Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H9. Straf en groene potlood karma

H9. Straf en groene potlood karma

~+~+~+~

Ik heb straf.

Toen ik terugkwam van Luke stond het hele ziekenhuis op z'n kop. Ze hebben me proberen te bellen, maar kwamen na de tweede keer bellen er al achter dat ik hem had achterlaten op mijn nachtkastje. Ik was hem vergeten. Zogenaamd.

Zuster Mika kwam naar ons toegerend en was kwaad. Ze zag knalrood en haar ogen puilden bijna uit haar oogkassen. Eerlijk gezegd was ik een beetje bang voor haar op dat moment. Ze negeerde me compleet. Ze zei alleen dat Sander me naar mijn kamer moest brengen en dat ze later met me zou komen praten.

Nou, dat heeft ze net gedaan.

♂♥♂

15 minuten eerder...

'Tim, je bent nu echt te ver gegaan.' Zuster Mika loopt hoofdschuddend mijn kamer binnen en gaat op mijn bed zitten terwijl ze me boos aankijkt. Ik trek mijn schouders op en kijk haar schuldbewust aan. 'Ik wou alleen maar op ziekenbezoek gaan en hem beterschap wensen.' mompel ik. Zuster Mika kijkt doordringend naar me en ik sla mijn ogen neer. Ze zucht diep.

'Ik had nog zo gezegd dat je niet mocht gaan. Je hebt me erg teleurgesteld, Tim.' Ze kijkt me verwijtend aan. Dat is niet de eerste keer. Ze is wel vaker teleurgesteld geweest, maar nooit zo erg.

Ik knik. 'Het spijt me.' zeg ik zacht. Zuster Mika kijkt me argwanend aan alsof ze me niet gelooft. Weer een diepe zucht. 'Verlopig blijf je op je kamer. Ik zal met mijn collega's en je moeder overleggen over of je nog een ergere straf krijgt.' Ze kijkt me nog even aan en staat dan op. 'Ik hoop dat je er wat van leert. Je bent volwassen, dan moet je je er ook zo naar gedragen.' bromt ze nog. Dan verdwijnt ze.

En ik blijf achter met een spijtig gevoel.

☆♡☆

Ik verveel me dood. Sander mag ik niet bellen en appen kan ik hem niet want mijn mobiel is ingenomen om te voorkomen dat ik weer iets met hem afspreek. Wat natuurlijk onzin is. Hij heeft trouwens ook op zijn donder gekregen omdat hij ook niet heeft gezegd dat we weg zouden gaan. Daardoor mag hij nu een tijdje niet langskomen.

En het ergste is is dat ik niet weet hoelang ze me willen opsluiten in deze saaie kamer.

Ik zucht zacht en laat mijn ogen door de kamer glijden. Er valt hier echt niets te beleven. Als er nou een tv stond, dan zou ik mezelf nog wel kunnen vermaken. Alle boeken die op mijn nachtkastje liggen heb ik al uit. Er is dus niks te doen.

Dan gaat me er een lichtje op. Kees moet hier nog ergens zijn. Maar net als ik een klopjacht wil gaan houden, schiet het me te binnen dat ik hem twee dagen geleden aan Luke heb gegeven.

Met een kreun laat ik me achterover op bed vallen. Ik ga hier dus echt dood van verveling. Dat wordt een lange en saaie dood.

Ik ga weer rechtop zitten en kijk aarzelend naar mijn benen die gestoken zijn in een zwarte trainingsbroek. Ik bijt even op mij lip. Zal ik?

Ach, waarom ook niet.

Ik laat me van het bed glijden en kom met een harde klap op de grond terecht. Ik trek een pijnlijk gezicht. Misschien moet ik er volgende keer even een kussentje onder leggen.

Ik pak me vast aan de rand van mijn bed en trek me met trillende benen omhoog. Ik bijt weer op mijn lip. Kom op, Tim. Een klein stukje moet wel lukken. Ik haal diep adem en zet een stapje naar voren met mijn linkervoet. Het trillen gaat wat weg en ik haal opgelucht adem.

Nu zet ik met mijn rechtervoet een stapje naar voren en kom dan in de knel. Mijn handen heb ik nog op het bed en met de rest van mijn lichaam sta ik naar voren. Ik slik even.