Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H14. Evan gaat fixen #2

H14. Evan gaat fixen #2

~+~+~+~+~

Ik laat mijn ogen door de straat glijden, om te kijken of er iets is om me achter te verstoppen. Ik wil natuurlijk wel het gesprek tussen het marsmannetje en Madestom afluisteren.

Mijn oog valt op een lichtgele auto en ik haal even mijn neus op. Wie koopt er nou een gele auto? Dat doe je alleen wanneer je wilt dat mensen elkaar gaan slaan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Evan Madelon snel naderen en ik moet dus ook snel zijn.

Met een grote tegenzin rol ik mezelf achter de lelijkste auto ooit en gluur door de ramen naar Evan die nu naast Madelon staat. Ik spits mijn oren om elk minuscuul geluidje op te vangen van hun gesprek. Ik wil weleens weten hoe Evan dat stomme wicht gaat versieren.

'Hallo,' klinkt Evans donkere stem dichtbij. Ik rol met mijn ogen. 'Marsman, die groet mocht wel iets vrolijker,' mompel ik bij mezelf en kijk met samengeknepen ogen naar Madelon om te zien hoe ze reageert. Nou, dat had ik liever niet gezien. Ze zwiept haar haar naar achter alsof er een orkaan langskomt en knippert met haar wimpers alsof ze zélf een orkaan wil veroorzaken.

'Hee schoonheid,' giechelt ze en ik heb moeite om niet te gaan kotsen. Doet ze zo met elke jongen? Dan moet ik Luke echt eens vertellen dat hij de grootste fout in zijn hele leven heeft gemaakt door met haar uit te gaan. Het is überhaupt niet te geloven dat hij ooit met dat is uit geweest. Ja, dát.

Moet ik er dan maar toch tussen springen? Evan heeft gelijk, dit gaat niks worden.

Maar net als ik met mijn rolstoel achter de lelijkste auto ooit vandaan wil rollen, wordt er een hand op mijn mond gelegd. Ik verstijf compleet en adem scherp in. Oké, word ik nou ontvoerd?! Maar ik wil nog zoveel doen in mijn leven! Ik wil weer lopen en lolly's eten en natuurlijk trouwen met Luke. En ik wil kijken of de muffin nog leeft die ik op de dag van het ongeluk op mijn bureau heb laten staan.

Nou ja, die zal vast al wel opgegeten zijn door Bram. De vreetzak.

Ik wil net gaan spartelen als een walvis met spastische trekjes, als me er een bekende stem in de oren klinkt. 'Hou je stil. Ik wil weten wat m'n broertje gaat doen.' Ik zet grote ogen op.

Wat doet Sanne hier dan weer?! En trouwens... is zij ouder?!

'Hmpf,' mompel ik achter haar hand. Ik heb nu twee mogelijkheden. Of ik trek haar hand van m'n mond af, of ik lik aan haar hand. Maar aangezien ik dan Sannes bacteriën aan m'n tong krijg en mijn leven dan riskeer, haal ik toch maar haar hand van m'n mond. Althans, dat probeer ik. Net wanneer ik haar hand van mijn mond af wil rukken, haalt ze hem zelf weg. Ik haal diep adem en prijs mezelf gelukkig met de frisse zuurstof die ik weer kan inademen.

'Wat doe jij in hemelsnaam hier?' fluister ik en ik kijk haar gefronst aan. Ze kijkt me met een gladgestreken gezicht aan. 'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen. Of aan mijn broertje aangezien hij hier ook is,' mompelt ze zacht en ik glimlach breed. 'Je broertje is die bitch aan het versieren,' zeg ik trots en ze kijkt me raar aan.

'Evan moet haar helemaal niet versieren. Evan moet mee terug naar m'n oma,' mompelt ze en ze gluurt weer door de ramen naar de marsman en het orkaan meisje. 'Trouwens, hoe de fuck wilt 'ie ooit dat lelijke mormel gaan versieren?' bromt ze er dan achteraan en ik grinnik zacht.

Ik wil ook weer net door de ramen turen, wanneer ik een deur hoor opengaan. Daarna klinkt er een al te bekende stem door de straat. 'Hé Madelon, wat doe je hier? En wie ben jij?' klinkt Lukes stem en ik grinnik even. Tja, wat zou het orkaan meisje hier nou doen?

'Oh, hoi Luke. Jij ook hier?' klinkt het dan onschuldig en ik rol met mijn ogen. Nog even en ik ga echt kotsen.

'Ik woon hier,' is Lukes droge respons en ik grinnik zacht. Sanne geeft me een waarschuwende blik en ik haal mijn schouders op. Kan ik er wat aan doen dat mijn toekomstige man humor heeft?