NEFESİM

8.BÖLÜM

Kapı daha fazla dayanamadı ve kırıldı. Hepsi dışarı çıktı ve etrafa baktılar sonra bana küçük küçük adımlar atmaya başladılar. Çaresiz bir şekilde kaçmak için hala etrafa bakıyordum yavaş yavaş çatının uç noktalarına gidiyordum ama artık gidecek bir yerim kalmamıştı. Aşağıya baktığımda arabalar vızır vızır geçiyordu. Çok yüksekti burası atlarsam bu sefer gerçekten ölürüm!! Belkide atlamalıyım..

"Lara kızım.. Daha ne kadar kaçacaksın bizden? Bak özür dilerim sana o tokadı atmamalıydım çok pişmanım hadi gel evimize gidelim " diyerek beni ikna etmeye çalıştı babam.

"Evimize mi? Yanlış söyledin benim değil sizin eviniz! Ben 5 yıldır yaşamıyordum orda ölüyordum!! Anlıyor musun?"

"Yapma lara beni hiç düşünmüyor musun? Sen kaza yapınca nasıl geldiğimi biliyor musun? Hadi gel canım söz veriyorum eskisi gibi olmayacağım!" diyerek elini uzatıp yavaş yavaş yaklaştı bana görkem. Bende korkup geri geri gittim ve koruma duvarına tosladım.

"Sakın yaklaşma görkem!seviyorum ayağına yatma şimdi bana, Sizde sakın bi hareket yapmayın yoksa yemin ederim atlarım burdan! Diyerek elimle durmalarını işaret ettim.

"Sakın bir aptallık etme lara! Ordan atlarsan ne olucağını biliyorsun. " dedi daria telaşla. Bu lafına kahkaha attım. Duvarın üstüne çıktım ve kollarımı açıp ona baktım.

"Ne güzel işte sende bunu istemiyor musun? bak; yıllardır yapmak istediğini ben gerçekleştirmek üzereyim, bundan zevk almalısın daria! " diyerek devam ettim. "Ama burda eksik bir şey var daria! Sen bir şey unuttun. " dedim gülmeyi kesmeden. Daria şaşkın şaşkın bana baktı. "Bak.. etrafta gazeteci yok! Nasıl Unutursun? Oysa her yerde peşime takardın, şimdi niye yok? En büyük bomba haber burda! Hadi 5 dk onların gelmesini bekleyelim de öyle atlıycam" diye ağzımı eğerek dalga geçer gibi konuştum.

"Yeter ben buraya zırvalıklarını duymaya gelmedim!" dedi rus aksanıyla.

"Aa ama bunları sen görkemin tek tek beynine sokmadın mı ? O bir mekanda benimle ilgili bir olay çıkarıcak gazeteciler de çekecekti sonra sen olaya el koyup kendi adını vericek tüm bu olanları ortadan kaldırıcaktın ve böylece ali beyin kızının hayatını kurtaran kişi olucaktın! Varya bu entrikaları hiç bir pembe dizide göremezsiniz. Gerçekten bize özel yapılıyor! Aslında böyle bir kitap mı yazsam? Adını da metresin entirikaları yaparım! Diyerek alaylı konuşmama devam ettim.

"Lara.. Tamam söyledin artık içindekileri bittiyse in artık ordan, hadi canım.. Hadi kızım gel buraya söz veriyorum bir daha böyle bir şey olmayacak lütfen kırma beni"

"Ya benim içimde neler yaşadığımı sen bilmiyorsun bile!! daha fazla konuşup düşme gözümden. Sen bu kadını eve aldığın gün kırmaktan beter ettin beni be! paramparça oldum! bu kadın yüzünden her gece ağladım ama bir kere bile duymadın beni! Çünkü bana tüm yollarını kapatıp, kulaklarını tıkadın benim suçum neydi de tüm bunları yaşattınız bana? Ben de bir insanım, benimde bir canım var!" diyerek ağlamaya başladım ve ilk defa bu kadının gözü önünde ağladım! Eskiden görüpte zevk almasın diye odamda sessizce ağlardım..

"Sana da yazıklar olsun afife! 5 yıldır besleyip büyüttüğün, kızım dediğin insanı bir gecede yok ettin. Bu şeytan bile bir gün olsun hiç öyle bir şey demedi! Tebrik ederim.. " diyerek alkış tuttum. Tam bir şey söylecekken susturdum.

"Sakın.. Sakın tek kelime dahi edeyim deme! " dedim kızgın bir şekilde.

Kendimi toparlayıp "neyse, şimdi siz biraz geri çekilin bakalım.." diyerek göz yaşlarımı sildim. "Madem daria hanım gazeteci çağırmıyor bizde atlayalım artık! Malum yolcu yolunda gerek! " diye sırıttım ama içten içe korkudan ödüm patlıyordu kendini öldürmek o kadar kolay olmuyormuş "Yapma kızım, lara dur" lafları ard arda gelirken dayanamayıp kahkaha attım.
"Hadi ama yapmayın sahne kapanıyor işte fazla abartmayın, çekilin biraz.." dedim ve sırtımı döndüm. Aşağıya baktım off çok yüksekti. Heyecandan ölücektim. Zaten ölmek için atlıyorum!

Derin bir nefes aldım. Belki de son nefesim olucaktı! Gözyüzüne baktım çok güzeldi kapkaranlık. Yıldızların ışıkları o kadar asildi ki, ruhum birazdan aralarına karışıcaktı.. İçimden ağlamak geliyordu ama yapamazdım yani ölürken bile ağlayarak gitmek istemiyordum.
Kocaman güldüm ve sağ ayağımı hareket ettirdim "Allah'ım sana geliyorum.. Nolur affet beni.. " dedim. Arkada sesler yükseliyordu yapma, dur falan filan diye ama ben duymuyordum artık!

Kollarımı açıp göğsümü dışarı çıkardım. Nefesimi tutup sağ ayağımı boşluğa doğru uzattım, kendimi serbest bırakıp ittim!
BEKLE BENİ SONSUZ MUTLULUK BEN GELİYORUM..