Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H11. Luke, de redder in nood

H11. Luke, de redder in nood

A/N Dit hoofdstuk is vanuit Luke. En waarschijnlijk ook het enigste.
~+~+~+~

Van ergens ver weg klinkt er een doordringende piep die zich steeds weer opnieuw herhaalt. Ik kreun geëgerd en zwaai met mijn hand in de lucht om het onding uit te zetten. Er klinkt een harde klap, en het dringt langzaam tot mijn nog slapende hersenen door dat het de wekker is die van mijn nachtkastje is gelazerd, doordat ik hem er vanaf heb geduwd.

Ik zucht even en kom langzaam overeind. Met moeite open ik mijn ogen en buig me voorover om het irritante voorwerp weer terug op mijn nachtkastje te zetten. Dan kijk ik naar de rode cijfers die me een prachtig tijdstip laten zien.

7:32 uur in de ochtend.

'Grmbl' grom ik en ik haal een hand door mijn verwarde haar. Dan sta ik kreunend als een oude man op en kleed me langzaam aan. Lopen naar de badkamer gaat wat sneller en binnen een kwartiertje zit ik met een kop thee en een bruine boterham met kaas voor de tv naar teletekst te kijken.

Ik zapp wat en zet hem dan met een zucht uit. Het is niet dat ik mijn stage in het ziekenhuis niet leuk vind, het is meer de vroege tijd.

Ik zet mijn ontbijt spullen weg, doe in de gang mijn schoenen en jas aan en brul naar boven dat ik ga. Dan knal ik de deur in het slot en pak mijn oude, trouwe en gammele fiets uit de garage en ga op weg.

*#*

Een kleine tien minuten later loop ik de hal van het ziekenhuis binnen en kijk vrolijk om me heen. Al zo vroeg in de ochtend zijn er al mensen die op het bezoekuur wachten. Of ze zitten in het restaurant rustig een kopje koffie te drinken voordat ze aan het werk gaan.

Met mijn rugzak over een schouder geslingerd loop ik richting de lift en druk daar aangekomen op het knopje van verdieping twee. Wat zenuwachtig trommel met een paar vingers op mijn been en wacht ongeduldig tot de lift op de gewenste verdieping is aangekomen.

Als ik de lift uitloop, realiseer ik me dat het alweer donderdag is. En dat betekent dat ik morgen alweer afscheid moet nemen. Van het personeel, de patiënten en van een persoon die heel veel voor me is gaan betekenen.

Tim.

Man, wat ga ik dat mannetje missen als ik hier weg ben. In deze twee weken heb ik al best veel met hem beleefd en eerlijk gezegd zou ik dat nog best meer met hem willen doen.

Bij de gedachten aan hem, vliegen de vlinders door m'n buik. De eerste keer toen ik hem zag was ik meteen op slag verliefd.

En dinsdag heb ik bekend dat ik homo ben. Ik ben er toch wel een beetje bang voor dat hij nu niks meer met me te maken wil hebben. Maar misschien is hij het wel vergeten. Bij Tim weet je het nooit.

Ik loop met een blije glimlach de afdeling op en begroet zuster Mika, die net Lars' kamer uitkomt. 'Hoi Luke! Je kan gelijk doorlopen naar Tim. Die voelt zich niet zo lekker vandaag, dus misschien kan jij hem wat opvrolijken.' Ze kijkt me vragend aan en ik knik. 'Ik zal mijn best doen,' glimlach ik en ga snel op weg naar zijn kamer.

Met een bezorgde frons boven mijn ogen klop ik op zijn deur en doe hem op een kiertje open. Vervolgens kijk ik om het hoekje en zie Tim in bed liggen met de dekens over zich heen. Alleen een paar plukjes blond haar steken boven de dekens uit.

Zacht sluip ik naar hem toe en por hem in zijn zij. Een zachte kreun komt van onder de dekens vandaan en dan verschijnt het hoofd van Tim. Ik bijt op mijn lip en kijk hem bezorgd aan. Hij ziet wit en heeft wallen onder zijn ogen. 'Goedemorgen,' begroet ik hem zacht. Hij kijkt op en bevriest. 'Wat doe jij nou hier?' Zijn stem klinkt schor en hees en mijn hart maakt een klein sprongetje.