt de bedoeling was.Trouwens,zei de receptioniste,Je moet me geen mevrouw noemen,hoor.Ik ben Laura,Laura Schippers en dit zijn mijn collegas:Rob en Mike. Ik grijnsde en lachte een beetje onwennig naar de drie agenten.Ik moest me anders gaan gedragen.Ik moet even bellen naar iemand,maar blijf jij hier maar zitten,zei ze al lachend.Haar lach klonk raar,een beetje nep.Ze draaide zich om en fluisterde iets tegen Rob en Mike.Ze keken met zn drieën naar me en dan liep ze door.Ze was de deur nog niet uit of ik hoorde ze al hallo zeggen.De twee overige agenten gingen naar de grote kamer naast de verhoorkamer.De kamer waarde koffiezetapparaten en allerlei andere keukentoestellen stonden.Ze waren over mij bezig want ze keken regelmatig onopvallend naar me.