NEFESİM

9.BÖLÜM

Bir anda arkadan biri kollarını belime sarıp kendine doğru çekti. Daha ne olduğunu anlamadan yere kapaklandık. Gözlerimi açıp ona doğru  baktım. Bu oydu, bana çarpan çocuk..

Nefes nefese kalmıştı belli ki bana yetişmek için koşmuştu. Bu beni ölümden ikinci kez kurtarışıydı..
Gözleri çok güzelmiş bu arada. Kalbim, öleceğim için mi bu kadar atıyordu?  Yoksa şuan ki yakınlaşmadan mı? çözemedim ama biraz daha devam ederse yerinden fırlayacak gibi atıyordu. Üstünden kalkıp doğruldum.

"Ss.. Se.. Sen nasıl..? " iki kelimeyi bir araya getirememiştim. Az önce ölmekten son anda kurtardı beni. Hala yaşadığıma inanamıyorum ben atladım sandım, gerçekten çok iyi zamanlama 1 sn.  Daha geç gelseydi hayatta kuratamazdı beni! Yerde nefes nefeseydi hala, gülmeye başladı. Neden güldüğünü anlamadım

"Sana telafi edicem demiştim" dedi Etrafını saran adamlara baktı hiç birini tanımıyor du neden böyle bir olayın için de olduğunu anlamış değilim kim kendini böyle tehlikeye atar ki? Elimi sıkı sıkı tuttu.
"Hazır mısın? " diye sordu deli gibi bakan gözleriyle. Duvar kenarından bizi şaşkın şaşkın izleyenlere baktım kim olduğuna anlam veremediler ve bu buraya nasıl geldi?
"Ne için? " dedim ne demek istediğini anlamamıştım."3 dediğimde koşucaz tamam mı? Seni burda bırakmıycam"
hafif gülerek kafasını salladım. Bu lafı hoşuma gitmişti ve Üstümde hala hastane önlüğü vardı.

"Tamam.. Şimdi 1..2.. Koşşş" diyerek beni çekip koşmaya başladık.

3'e noldu? " diye koşarken sordum telaşla.

"devam et geliyorlar!" diyerek daha çok hızlanmaya başladık. Arka da yangın merdivenlerinden inmeye başladık

Merdivenleri üçer üçer inip hastane koridoruna indik. Diğerleri bize yetişmemeleri için kenarda duran masaları önlerine attı. Etrafı birbirine kattı. Herkes çarpmamak için kenara kaçtı ne olduğuna anlam veremediler. Onun yaptıklarını işe yaradığını görünce bende ne bulduysa fırlatmaya başladım. Bunu yapmaktan zevk almış gibi gülüyordum. Neyse ki peşimizdekiler yavaşlamaya başlamışlardı. Aralarındaki mesafe giderek açılıyordu. Aşağı kata inip çıkışa doğru koştuk. Çıkış çok yakındı biraz daha devam etsek özgürdük..

Güvenlik arkasını dönüp ona doğru koşan koştuğumuzu gördü, hastane önlüğü giydiğimi görünce telsizde bahsedilen kaçakların biz olduğunu anladı ve silahını çıkarıp dur emri verdi.
"Napıcaz şimdi?" Diye sordum telaşla ama o dinlemedi ve koşmaya devam etmemi söyledi. Güvenlik bizi vuramadı tabi, göz korkutmak için çıkardığını anlamıştı hala koşmaya devam ediyorduk! Sonunda silahı beline koyup elleriyle yakalamak istedi ve yine başarısız oldu. Elinden kaçıp kurtulduk..

Sonunda dışarı çıkmayı başardık. Biraz daha koşup bir duvarın arkasında saklandık. nefes nefese kalmıştık durup soluklanmaya başladık. Çocuk kafasını çıkarıp hala geliyorlar mı diye baktı ama şimdilik kimse görünmüyordu. Bir ohh.. çekerek duvara yaslandı. dönüp bana baktı ve oda ne? Önlüğümde kan izleri vardı!!
"Lara? Kanaman var!! " diyerek dehşete düştü.

"Kahretsin dikişlerim patlamış! " diye söylendim acı içinde.. Kanamam gittikçe artıyordu ve halsiz düşüp yere çöktüm. "Tamam.. tamam.. sakin ol" diyerek belimden tutup kucağına aldı. "Hepsi benim yüzümden ben sana çarpmasaydım tüm bunlar olmazdı! " diyerek kendini suçlamaya başladı. Çok kan kaybetmekten yarı baygın bir halde "merak etme! Ben acı çekmeye alıştım.." diye tebbessüm edip gözlerini yumdum. Çocuk iyice telaşlandı ve hemen ilerde park halindeki arabamı fark etti, hemen beni kucaklayıp arabaya yöneldi. Beni arka koltuğa bırakıp arabayı hızla sürdü. Ben nereye gittiğimizi bilmiyordum bilincim açıktı arada gözlerimi açıp etrafa bakınıyordum. 5 dakika da bir uyanık olmamı sağlamak için konuşmaya çalışıyordu cevap vermem için sorular soruyordu. Bir süre daha fazla dayanamayıp gözlerimi tekrar yumdum.