Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H15. Antwoorden en een relatie gesprekje

H15. Antwoorden en een relatie gesprekje

~+~+~+~+~

Wanneer we de straat weer inkomen, zie ik dat iedereen weg is en ik haal opgelucht adem. Als Madelon nog niet weg was geweest, dan had ik haar hier wel weggeslagen. Meestal houdt niemand me tegen om mijn plannen te doen en uit te voeren, maar zij... Ik ben benieuwd wat er tussen haar en Luke zich heeft afgespeeld.

Luke rolt me het tuinpad op en opent met zijn huissleutel de deur. Daarna rolt hij mij over de drempel de gang in en ik kijk nieuwsgierig om mij heen. Hopelijk mag ik in de toekomst deze gang vaker zien. 'Tim, mag ik je jas?' klinkt het dan vragend boven me en geschrokken kijk ik op. Ik voel mijn wangen warm worden wanneer ik Luke me met een lieve blik in zijn ogen zie aankijken.

'J-ja, natuurlijk!' murmel ik en wurm mezelf uit mijn jas. Vervolgens geef ik hem aan Luke die hem met een glimlach aan de kapstok hangt. Hij pakt de handvatten van mijn rolstoel weer vast en rolt me de woonkamer in, waar ik zijn moeder met een kruiswoordpuzzel en een pen in haar hand aan de grote eettafel zie zitten.Ook zie ik dat ze een leesbril op heeft. Verrast kijkt ze op en glimlacht dan vriendelijk naar me. Gelijk valt het me weer op dat Luke veel op zijn moeder lijkt.

'Hallo! Jij was Tim, toch? Wat leuk dat je langs komt,' ratelt ze vrolijk en ik bloos diep door al die spontaniteit. 'Ja, ik dacht, ik kom weer eens langs,' mompel ik en kijk weg. Shit, ongemakkelijk dit! Gelukkig redt Luke me, ook al is hij vaak het onderwerp van de ongemakkelijke situaties. 'Mam, vindt je 't goed als Tim vanavond mee eet? Hij kwam toevallig even langs en het zou een beetje sneu zijn als hij gelijk weer weg moest.' Hij geeft me een knipoog en kijkt zijn moeder dan vragend aan. Die glimlacht tot mijn opluchting breed.

'Natuurlijk! Er is altijd nog plaats voor een extra persoon.' Even denk ik een blik van verdriet in haar ogen te zien, maar dat kan ik me ook verbeeld hebben. Ik hou het maar op het laatste. 'Bedankt,' zeg ik zacht en glimlach dankbaar naar haar. Dan kijk ik met een enthousiaste blik op naar Luke. 'Zo, en wat gaan we nu doen?' Hij kijkt op me neer en grinnikt. Dan haalt hij zijn schouders op. 'Ik weet niet. Waar heb je zin in?'

In zoveel.

In samen knuffelen.

In samen onder een dekentje liggen.

In samen zoenen (ook al kan ik dat waarschijnlijk helemaal niet).

In naast elkaar op bed liggen en samen naar het plafond staren in een comfortabele stilte waarin we aan elkaar denken.

In samen met jou zijn.

'Ik heb geen idee,' mompel ik en Luke grinnikt weer. Maar dan schiet het me te binnen. Als ik antwoorden wil, moet ik het natuurlijk wel slim aanpakken. 'Ik wil Kees zien,' brom ik en ik kijk Luke afwachtend aan. Hij trekt een wenkbrauw op en wil zijn mond openen om iets te zeggen als zijn moeder hem onderbreekt. 'Wie is Kees?' Ze kijkt ons allebei vragend aan vanachter haar leesbril en Luke glimlacht naar haar. 'Dat is die sokkenpop die Tim me gaf toen ik ziek was, weet je nog?' Er vormt zich een denkrimpel boven haar ogen. Langzaam knikt ze en kijkt haar zoon dan met een scheve grijns aan. 'Oh ja. Dat ding waar je elke ochtend even aan ruikt voordat je uit bed stapt.'

Ik laat al deze informatie eventjes tot me doordringen... en krijg dan een geweldige lachbui. Ik gier het uit terwijl mevrouw Priller me met twinkelende ogen en Luke me met een beschamende blik aankijken. Ik hap naar adem en word langzaam rustiger. Ondertussen veeg ik met een brede grijns mijn tranen van het lachen weg en kijk Luke dan geamuseerd aan. 'Dus, jij ruikt elke ochtend aan Kees? Waarom zou je ooit aan een sok ruiken?' vraag ik grinnikend. Luke haalt zijn schouders op en perst zijn lippen op elkaar. Lukes moeder, die de hele tijd met een grote glimlach van mij naar Luke en terug keek, kijkt mij nu vrolijk aan. 'Ik kan je wel een reden geven.' Maar dat blijkt voor Luke de druppel te zijn die de emmer doet overlopen.