Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H7.

POV Jasmijn:

Ik word wakker van een bonzende pijn in mijn hoofd. Ik hijs mezelf uit bed met mijn bonkende hoofd en loop richting de deur. Ik voel aan de deurklink, nog steeds op slot. Als ik weer terug naar het matras loop hoor ik dat de deur word geopend en ik draai me vliegensvlug om. Marc staat in de deuropening.

"Lekker geslapen, prinses?" vraagt Marc.

"Je moet echt eens kappen met die bijnamen joh." Marc glimlacht naar me. Stiekem moet ik ook lachen en ik vervloek mezelf. Marc ziet me lachen.

"Je mag wel vaker zo lachen hoor. Je bent mooi." Ik bloos en voel het bloed gewoon naar mijn wangen stromen. Marc loopt naar me toe. Even huiver ik.

"Nu, geef me een kus en stribbel niet tegen." fluistert Marc. Ik kan me nog goed herinneren wat er gister is gebeurd en ik wil echt weg uit deze verschrikkelijke kamer. Nu mis ik zelfs mijn eigen slaapkamer nog.

Ik sluit mijn ogen en geef Marc heel snel een kusje.

"Mijn meisje," zegt hij op een zwoele toon. Ik voel zijn warme adem in mijn nek. Hij geeft me kusjes over mijn nek.  Langzaam bereikt hij mijn mond. Hij bijt zachtjes in mijn onderlip vragend voor toestemming. Ik wil dit helemaal niet en wend mijn hoofd af als teken van afkeuring.

"Heb je honger?" vraagt Marc alsof er niks is gebeurd.

"Ja heel erg zelfs," antwoord ik verbaasd. Ik voel mijn maag al knorren.

"Er staat ontbijt klaar." Marc loopt de kamer uit en ik volg hem.

Op de weg naar de keuken komen we langs de voordeur. Een geniaal plan schiet me ineens te binnen. Dit is hét ideale moment om te ontsnappen! Geen seconde twijfelend ren ik naar de voordeur en grijp de deurklink vast. Op slot. Shit! Ik vloek en zie Marc al naast me komen staan.

"Je kan niet ontsnappen. Dat weet je onderhand toch wel." Hij pakt me bij mijn pols beet en trekt me mee de keuken in.

Als we de keuken binnenkomen zie ik Vince leunen tegen de muur. Maar, ik zie niet alleen Vince. Er staan nog twee andere jongens naast hem. Maar wacht eens even.. Is dat Jeremy? Onze blikken kruisen elkaar. Hij kijkt me aan met zijn mooie groene ogen. Nu weet ik het zeker. Het is Jeremy! Ik voel hoe woede opborrelt en ik trek mezelf los uit Marc's greep.

"Waarom?" schreeuw ik. Ik vlieg zowat naar Jeremy toe om hem een klap te geven maar iemand houd me tegen. Ik weet niet wie maar ik probeer los te komen uit zijn sterke handen. Tevergeefs, want hij trekt me steeds verder van Jeremy vandaan.

"Precies nog dezelfde meid als een paar weken geleden." Jeremy grijnst naar me.

Ik kijk om me heen en zie dat die andere jongen mij vast heeft. Nu valt alles op zijn plek. Die ene dag dat we met zijn allen in het café zaten en Jeremy zo 'afwezig' was. Hij dacht hier over na! Ik begin te huilen en zak op de grond. Marc geeft de onbekend jongen een klein knikje en de jongen komt in beweging. Hij tilt me op en brengt me al zuchtend naar mijn kamer.

"Voorzichtig met haar!" roept Marc ons nog achterna.

Ik huil nog steeds als we zijn aangekomen op mijn kamer. Ik laat mezelf op de grond zakken en vouw mijn handen op mijn knieën.

"Waarom?" vraag ik door mijn tranen heen. Ik voel hoe de onbekende jongen een hand op mijn rug legt en zachtjes rondjes wrijft. Ik kalmeer langzaam. Ik vraag me nog altijd af wie die jongen nou eigenlijk is.

"Wiee-ben jijj?" vraag ik stotterend nog steeds van de tranen.

"Mijn naam is Louis maar iedereen noemt me Lo." Ik kijk hem aan met gefronste wenkbrauwen. Hij heeft donkerblond haar en bruine ogen. Ik mag hem wel.