Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H25.

POV Coco:

Ik ving nog net een glimp van zijn jas voordat ik hem zag verdwijnen. Alweer.

De laatste tijd doet Marc echt vreemd en vaag tegen mij. Net zoals gisteren.
Het leek wel alsof hij in trance was. En toen hij weer terug in de realiteit was schrok hij heel erg van mij. Heb ik hem iets verkeerds gevraagd? Maar dan nog deed hij wel erg vreemd. Zou hij misschien iets met Jasmijn te maken hebben? Nee, dat is onmogelijk.

Ik loop de school binnen. Een warme gloed overvalt me en ik krijg het ineens benauwd. Snel trek ik mijn jas en sjaal uit en hang ze aan de kapstok. Voor de rest stop ik mijn overige boeken in mijn kluisje. Dan loop ik naar de kantine. In de verte zie ik mijn vrienden al aan een tafeltje zitten. Onder andere Max. Ik passeer het tafeltje waar de vrienden van Marc aan zitten. Zoals ik al dacht is Marc er vandaag niet. Als ik langsloop voel ik hun ogen in mijn rug prikken. Een rilling volgt.

Wanneer ik bij Max ben aangekomen begroet ik mijn vrienden. Dan ga ik naast Max zitten.

"Kan ik je even spreken?" zeg ik kortaf. Max kijkt me vragend aan.

"Nu graag." Hij knikt en we lopen de kantine alweer uit. We nemen op een bankje buiten plaats. Een felle zonnestraal verwarmd mijn gezicht.

"Waarom wilde je me spreken?" vraagt Max.

"Weet je die Marc nog?" vraag ik voorzichtig. Max knikt. Ik vervolg mijn verhaal en leg hem alles uit over gisteren en wat er allemaal is gebeurd. Heel het gesprek luistert hij aandachtig. Wanneer ik klaar ben zucht ik.

"Pfff, dat is niet niks," zegt Max die ondertussen achteruit gezakt tegen het muurtje aan zit.

"Ja ik weet het. Maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Jij leek me wel degene waartegen ik het kon vertellen en om hulp vragen. En nu al helemaal met Jasmijn en Roos. Weet je?" Mijn blik glijd af naar de grond.

"In deze tijd ben ik er natuurlijk altijd voor je. Ik vind het dapper van je dat je zelf wilde vertellen aan mij. Nu kunnen we samen een oplossing bedenken.''

Ik knik. Ik heb Max nog niets verteld over dat ik denk dat Marc iets met de ontvoering van Jasmijn en Roos te maken zou hebben.

Net wanneer ik dat wilde vertellen gaat de bel. Ik zucht en we lopen samen naar het klaslokaal.

POV Marc:

Ik ben zo dom geweest. Zo dom. Coco is niet de domste. Stel nou, ze heeft wat door. Hoe ver zou zij dan gaan voor de waarheid? Ik weet het niet.

Ik laat me neer vallen op de bank en trek een zak chips open. Gulzig eet ik wat chips. Ik ben vandaag maar thuis gebleven omdat het alleen maar erger kan worden. Nu al helemaal met Coco. Ik moet stoppen met Coco en door gaan met Jasmijn. Je kan niet met twee meisjes bezig zijn.

Ik sta op en loop rustig naar de kamer van Jasmijn. Wanneer ik binnenkom ligt ze nog te slapen in bed. Na dat ene incident ligt ze nu al een paar dagen uit te rusten in bed. Ze heeft me al verschillende malen gevraagd wanneer ze uit haar bed mag.

Ik ga op de stoel naast het bed zitten. Jasmijn ademt rustig en regelmatig. Zo blijf ik een tijdje naar haar staren. Dan word ik wakker geschud uit mijn dromen.

"Zit je daar al de hele tijd?' vraagt Jasmijn slaperig. Snel ga ik rechtzitten.

"Ja eigenlijk wel."

"Moet je niet naar school?" Ik denk weer aan Coco. Snel bedenk ik iets.

''Nee, we hebben studiedag vandaag.'' Jasmijn knikt.

''Mag ik nou eindelijk uit dit bed?'' Ik lach en sta op van mijn stoel.

''Ja natuurlijk, prinses.'' Het is lang geleden dat ik haar prinses heb genoemd. Maar dat is ze ook. Mijn prinses.

Ik help Jasmijn met het uit bed stappen. Bijna meteen nadat ze met beide voeten op de grond staat valt ze in mijn armen. We moeten lachen. Ze hervat zich en gaat weer rechtop staan. Ik laat haar langzaam los en ze loopt een paar stappen vooruit. Dan komt ze weer terug gelopen naar mij. Ik pak haar weer vast en zet haar op de stoel.
Ze zucht.

"Pff, dat was vermoeiend zeg.'' Ik plof naast haar neer op het bed.

''Dat kan ik best geloven ja. Maar je kan al wel weer zelfstandig lopen.'' Ze knikt.

POV Jasmijn:

''Dat kan ik best geloven ja. Maar je kan wel weer zelfstandig lopen.'' Marc zijn stem is blij. Ik knik. Ieder stapje die ik met mijn voeten nu zet is een stapje dichterbij mijn vrijheid. Dan gaat de telefoon van Marc af. Uit een reflex pakt hij het ding uit zijn broekzak om op te nemen.

''Met Marc,' zegt hij. Ik hoor hoe een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn ook wat zegt. Ik zie dat Marc lichtjes schrikt van het antwoord.

''Uhh, hoi?'' Marc verlaat de kamer en vervolgt zijn gesprek op de gang. Ik blijf op de stoel zitten nog steeds een beetje uitgeput van die paar passen lopen. Ik luister aandachtig mee.

''Ja, waarom zou ik tegen jou liegen?'' Heeft Marc nou nog een meisje?

POV Coco:

Lang heb ik zitten nadenken en ik ben er eindelijk uit. Ik wil antwoorden. Antwoorden op mijn vragen. Waarom hij de laatste tijd zo doet. En die ga ik krijgen, en wel nu. Mijn vingers scrollen door mijn contacten heen. Wanneer ik zijn naam zie staan tik ik erop en meteen gaat de telefoon al bellen. Een paar keer gaat de telefoon over en dan neemt hij op.

''Met Marc," klinkt zijn stem. Ik verstijf even maar ga dan verder.

''Hee. Met Coco.''

''Uhh, hoi?''

''Ja sorry dat ik zo onverwachts bel maar..'' voor ik mijn zin kan afmaken onderbreekt Marc me al.

''Maar wat?''

''.. de laatste tijd doe je zo vaag en vreemd tegen mij. Toen in dat café ook al. Heb ik wat verkeerds gezegd of gedaan? Want als dat zo is dan bied ik mijn excuses aan.''

''Nee het ligt niet aan jou.''

''Wat is er dan wel?''

''Er is niks met mij. Alles is oké, echt waar.''

''Weet je het zeker?''

''Ja, heel zeker.'' Ik twijfel om zijn snelle antwoord. Niet zeker.

''Waarom zou ik tegen jou liegen?'' vraagt Marc.

''Weet niet."

''Nou dan. Verder nog iets?''

''Nee. Bedankt voor je reactie.''

''Graag gedaan. Ik spreek je later nog wel. Doeii,'' en de verbinding word verbroken. Hij verbergt wat voor mij. Maar ik weet niet wat. Heeft het misschien iets te maken met Jasmijn?