Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H26.

POV Coco:

Het weekend is net geweest en dus loop ik nu het schoolplein op richting de kluisjes. Wanneer ik bij mijn kluisje ben aangekomen prop ik mijn jas en boeken erin. Wanneer de bel gaat loop ik langzaam richting het klaslokaal. Ik neem plaats ergens achterin naast Max.

"Hee," zegt Max zachtjes. Ik draai mijn hoofd en kijk hem nu ook aan. Zijn ogen begroeten de mijne.

''Hallo," antwoord ik zachtjes. Ik heb Max al een tijdje niet meer gesproken. En daarom heb ik hem ook niks verteld over Marc. Ik denk dat ik dat straks in de pauze maar eens ga doen. Ik geef Max een tikje op zijn schouder waardoor hij mij nu vragend aankijkt.

''Kan ik je straks even spreken?''

''Ja natuurlijk. Is er wat gebeurd of zo?'' Hij kijkt mij vragend aan. Ik vertel het hem straks. Niet nu.

''Ik vertel dat straks wel. Niet nu.'' Dan komt de leraar de klas binnen en begint zijn les.

Wanneer de bel is gegaan loop ik al richting mijn kluisje. Snel pak ik mijn benodigde spullen en loop naar de kantine. Onderweg zie ik Max al aan komen lopen. We ontwijken een paar eerste klassers die al gillend door het schoolgebouw rennen en zoeken zwijgend een plekje in de overvolle kantine. Wanneer we eindelijk ons hebben genesteld op een bankje begint Max te praten.

''Wat wilde je me vertellen?'' Zijn ogen zoeken de mijne en we maken oogcontact. Nu moet ik het hem wel vertellen.

''Nou kijk, de laatste tijd met Marc enzo. Ik vertrouw hem gewoon niet. Hij doet zo vreemd en vaag en al helemaal tegen mij. Er zijn wat dingetjes gebeurd tussen ons..''

Nog voordat ik mijn zin kan afmaken onderbreekt Max mij al.

''Wat is er gebeurd?''

Ik krijg het er opeens warm van en begin de blozen. Maar toch vertel ik Max het hele verhaal. Hij luistert met open mond. Wanneer ik klaar ben met mijn verhaal voel ik hoe Max zijn hand op mijn arm legt.

''Ik ben er altijd voor je en dat moet je weten. Ik ben blij dat je dit tegen mij hebt verteld.'' Ik knik.

''En nu ik het zo hoor heb ik ook een vaag vermoeden dat Marc iets met de verdwijning van Jasmijn en Roos te maken heeft. Dit kan geen toeval zijn.''

''Wat kan geen toeval zijn?'' Ik schrik en kijk snel naar Max. Ook hij is behoorlijk geschrokken. Dan kijk ik op om te zien van wie de stem is. Marc!Wanneer je het over de duivel hebt..

''Nou?'' Hij kijkt ons vragend aan. Wanhopig kijk ik naar Max die rood begint te worden.

''Waarom luister jij ons eigenlijk af?'' Woede begint langzaam op te borrelen. Wie denkt hij wel niet wie hij is.

''Ik stond jullie niet af te luisteren ik ving alleen jullie gesprek op.''

''Heel ons gesprek?'' vraag ik stamelend .

''Nee, alleen de laatste zin. Maar nu heb ik nog steeds geen antwoord gekregen op mijn vraag.'' Nog steeds kijkt Marc ons vragend aan. Zijn blik op mij gericht.

''Dat gaat jou helemaal niks aan,'' snauwt Max tegen hem.

''Oké, oké doe maar rustig hoor. Ben al weg.'' Nadat Marc dat heeft gezegd loopt hij ook daadwerkelijk weg uit de kantine.

''Zo, dat scheelde echt niks," zeg ik opgelucht.

''Nee, zeg dat wel. Maar ik denk dat we Marc de komende tijd in de gaten moeten houden.'' Ik knik ter teken van bevestiging.

''Maar denk je niet dat hij iets doorheeft?'' Net als Max wil antwoorden gaat de bel. En dus lopen we zwijgend naar onze volgende lessen.  

POV Marc:

Ik verlaat de kantine weer en ga buiten op een bankje zitten. Ik moet nadenken en veel ook. Hebben ze iets door denk je? Nee, dat kan gewoon niet.

Ik ben heel zorgvuldig geweest en heb geen sporen achtergelaten. Ik pak mijn agenda uit mijn tas en blader erdoorheen opzoek naar een foto. Wanneer ik de foto heb gevonden haal ik hem uit het plastic hoesje en bekijk hem. Het is een foto van Jasmijn die ik een keer heb gemaakt toen ze lag te slapen. Ze is zo zoet. Ze is mijn prinsesje.

Dan gaat de bel als teken dat de lessen weer gaan beginnen. Snel pak ik mijn tas en haast me naar binnen naar de volgende les.

POV Max:

Eindelijk, de laatste bel is gegaan. Uit! Snel pak ik mijn spullen uit mijn kluisje en haal mijn jas van de kapstok. Dan loop ik naar buiten en vis mijn fietssleutel uit mijn jaszak. Coco is nu ook uit en we hebben afgesproken dat we op elkaar wachten bij het bankje waar we altijd op zitten zodat we samen naar huis kunnen fietsen. Ik loop met mijn fiets aan mijn hand naar het bankje en ga zitten.

Dan zie ik Coco ook al naar buiten lopen. Ook zij pakt haar fiets en komt mijn richting op gelopen.

''Hallo!'' zegt ze vrolijk.

''Vanwaar zo vrolijk?'' vraag ik en frons mijn wenkbrauwen.

''Ik had een 7,4 voor mijn toets Engels waarvoor ik niet had geleerd," verklaart ze. Dan valt haar blik op iets. Ze hurkt en pakt iets op wat op de grond lag onder het bankje. Ik sta op en kom naast haar staan. Ze veegt al het zand en vuil van de foto af zodat we nu wel kunnen zien wat er op de foto staat.

Ik schrik en deins achteruit.

''Maar dat is, Jasmijn!'' Ik grits de foto uit Coco's handen en bekijk de foto aandachtig. De foto is genomen toen Jasmijn nog sliep. Nog nooit eerder heb ik deze foto gezien. En Jasmijn maakt echt geen foto's van zichzelf wanneer ze slaapt. Iemand anders heeft dus deze foto genomen!

''Ja klopt. Maar wat moeten we nu?'' vraagt Coco aan mij. Ze staart verward voor zich uit.

Mijn blik valt op Marc die nu ook de school verlaat. Snel stop ik de foto in mijn jaszak. Wanneer Marc ons ziet vlucht hij naar zijn fiets en fiets snel weg.

''Zo, die heeft haast.'' Dan vallen alle puzzelstukjes samen en ik slaak een kreet. Coco kijkt me geschrokken aan. Maar wanneer ze het ook begrijpt slaat ze haar ogen neer. Nu weten we het allebei zeker.