Komt een jongen bij de dokter (BxB)

H17. Een dokter die zijn afspraak niet nakomt

H17. Een dokter die zijn afspraak niet nakomt

~+~+~+~+~

'Een uitnodiging. Kan het nog ouderwetser?,' smaal ik terwijl Sander mij de straat van Luke inrolt. Sander snuift even spottend. 'Jij wilde een berichtje naar hem sturen. En hoe wilde je dat doen, dan? Je hebt zijn nummer niet eens!' Ik pers mijn lippen op elkaar en haal mijn schouders op. Voor de rest zwijg ik en Sander grinnikt achter me. 'Mijn beste vriend die niks weet terug te zeggen? Dat is wereldnieuws,' klinkt het plagend en ik rol met mijn ogen. 'Bedankt,' mompel ik zacht en het is voor even heel stil achter me. 'Wat? Ik kon je niet goed verstaan.'

Ik draai me om en kijk Sander verontwaardigt aan die geamuseerd terugkijkt. 'Haha! Erg lollig. We weten allebei wel dat je me best hoorde.' Sander grijnst breed en ik steek mijn middelvinger naar hem op. 'Soms vraag ik me echt af waarom jij mijn beste vriend bent,' mompel ik en draai me weer om in de rolstoel. 'Nou,' begint Sander, maar ik schud mijn hoofd. 'Bespaar me je uitleg,' brom ik en Sander grinnikt weer.

Uiteindelijk rolt hij me het tuinpad op van de familie Priller en automatisch komt er een glimlach op mijn gezicht. 'Goed, en nu?' mompel ik wanneer we voor de voordeur stilstaan en ik hoor Sander lachen. 'Nou, nu douw je die brief door de brievenbus heen en gaan we weg.' Zo gezegd, zo gedaan, al gaat het wel lastiger dan ik dacht en steekt hij er nog half uit. We maken er geen probleem van en een paar minuten later rolt Sander me het tuinpad weer af. Er nestelt een tevreden gevoel onder in mijn buik. Ja, dit komt goed. Vanavond zullen Luke en ik een perfecte date hebben.

Had ik nou nog maar even achterom gekeken.

☺♪☺

Wat onzeker zit ik die avond om een uur of half zeven op een picknickkleed op het gras in het park. De zon gaat al wat onder en met een onbestemd gevoel kijk ik naar de mensen die al vertrekken. Sommige mensen kijken me raar aan, andere met een tedere blik in hun ogen. Net kwam er ook al een troep meiden op me af om voor de grap te vragen of dit voor hen was, maar toen ik zei dat het voor mijn -of nou ja, bijna- vriendje was, dropen ze snel af.

Het waren vast vriendinnen van Madelon.

Ik zucht zacht en haal mijn mobiel tevoorschijn. In de brief had ik gezegd dat ik hem graag zes uur hier verwachtte, maar ben ik dan ongeduldig als ik al een uur op hem wacht? Ik dacht dat hij echt een man van de klok was, maar blijkbaar is dat niet zo. Of... is er misschien iets met hem gebeurd?

Ik bijt op mijn lip en twijfel of ik Sander moet bellen. Hij zei dat ik altijd mocht bellen als er een probleem was. Is te laat zijn een probleem? Voor mensen die ongeduldig zijn, zoals ik, is dat zeker een probleem. Maar wat als ik Sander bel en Luke net aan komt lopen? Ik frons en overleg even in stilte met mezelf, maar druk dan op het groene horentje.

Ja, te laat zijn IS een probleem!

'Tim?' klinkt het na twee keer overgaan vertrouwd in mijn oor en ik slik even. Waar komt die enorme brok in mijn keel nou weer vandaan? 'Hé Sander,' mompel ik en ik haal even diep adem. En sinds wanneer klinkt mijn stem twee octaven hoger? Het blijft even stil aan de andere kant en dan klinkt bezorgd zijn stem. 'Tim? Ben je oké? Je klinkt zo ontdaan.' Ik sluit mijn ogen en masseer met twee vingers mijn neusbrug. 'Ja. Nee. Ik weet het niet,' zeg ik zacht. Ik open mijn ogen weer en kijk het pad af, in de hoop dat Luke tevoorschijn zal komen en zeggen dat dat uur te laat zijn gewoon één hele grote grap was.

Maar natuurlijk komt hij niet.

'Je kan het me vertellen. Heeft het met Luke te maken? Zit je nog wel in het park?' Ik knik, maar bedenk dan dat hij dat niet kan zien en open mijn mond. 'Ja, ik zit nog in het park en ja, het heeft met Luke te maken. Maar Sander, ik denk dat Luke niks meer met mij te maken wil hebben. Hij is niet komen opdagen.' Het blijft lang stil aan de andere kant, en net wanneer ik bang word dat Sander heeft opgehangen, klinkt zijn stem weer door de hoorn. Dit keer boos en verontwaardigt.