Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H5.

POV Jasmijn:

Ik word wakker van een stem die zegt dat ik moet wakker worden. Langzaam open ik mijn ogen. Mijn ogen worden verblind door het zonlicht en ik knijp ze snel weer dicht.

"We zijn er," zegt Vince. Hij trekt de ducktape van mijn mond af en ik kreun van de pijn. Nu hoef ik in ieder geval boven mijn lippen niet meer te harsen. Dan open ik mijn ogen en kijk om me heen. Vince's arm ligt nog steeds om me heen.

"Hoelang heb ik geslapen?" vraag ik nog slaperig van het slapen.

"Uhh, dat weet ik niet maar wel de hele rit." Ik kijk naar Vince en zie dat hij glimlacht.

Net wanneer ik zelf wil vragen wanneer ik eruit moet, schuift iemand de deur open met een harde knal. Vince schrikt en haalt zijn arm weg. Ik moet even wennen aan het nog fellere zonlicht maar zie dan dat Marc voor me staat. Hij heeft een mesje in zijn hand waarmee die gevaarlijk dichtbij komt. Wanneer ik denk dat hij mij iets wil aandoen snijdt hij soepel het touw om mijn benen kapot.

"Meekomen prinses," beveelt Marc me. Als ik ben opgestaan voel ik hoe Vince me vastpakt aan mijn rechter arm.

"Laat.Me.Los," sis ik.

"Dit is je nieuwe thuis," zegt Marc terwijl hij knikt naar het gebouw voor ons. Voor me staat een groot en versleten gebouw. Eerder een ruïne dan een echt huis. Aan het huis te zien is het al erg oud. Het dak is kapot. Ik zie dat de voorkant van het huis één voordeur en vier ramen heeft. Marc kijkt me aan met een grijns op zijn gezicht. Ik walg van hem. Ik zou nu zo graag die grijns van zijn gezicht af willen slaan.

"Dit is mijn thuis helemaal niet," argumenteer ik.

"Ik woon hier niet en zal dit ook nooit thuis gaan noemen. Ik wil hier weg en wel nu. Ik wil naar huis. Mijn echte thuis." Bij die woorden moet ik weer huilen. Tranen vullen mijn ogen en stromen naar beneden.

"Vanaf nu is dit je thuis. En gedraag je of de gevolgen zijn voor jou," sist Marc tegen me met zijn kaken op elkaar.

Vince sleurt me mee naar de voordeur. Marc pakt de sleutel uit zijn jaszak en opent de deur. De deur gaat met een krakend geluid open. We zijn nog niet eens binnen of ik vind dit huis al eng.

We komen binnen in een kleine gang met een kapstok waar een paar jassen aan hangen. Achterin zie ik een trap naar boven en een trap naar beneden.
In de gang bevinden zich drie deuren. We lopen naar de eerste deur. Vince doet de deur open en eenmaal binnen zie ik geen hand voor ogen. Hij drukt op het lichtknopje en het licht gaat aan.

Langzaam zie ik wat er in de kamer staat. Één bank met daarvoor een kast met daarop een televisie. Voor het raam hangen grijze gordijnen en er staat een plantje op de vensterbank. Aan het plafond hangt een lamp die de kamer net genoeg verlicht. Het is niet veel omdat het niet zo groot is. Aan de meubels te zien is dit de woonkamer.

Op de kast naast de televisie staat een foto. Op de foto staan een aantal mensen afgebeeld. Ik herken Marc als één van die mensen. Vince laat me los en ik ga op de bank zitten.

"Wie zijn die mensen op die foto?" Ik wijs naar de foto.

"Ooh die. Dat was mijn familie." Marc praat met een kille stem.

Ik word uit mijn gedachte wakker geschud wanneer ik iemand naast me op de bank voel gaan zitten. Ik kijk op en zie dat Marc naast me heeft plaats genomen. Vince blijft non-galant tegen de muur aan geleund. 

"Heb je geen familie meer dan?" vraag ik. Mijn ogen zijn zo groot als schoteltjes en ik luister aandachtig naar Marc's woorden. Als ik ooit nog vrij kom is deze informatie zeer nuttig.