Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H12.

POV Marc:

Ik heb mijn hoofd om te zien hoe laat het is. Wanneer ik besef hoe laat het eigenlijk al is schrik van van de tijd. Ik had een kwartier geleden al daar moeten zijn! Ik kijk naar Jasmijn die op mijn schoot in slaap is gevallen. Ze is zo mooi. Ze is mijn meisje. Ik schud Jasmijn zachtjes en langzaam opent ze haar ogen. Als ze mij ziet springt ze geschrokken van mijn schoot af.

"We hebben t-toch niet?" Ze kijkt me angstig aan.

"Nee natuurlijk niet. Je viel alleen in slaap op mijn schoot. Meer niet." Jasmijn knikt en rekt zich vervolgens uit.

"Maar nu moeten we dus echt gaan. We zijn al zo laat."

POV Jasmijn:

Ik rek me even uit. Zo, dat was echt heerlijk. Mijn hele lichaam is weer meteen ontspannen.

"Maar nu moeten we dus echt gaan. We zijn al zo laat." Ik kijk Marc vragend aan. Dan schiet het me weer te binnen. Er kwam iemand die me wilde zien. Allemaal heel vaag. Ik kan me nog herinneren dat ik gisteren heel erg heb zitten huilen. Snel kijk in de spiegel in de badkamer. Ja hoor, mijn hele gezicht is zwart van de mascara. Snel pak ik een make-up remover doekje en poets mijn gezicht schoon. Dan maar geen mascara. Ik loop weer uit de badkamer en volg Marc richting de gang.

Als we uiteindelijk stil staan voor een grote witte deur moet ik even bij komen. Het is lang geleden dat ik met hakken aan heb gelopen. Zo vaak ga ik ook weer niet stappen met mijn vriendinnen. Ik denk weer aan Roos. Een traan loopt langzaam naar beneden en snel veeg ik de traan weg. Als Marc het maar niet gezien heeft. Marc loopt al naar binnen en ik volg hem.

"Sorry dat we zo laat zijn," zegt Marc snel. Ik kijk de kamer rond. In het midden van de kamer staat een grote tafel omringd mrt stoelen. Het lijkt wel een vergaderruimte. Ook zie ik Vince, Lo en Jeremy. Als het niet anders kon. Ik kijk naar de stoel aan de kop van de tafel. Op de stoel zit een grote dikke man met een snor. Hij kijkt me verrast aan.

"Dus dat is het beroemde prinsesje?" Langzaam snap ik het. Hij zal wel de leider zijn of iets in die richting. Vandaar dat Marc de laatste tijd zo vaak met zijn telefoon bezig was. Dat was om dit te regelen dus. Marc gaat zitten op een stoel en nu staart iedereen naar mij. Ik haat het als mensen me zo aanstaren.

"Stop daarmee," zeg ik zacht. Het komt wat zachter uit mijn mond dan ik had verwacht en snel wend ik mijn blik af naar de vloer.

"Ahah, nu merk ik het. Een beetje een brutaal en eigenwijs meisje. Die heb je goed uitgezocht Marcie," zegt de dikke man waarop een bulderende lach volgt. Ik kijk naar de man met snor. Hij stikt bijna in zijn harde lach. Nu bekijk ik hem pas goed. Hij heeft een zwart t-shirt aan met een V-hals. Zijn haar is rommelig alsof hij vanochtend geen tijd had om het door te kammen. Nu merk ik pas dat ik bloos en kijk vluchtig naar Marc niet wetend wat ik moet doen.

"Waarom kom je even niet gezellig bij mij zitten?" De man kijkt me verwachtingsvol aan. Ik zie Marc een klein kinkje geven en loop naar de man toe. Als ik naast hem wil gaan zitten op een lege stoel rukt hij me snel op zijn schoot en slaat zijn handen om mijn middel. Meteen ruik ik de lucht van drank en sigaretten. Stiekem moet ik ook denken aan het liedje 'Drank en drugs' Ik glimlach zachtjes.

"Wat doe ik hier?" Ik kijk naar Lo hopend dat hij antwoord geeft. Dan zwaait de deur open en komen er drie meisjes binnen. Ik herinner ze me nog goed van de vorige keer. Hun ogen staan vol met angst en verdriet. Behalve bij één meisje. Het zelfde meisje als de vorige keer. Ze staart voor zich uit. De meisjes gaan in de hoek tegen de muur aan zitten.

"Zo ,zo. Jullie hebben inderdaad de beste uitgezocht." De man zet me weer neer en staat op. Hij hurkt voor het ene meisje neer.

"En wat is jou naam, boterbloempje?" De man tilt met zijn wijsvinger de kin van het meisje op zodat ze hem wel moet aankijken. Alle andere jongens kijken aandachtig mee.

"Dat gaat je helemaal niks aan," sist het meisje. De man staat weer op en loopt naar Lo toe. Hij fluistert iets in zijn oor. Ik heb zo'n vaag vermoeden dat dit niet goed zal aflopen. Maar het is Lo. Hij is dan wel de liefste van alle jongens hier. Ook al is hij een van de kidnappers.

Dan staat Lo op van zijn stoel en loopt naar het meisje toe. Hij tilt haar op maar ze stribbelt fel tegen. Lo is sterker en tilt het meisje zonder moeite over zijn schouder.

"Laat.Me.Los," sist het meisje weer. Ze slaat op Lo's rug. Nu weet ik pas hoe schamend ik er heb uitgezien toen Marc dat bij mij deed in het bijzijn van de jongens. De man met snor gaat weer op zijn plek zitten en lacht vrolijk verder. De andere jongens kijken nog steeds amuserend toe. Het meisje begint te gillen.

"Wat moet ik nu doen?" Lo loopt naar de man. De man fluistert iets in zijn oor.

"Begrepen, Collin."

Collin! Zo heet hij dus.

Lo verlaat de kamer samen met het nog steeds gillende meisje. Alle andere kijken hun na. Ik kijk de kamer weer rond. De andere twee meisjes zijn intussen aan het huilen. Ik besluit om het hun niet al te moeilijk te maken en ga op de plaats van het ene meisje zitten. Ik sla mijn armen om hun heen. Ze kijken me meelevend aan. Ik troost ze en het lukt aardig. Toch vraag ik me nog steeds af wat Collin hier komt doen. Het lijkt wel alsof hij mijn gedachte kan lezen want hij begint te praten.

"Jullie zullen je vast afvragen waarom ik hier ben. De reden daarvoor is dat ik een belangrijke mededeling heb..." Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes en iedereen staat aandachtig te luisteren. Ik spits mijn oren.