Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H2. Flashback en een nieuwe hulp

-H2. Flashback en een nieuwe hulp

~+~+~+~

Samen met Sander loop ik over de stoep. We hebben besloten om samen naar de bios te gaan, omdat er een gave ninja film draait. Sander wou hem heel graag zien en wou niet langer wachten dus zijn we op pad gegaan.

We komen bij het zebrapad en we wachten braaf. 'Ik heb er zo'n zin in!' Sander stuitert zowat over de stoep. Ik grinnik even.

'Ja, hij lijkt me ook wel gaaf.' Ik zend een geïrriteerde blik naar het rode mannetje aan de overkant. Kom op, stom stoplicht. Ga. Op. Groen.

Alsof het stoplicht mijn gebedje heeft gehoord gaat hij op groen. Ik geef in gedachten mezelf even een schouderklopje. Dat heb ik weer goed gefixd.

Sander rent als een gek over het zebrapad. 'Tim, kom nou! Straks zijn we te laat!' roept hij terwijl hij aan de overkant op de stoep stapt.

Ik steek zelf rustig over. 'Relax. We hebben nog een kwartier,' lach ik.

Net als ik op de helft ben, komt er met volle vaart een auto om de hoek scheuren. Ik kijk verschrikt op en sta als aan de grond genageld. Ik zie de auto steeds sneller op me afkomen, maar het komt niet in mijn hoofd op om weg te rennen.

Ik hoor Sander mijn naam brullen en roepen dat ik weg moet rennen, maar het komt op de één of andere manier niet aan.

De auto toetert en ik sta daar maar, te midden van mensen die gillen en roepen. Het leek allemaal zo langzaam te gaan, maar in werkelijkheid ging het als een sneltrein.

Dan word ik met een grote klap op de grond geslingerd. Een pijnscheut gaat via mijn hoofd naar de rest van mijn lichaam.

En dan voel ik nog meer pijn. In mijn benen om precies te zijn. De vent in de auto rijdt over mijn benen heen. Ik kijk met grote ogen toe terwijl de twee grote wielen over mijn benen rijden.

En dan gil ik het uit. Een vlammende pijn gaat door me heen en het lijkt alsof mijn benen worden platgeperst.

De auto racet weg en ik lig gillend op de grond. De pijn is te groot.

Mensen schelden de bestuurder uit, de ambulance wordt gebeld en mensen rennen met geschokte en wit weggetrokken gezichten naar me toe.

Sander is de eerste die bij me aankomt en hurkt bij me neer. 'Tim, gast, heb je veel pijn? De ambulance komt eraan. Het komt goed. Ik beloof het je.' Hij heeft tranen in zijn ogen staan.

Snikkend kijk ik hem aan. 'Pijn, zo'n pijn,' kerm ik. Een traan rolt over Sanders wang. 'Het komt goed,' fluistert hij schor. 'Echt waar.'

¤¤¤

Geschrokken en met een bezweet voorhoofd word ik wakker. Ik kijk even om me heen en ga dan met een diepe zucht weer terug op mijn plek liggen.

Ik sluit even mijn ogen en open ze dan weer. Die beelden zitten echt diep gegrift in mijn hersenen. Nooit zal ik dat moment meer vergeten. De ergste dag van mijn leven.

Sinds die dag zijn er alweer drie weken verstreken. Toen ik in het ziekenhuis kwam, vertelde de dokter na een onderzoek dat ik nog wel met een kleine kans weer zou kunnen lopen. Mijn benen waren niet al te erg verpletterd.

Dus heb ik elke dag van negen tot tien uur training in het soort gymlokaal aan het einde van deze gang. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee, maar het liefste zou ik gewoon zo willen opstaan en dit stomme gebouw uitlopen.

Maar dat gaat jammer genoeg nooit gebeuren.

Ik draai me met een grote zucht op mijn linkerzij en kijk naar het raam. Door de gordijnen zie ik al licht schijnen. Ik gaap. Bah, het is alweer ochtend.