Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H17.

POV Jasmijn:

Ik kijk door het raampje van de auto naar buiten. Bomen en borden schieten voorbij. Met mijn vinger maak ik een tekening op het beslagen raam. Langzaam veeg ik de condens druppeltjes weg in de vorm van een vlinder.

"Hoe lang duurt het nog?" vraag ik verveelt. Kai glimlacht.

"Nog vijf minuutjes. Wil je er zo graag heen dan?" Ik kijk naar Kai. Hij lacht naar mij. Alweer een warm gevoel in mijn onder buik. Ik bloos.

"Ja, ik hou wel van verassingen."

Een paar minuten later rijden we een oprit op. Ik kijk naar het huis of eerder gezegd de schuur. Het ziet er erg verlaten en oud uit. Misschien word er binnen wel een te gek feest gehouden. We stappen uit de auto.

"Wat is dit?" vraag ik met gefronste wenkbrauwen.

"Dat zul je wel zien. Maar nu moet je deze blinddoek om want het moet een echte verrassing blijven."

"Okey," zucht ik. Kai bind de blinddoek om mijn hoofd en pakt mijn hand vast.

POV Marc:

Ik hoor een auto stoppen op de oprit. De portieren gaan open en weer dicht. Dat moeten ze wel zijn! Als het goed is staan ze nu buiten te wachten. Hier kijk ik al een paar dagen naar uit. Naar het moment dat zo gaat gebeuren. Ik wenk Vince en samen lopen we naar buiten. In de deuropening blijf ik even staan.

Daar staat ze dan. Geblinddoekt. Niet wetend wat er komen zal gaan. Ik kan gewoon niet langer wachten, om haar weer in mijn armen te nemen. Om haar parfum weer te ruiken. Om haar naïeve gedrag weer de baas te spelen. Om de macht weer over haar te hebben. Ik grijns en loop Vince achterna.

POV Jasmijn:

Ik hoor voetstappen. Van twee verschillende mensen. De mensen spreken tegen ons. Ik herken de stemmen en bevries. Mijn hersens werken nu op volle toeren. Ik wil het niet weten. Niet de echte waarheid.

"Hallo, prinses." Ik voel zijn zachte lippen op de mijne en duw hem ruw weg. Ze moeten lachen. Allemaal. Zelfs Kai. Ik vertrouwde hem. En dan doet hij mij dit aan. Woede borrelt op. Ik ruk me los uit Kai's greep en trek de blinddoek in één keer van mijn hoofd af. En dan zie ik ze. Marc en Vince.

Nu weet ik zeker dat de hel weer opnieuw kan gaan beginnen. Nu weet ik zeker dat ik nooit meer thuis kom. Nu weet ik zeker dat ik van hun ben. En nu weet ik zeker dat ik mijn vrijheid nooit meer terug zal krijgen.

Mijn woede word erger en erger. Ik ontplof bijna.

"Waarom?" schreeuw ik.

"Waarom Kai? Ik vertrouwde je. Ik vertrouwde je. Ik vertrouwde je gisteren en vandaag! En dan doe je dit!" Ik loop weer naar Kai toe en geef hem een stomp in zijn maag. Hij valt kreunend op de grond neer. Geen secondes later word ik vastgegrepen door Marc. Zoals gewoonlijk. Mijn woede is er nog steeds en ook hem stomp ik in zijn maag. Hij geeft een kik en ik ruk mezelf los en ren de oprit af. De weg op. Opzoek naar een uitweg.

Ik draai me om om te kijken of iemand me volgt. Als ik me weer omdraai bots ik tegen een lantaarnpaal aan en val met een harde smak op de grond. Ik grijp naar mijn hoofd waar ik nu een bonkende pijn voel. Vince staat in twee stappen bij mij en kijkt grijnzend naar mij.

"Nog steeds de pittige tante van voorheen." Hij tilt me op en trekt me bij mijn arm mee. Ik houd mijn hoofd nog steeds vast. Tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Ik wil dit niet. Nu niet. Straks niet. Morgen niet. Nooit niet. Marc krabbelt overeind en helpt ook Kai overeind. Samen wachten ze me op. Als ik weer bij ze ben voel ik een vlakke hand tegen mijn kaak. Mijn hoofd klapt naar achter.