Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H13. Evan gaat fixen #1

H13. Evan gaat fixen #1

~+~+~+~+~

Die nacht slaap ik slecht en dat komt doordat ik als een gek grijnzend naar het plafond lig te staren. Het is al ver na twaalven en nog lig ik te denken aan Luke en aan het moment van de kus op mijn wang. Steeds herhaalt het moment zich op mijn netvlies.

Elke keer weer opnieuw.

Die wang was ik echt nooit meer. Want als Luke ooit beroemd wordt, dan kan ik zeggen dat ik zijn speeksel op mijn wang heb.

Zuchtend kom ik overeind en kijk klaarwakker naar mijn wekker. 2:32 uur. Ugh.

Knipperend met mijn ogen kijk ik om me heen door de kamer. Mijn ogen glijden naar het raam waar een streepje licht van de maan doorheen piept. Ik draai me half om en klop mijn kussen op, om er daarna achterover leunend in weg te zakken.

Ik sluit mijn ogen en laat mijn gedachten afdwalen naar gisteravond. Mijn mondhoeken krullen als vanzelf op. Het was echt leuk, samen met Luke eten in dat restaurant. Alleen... wat had die Madelon nou gezegd? Dat Luke een homo in elkaar geslagen heeft? Maar Luke slaat geen mensen, toch? En hij heeft verteld dat hij er zelf ook één is... Zou hij er dan nog niet voor uit gekomen zijn?

Vragen blijven rond zweven in mijn hoofd en ik frons. Misschien moet ik eens langs zijn huis gaan voor antwoorden.

Ik knik bij mezelf. Ja, dat zal ik doen.

*^*

In mijn rolstoel rol ik die middag door het hele ziekenhuis op zoek naar een slachtoffer dat heel graag met mij naar Luke wil gaan, maar natuurlijk kan ik geen geschikt mens vinden. Waarom is de persoon die je op een heel belangrijk moment nodig hebt altijd net verdwenen?

En Sander kan ik ook niet appen, want die zit op school.

Maar dan zie ik dè meest geschikte persoon binnenlopen. Althans, één van hen.

'Ha Evan!' begroet ik de knappe helft van de tweeling enthousiast. 'Hoi,' brom ik dan neutraal tegen Sanne. Ik kijk weer naar Evan en kijk dan met grote ogen weer terug naar Sanne. Ze kijkt me chagrijnig aan. 'Als je het waagt..' dreigt ze.

Maar ik kan er niks aan doen.

Ik schiet in een schaterende lach wanneer ik zie dat ze geen wenkbrauwen heeft. Het ziet er echt geweldig komisch uit. 'M-mag ik e-een foto ma-haken?' vraag ik bijna huilend van het lachen.

Ze kijkt me woest aan. 'Nee! Dat heeft deze klojo hier naast me al gedaan!' Na die woorden stampt ze er vandoor. Verbaasd kijk ik op naar Evan, die me grijnzend aankijkt. 'Ze heeft me alles verteld over de weddenschap en was vastbesloten om te winnen. Maar zo te horen èn te zien is het haar niet gelukt.' Ik schud grinnikend mijn hoofd. 'Laat zien die foto,' zeg ik gretig en met een grote grijns laat Evan hem zien.

Laat me even dit zeggen: ik heb nog nooit zo hard gelachen.

Nog na hikkend veeg ik mijn lachtranen weg. Even haal ik diep adem en kijk dan Evan aan. Hij lacht naar me. 'Voor een homo val je nog best mee.' Ik stop met lachen en kijk hem fronsend aan. 'Hoezo?' Evan wordt knalrood. Hij schuifelt onrustig met zijn voeten. Dan haalt hij wat ongemakkelijk zijn schouders op. 'Sanne zei dat je nogal nichterig deed,' bekent hij dan met rode wangen.

Ik kijk hem even schattend aan en glimlach dan. Ik denk niet dat Evan dat gemeen bedoelde. 'Bedankt,' zeg ik en ik geef hem grijnzend een knipoog. Evan grinnikt schaapachtig.

'Nou, ik moet er maar weer eens vandoor,' mompelt hij dan. Hij wil langs me heen schuifelen, maar ik pak hem nog net bij zijn rechterarm vast. 'Nee! Niet gaan! Ik heb je nodig!' roep ik dramatisch. Hij draait zich om en kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Dan zucht hij diep.