Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H20.

POV Coco:

Het is nu al drie weken geleden, drie weken voor het allemaal begon, drie weken vol met vragen, drie weken zonder antwoord, drie weken die niemand wil en dé drie weken zonder Jasmijn en Roos.

Ik mis haar. Vanaf de eerste secondes dat ik het te horen kreeg. Ik mis haar aanwezigheid. Ik mis gewoon alles aan haar.

Drie weken zijn nu inmiddels voorbij. De politie heeft de oude schuilplaats gevonden. Het was een afgelegen huis in het bos aan de rand van Amsterdam. Niet groot, maar wel groot genoeg. Een paar aanwijzingen, niet echt bijzonder. Maar voor de rest niks. Geen enkel spoor. Helemaal niets. Het lijkt wel alsof we een speld in een hooiberg zoeken. Letterlijk..

...

Ik zet mijn bord in de vaatwasser en raap mijn tas van de grond. Ik  check nog even snel mijn rooster voordat ik mijn jas aantrek en op de fiets stap op weg naar school. Het is vandaag dinsdag wat betekent een lange dag maar vooral rustige dag.

Ik rijd het schoolplein op en parkeer mijn fiets in de fietsenstalling. Dan loop ik naar binnen toe, regelrecht naar de kluisjes. Ik stop voor mijn kluisje en draai het sleuteltje om. De boeken die we nog niet nodig hebben zet ik in mijn kluisje. Dan doe ik mijn kluisje weer dicht en hang mijn jas aan de kapstok.

"Hee Coco!" Ik richt mijn blik naar waar het geluid vandaan komt en zie Max komen aanlopen.

"Hoi, Max," zeg ik kortaf. Ik ben vandaag echt niet in de stemming. Weet niet waarom maar ben wel snel geïrriteerd.

"Die heeft er zin in vandaag," plaagt Max terwijl hij me een plagend stompje op mijn schouder heeft. Ik hun hem een neppe glimlach en loop naar de kantine gevolgd door Max.

"Weet je, het is vandaag drie weken geleden," zegt Max opeens. De woorden beuken mijn hoofd in en mijn ogen vullen zich met tranen. Nadat Max mij zo ziet slaat hij een arm om mij heen en veeg ik snel mijn tranen weg. We nemen plaats aan een tafeltje helemaal achterin de kantine.

"Oké, ander onderwerp," begint Max. Ik knik.

"Wist je dat er vandaag een nieuwe jongen bij ons in de klas komt?" Ik frons mijn wenkbrauwen.

"Volgens mij heb ik dat in de klassenapp ergens gelezen. Maar hoe weet jij dat eigenlijk?"

"Mijn moeder werkt toch bij de administratie hier." Max geeft me een speels stompje tegen mijn schouders. Dan schieten we allebei in de lach.

Sinds Jasmijn en Roos weg zijn, zijn Max en ik echt heel close geworden. We hebben allebei iemand verloren van wie we zielsveel houden. We kunnen elkaar goed steunen in deze tijden. Ik ben daar echt heel blij om, dat er gewoon iemand is met wie ik kan praten en dat diegene er dan nog wat verstand van heeft.

Wanneer het dagelijkse alarm volgt als aankondiging dat de les weer kon beginnen, slenteren we naar ons lokaal toe. Max en ik nemen ergens achterin plaats zodat we nog wat kunnen kloten. Dan komt meneer Schauw binnen en is iedereen weer stil. Niemand wil problemen met meneer Schauw. Hij heeft een keer een jongen strafwerk gegeven omdat hij een pen vroeg tijdens een toets. Héél de kantine schoonmaken, voor één week.

"Sla jullie boeken open op pagina 47, vandaag gaan we het over zinsdelen hebben." Echt, Nederlands is zo saai af en toe.

