NEFESİM

TANITIM

© Tüm telif hakları saklıdır.

Tür: genç kurgu ve romantik
Başlangıç: ağustos 2016
Multimedia: kitap kapağım

Bu hikâyedeki herşey tamamen hayal ürünüdür.
---------------
Aşk; sonun başlangıcı demekti onun için ve kendi sonuna gitti, yeniden başlamak için..

Hayatı kötü geçiyordu istemese de. İnsan doğarken ailesini seçemiyordu bu yüzden, hayata 1-0 mağlup olarak doğdu. Bilemezdi geleceğe giden yolda neler yaşayacağını..

Tam herşey bitti derken! Derin bir nefes alarak gözlerini kapattı ve sessizce "buraya kadarmış" diyerek kollarını açtı. Bir ayağını sarkıtıp atlayacakken Hayata yeni başladığını fark etti..

Kolundan tuttu ve kendine çekti genç çocuk "merak etme ben seni kurtarıcam" diyerek atlamasına engel oldu. Bir süre göz göze geldirler. Kız tüm umutlarını yitirdiğini düşünüyordu, ama umudu aslında hiç bitmemişti! Sadece gecikmişti..

"İyi de sen nasıl? " diyerek şaşkın şaşkın gözlerine bakarken deniz görmüş gibiydi gözlerinde.

"Sana telafi edicem demiştim" diyerek tebessüm etti. Etrafını saran adamlara baktı ve kızın elini sıkı sıkı tuttu.
"Hazır mısın? " diye sordu deli gibi bakan gözleriyle.
"Ne için? " dedi kız ne demek istediğini anlamamıştı."3 dediğimde koşucaz tamam mı? Seni burda bırakmıycam" dedi genç çocuk. Kız hafif gülerek kafasını salladı. Üstünde hala hastane önlüğü vardı.

"Tamam.. Şimdi 1..2.. Koşşş" diyerek kızı çekip koşmaya başladılar.

3'e noldu? " diye koşarken sordu telaşla kız.

"Koşmaya devam et geliyorlar!" diyerek daha çok hızlanmaya başladılar.

Merdivenleri üçer üçer inip hastane koridoruna indiler. Genç çocuk peşindekiler onlara yetişmemeleri için kenarda duran masaları önlerine attı. Etrafı birbirine kattılar. Herkes çarpmamak için kenara kaçtı ne olduğuna anlam veremediler. Kız, genç çocuğun yaptıklarını işe yaradığını görünce oda ne bulduysa fırlatmaya başladı. Bunu yapmaktan zevk almış gibiydi. Neyse ki peşindekiler yavaşlamaya başlamışlardı. Aralarındaki mesafe giderek açılıyordu. Çocuk kızın elini bir an olsun hiç bırakmıyordu. Aşağa kata inip çıkışa doğru koştular. Çıkış çok yakındı biraz daha devam etseler özgürlerdi..

Güvenlik arkasını dönüp ona doğru koşan iki kişi gördü, kızı hastane önlüğü giydiğini görünce telsizde bahsedilen kaçakların olduğunu anladı ve silahını çıkarıp dur emri verdi. Ama onlar dinlemedi ve koşmaya devam etti. Güvenlik onları vuramazdı tabi, göz korkutmak için çıkardı. Onlar hala hızla koşmaya devam ediyorlardı! Sonunda silahı beline koyup elleriyle yakalamak istedi ve yine başarısız oldu. Elinden kaçıp kurtuldular..

Sonunda dışarı çıkmayı başardılar. Biraz daha koşup bir duvarın arkasında saklandılar. Kız ve çocuk nefes nefese kalmıştı durup soluklandılar. Çocuk kafasını çıkarıp hala geliyorlar mı diye baktı ama şimdilik kimse görünmüyordu. Bir ohh.. çekerek duvara yaslandı. Kıza dönüp baktı ve oda ne? Önlüğünde kan izleri vardı!!
"Lara? Kanaman var!! " diyerek dehşete düştü.

"Kahretsin dikişlerim patlamış! " diye söylendi kız acı içinde.. Kanaması gittikçe artıyordu ve halsiz düşüp yere çöktü. "Tamam.. tamam.. sakin ol" diyerek kızı belinden tutup kucağına aldı. "Hepsi benim yüzümden ben sana çarpmasaydım tüm bunlar olmazdı! " diyerek kendini suçlamaya başladı. Kızda yarı baygın bir halde "merak etme! Ben acı çekmeye alıştım.." diye tebbessüm edip gözlerini yumdu. Çocuk iyice telaşlandı ve hemen ilerde kızın park halindeki arabasına yöneldi.. Kızı arka koltuğa yavaşça yatırdı. Sonra hızla uzaklaştılar..