Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H21.

POV Coco:

Ik sta nog steeds verward toe te kijken hoe Marc naar buiten loopt. Nog een laatste keer kijkt hij om naar mij. Dan pakt hij zijn fiets en verdwijnt in de menigte.

Ik trek de deur weer achter me dicht en stop de sleutels in mijn jaszak. Ik trek mijn jas uit en gooi hem over de kapstok. Mijn tas laat ik in de keuken op de grond vallen. Ik pak een glas en schenk wat te drinken voor mezelf in. Gulzig drink ik mijn glas leeg. Lekker!

In de woonkamer zit mijn moeder. Ik had haar nog helemaal niet gezien. Ze staart moe voor zich uit. De chemo heeft veel van haar geëist. Ze is bijna kaal. Ze heeft nergens zin meer in. De chemo heeft haar opgegeten. Van binnen en van buiten, letterlijk.

Ik loop naar de woonkamer en plof naast mijn moeder op de bank. Ik geef haar een kusje op haar wang.

"Hoi, mam," zeg ik zacht waarna ik glimlach. Ze glimlacht terug.

"Hoe was school?" Ik moet weer denken aan Marc. Mijn moeder mag niks te weten komen. Dat alles was een groot misverstand. Snel bedenk ik iets anders.

"Ow, goed hoor." Mijn moeder knikt bedachtzaam.

"Weet je het zeker? Normaal vertel je me alles." Ze kijkt me vragend aan.

"Nee, er is niks zeker weten. Maar ik moet nog huiswerk maken." Voor ik kan wachten op een antwoord pak ik mijn tas van de grond en vlucht naar boven. Naar mijn vertrouwde slaapkamer. Als ik de deur achter me op slot heb gedraaid laat ik me op het bed vallen. Ik ben uitgeput van deze lange dag. Niet veel later neemt de vermoeidheid het van mij over en val ik in slaap.

POV Jasmijn:

Ik vraag me iedere dag al af wat mijn vrienden eigenlijk in het echte leven aan het doen zijn. Al is dit niet een nep leven maar alsnog. Max zal Roos waarschijnlijk zo veel hebben gemist. Nu nog steeds. Coco zal waarschijnlijk samen met Max het verlies van Roos en mij verwerken. Ik ken haar. Altijd zorgzaam voor andere mensen. Valerie zou zeker weten weken hebben gehuild en iedere dag aan mama en papa hebben gevraagd waar ik bleef. En die wisten het niet, nu nog steeds niet.

Ik veeg mijn tranen weg met mijn shirt.

Ik vraag me af wat het allemaal nog voor zin heeft. Ik heb gevochten voor mijn vrijheid en waar ben ik nu? Weer terug bij het begin. Ergens is mijn hoop weg. Compleet verwoest. Maar mijn hoop is niet compleet weg. Ik ben verandert. En ik ga door tot het einde. Ik ga door totdat ik mijn vrijheid weer heb. Totdat ik weer thuis ben. Bij mijn vertrouwde vrienden en familie. Totdat Marc veilig en wel achter tralies zit. Voor altijd.

Ik hoor de voordeur open en dicht slaan.

"Ben thuis!" schreeuwt Marc. Ik zit boven in mijn kamer. Snel droog ik mijn gezicht en ga in kleermakerszit op het bed zitten. Dan komt Marc binnen.

"Hoi," zeg ik een beetje verlegen.

"Wat was je aan het doen?" Vraagt Marc argwanend. Marc komt naast me op het bed zitten en drukt me tegen zich aan. Ik wurm me los en ga weer terug zitten.

"Niks. En wat heb jij gedaan?" Ik vraag me inderdaad af waar hij was.

"Ik was op school." School! Wat doet hij daar nou weer? Verbaasd kijk ik hem aan. Het lijkt wel alsof hij mijn gedachtes kan lezen want niet veel later gaat hij verder.

"Kijken of er daar nog wat lekkere chikies rond lopen." Ik sta verbaasd naar hem te kijken. Marc kijkt me doordringend aan. Dan voel ik zijn lippen op de mijne. Ik druk hem van me af en sta op.

"Kom nou eens gezellig bij me zitten, prinses." Hij klopt naast zich op het bed. Ik draai me om.

"Ik ben je prinses niet. Nu niet. Dan niet. En nooit niet," pers ik eruit. Dan vlucht ik de kamer uit. Opzoek naar Roos. We moeten ons plan gaan maken.