Net wanneer meneer Schauw het huiswerk heeft opgezegd gaat de deur open. In de deuropening staat een jonge gast vandaar dat ik zijn leeftijd opknip vijftien schat. Ik kan zijn gezicht niet zo goed zien maar hij is niet lelijk denk ik, hoop ik. Hij draagt een spijkerbroek met gaten en een zwarte Jack met een wit shirt.

"Kom binnen," zegt de leraar en wijst naar de klas. De jongen knikt en loopt naar een leeg tafeltje ergens vooraan. Dan gaat de les weer door.

Voor de rest van de dag verlopen de lessen soepeltjes. Nog wat wiskunde gehad. Gym, Duits en tekenen. Die nieuwe jongen is echt goed in gym. Hij rende zowat een tien bij de shuttle-run.
Ik haal daar normaal een zes voor.

Eindelijk, de laatste bel is gegaan. Ik loop naar mijn kluisje en haal al mijn boeken waar we huiswerk voor hebben tevoorschijn. Ik trek mijn jas aan en sluit mijn kluisje weer. Dan pak ik mijn tas van de grond en net als ik weer wil gaan rechtstaan bots ik tegen iemands borst aan. Ik kijk boven me en zie dat daar de nieuwe jongen staat.

"Sorry, ik zag je niet." Mijn hoofd is nu zo rood als een tomaat. Ik schaam me zo. Een goede eerste indruk gemaakt, Coco.

"Haha, maakt niet uit hoor." De jongen sluit zijn kluisje weer en nu staan we recht tegenover elkaar. Hij steekt zijn hand uit. Ik aarzel even maar dan schud ik zijn hand. Hij moet lachen. Wij allebei.

"Marc," zegt hij.

"Coco." Nu pas kan ik hem goed zien. Hij heeft kastanjebruin warrig haar met heldere groene ogen. Ook is hij heel gespierd, zijn schouders zijn breed.

"Waarom ben je nieuw hier ?" Ik moet blozen en staar snel naar mijn voeten.

"Ik ben van mijn vorige school afgetrapt wegens fraude. Had een toetsje gestolen. Directie boos. En ja je raad het al. Baf, boem van school." Hij glimlacht en verlegen lach ik terug.

"En? Heb jij nog wat van je leven gemaakt?" Marc kijkt me vragend aan.
Ik moet weer denken aan Jasmijn. Ergens wil ik in zijn armen vallen en in huilen uitbarsten. Maar ik wil het ook geheim houden voor hem. Ik weet niet hoe hij erop zal reageren en ik ken hem pas een halve dag. Ik houd het liever nog even geheim.

"Uhh mwah. Mijn leven is niet zo spannend als je denkt." Ik lach flauw.

"Misschien word het wel leuker.'"

Ik zie hoe Marc in één snelle beweging zijn lippen op de mijne drukt. Ik schrik maar sta het toe. Dan verbreek ik de kus. We kijken elkaar een beetje schaapachtig aan.

"Uh ja. Ik kon het gewoon niet laten."

POV Marc:

"Uhh mwah. Mijn leven is niet zo spannend als iedereen denkt," zegt ze flauw.

Ik wil haar zo graag kussen. Gewoon weer een One night stand. Al is Jasmijn wel voor altijd. Voor ik het weet neem ik een keuze.

"Misschien word het wel leuker.' In één snelle beweging druk ik mijn lippen op de hare. Ik merk dat ze schrikt en ze verbreekt de kus. We kijken elkaar een beetje schaapachtig aan. Dit voelde gewoon zo lekker. Coco staart me verward aan.

"Uh ja. Ik kon het gewoon niet laten." Ik heb meteen weer spijt van mijn woorden.

"Maar ik heb nog heel veel huiswerk te maken dus ik spreek je later. Doeii!' Ik slinger mijn tas op mijn rug en voordat Coco nog antwoord kan geven sta ik al buiten. Ik draai me om en zie dat Coco verward voor zich uit kijkt. Ik pak mijn fiets en race naar huis. Naar Jasmijn.