Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H19.

POV Roos:

Door alle chaos en spanning heen voel ik dat ik ondertussen op Jasmijn's schoot lig.

"Concentreer je op je adem Roos. Ik ben bij je! Ik laat je niet alleen, niet alweer," snikt Jasmijn.

Ik voel hoe tranen op mijn gezicht vallen. Ik wil ze weg vegen alleen ik kan me niet bewegen. Mijn ogen krijg ik ook niet open.

"Kom op Roos. Je kunt het. Ik ben bij je."

Nog meer tranen op mijn gezicht. Ik weet ook niet meer wat er gebeurd is. Ik probeer mijn ogen weer te openen. Het lukt me. Heel langzaam. Licht verblind me en ik knijp mijn ogen weer snel dicht.

"Roos!" Jasmijn trekt me steviger tegen zich aan.

"Ik wist het wel," fluistert ze. Dit keer open ik mijn ogen en wen aan het felle licht.

"Jasmijn.." Ik wil mezelf opdrukken om me in de veilige armen van Jasmijn te laten vallen alleen Jasmijn houd me tegen.

"Blijf maar liggen liefje. Dat is misschien wel even beter voor je," verklaart ze haar beweging.

Ik houd zo ongelooflijk veel van Jasmijn. Altijd zorgzaam voor anderen. Ik kijk rond. In de deuropening staan Marc en Lo. Aan Lo kan ik zien dat hij wat emotie toont voor mij. Maar Marc, zijn gezicht staat gewoon neutraal. Hij geeft geen ene kick. Hij staat daar maar. Het beangstigend me. Ik probeer weer te gaan zitten en dit keer houd Jasmijn me niet tegen. We knuffelen elkaar voor een paar minuten. Haar vertrouwde lichaamsgeur omhelst me samen met haar vertrouwde stem. Dé vertrouwde Jasmijn.

POV Jasmijn:

Nadat ik van alle schrik weer ben bijgekomen ben ik wat gaan eten. En nu lig ik weer in bed samen met Marc. Hij streelt mijn kaaklijn.

"Wanneer wil het nou tot je door dringen dat je niet weg kunt. Dat je van mij bent," fluistert Marc.

Ik huiver bij zijn laatste woorden. "Ik ben van niemand!"

Ik draai me zo om dat ik met mijn rug naar Marc lig. Laat me gewoon even met rust denk ik. Maar nee. Ik voel Marc's handen om mijn middel heen glijden en hij draait me weer om. Onze neuzen raken elkaar nu aan. Niet kort daarna voel ik hoe Marc zijn lippen op de mijne drukt. Ik draai mijn hoofd weer en doorbreek de kus. Marc kijkt geërgerd naar mij.

"Kom op nou. Je weet toch dat ik daar niet van houd." Hij zet een pruillippje op. Het boeit me echt helemaal niks. Al gaat hij op zijn knieën voor die kus. Never nooit.

"En ik houd daar niet van. Je mag me dan wel gevangen houden en zeggen dat ik jou eigendom ben. Maar wat denk je wel niet! Leef je eens even in in mij. Je hebt mijn vrijheid afgepakt. Je hebt mij weggesleurd. Weg van mijn vrienden en familie. Weet je dan niet hoe ik me voel?" stotter ik.

Het lijkt wel alsof Marc een knop omdraait. Volgens mij heeft hij niet eens geluisterd naar wat ik zei. Hij kijkt me doordringend aan. Dan plant hij zijn lippen weer op de mijne alleen dit keer veel ruwer dan de vorige keer. Ik duw hem van me af.

"Heb je me dan niet gehoord?" vraag ik nu wat feller.

Wanneer ik op wil staan trekt Marc me weer terug. Hij gooit me op het bed en gaat behendig boven op mij zitten en pakt mijn armen vast. Zijn benen houden mijn benen vast. Nu zit ik klem en kan geen kant meer op. Ik ben bang. Bang voor wat er gaat gebeuren. Ik kijk in zijn ogen. Zijn ogen staan neutraal. Zonder enig gevoel. Het lijkt wel alsof hij bezeten is.

"Laat.Me.Los.Marc," sis ik. Marc geeft geen kick. Ik begin mijn geduld te verliezen.

"Laat me los! Nu!" Ik begin tegen te stribbelen maar het lukt niet. Marc is te sterk voor mij. Ik krijg het benauwd in deze positie. Weer probeer ik mezelf los te wurmen. Weer een mislukte poging.

"Wat wil je van me?" Geen antwoord. In plaats daarvan drukt Marc weer zijn lippen op de mijne. Ruw en fel. En weer duw ik hem van me af. Hij hervat zich en een paar secondes daarna voel ik een brandende pijn in mijn wang. Hij heeft me geslagen!

"Luister nou eens naar mij, stom wicht!" snauwt Marc.

Ik kan nu twee dingen doen. Of ik ga voor de moeilijke weg. Of voor de makkelijke. Maar ik ben bang en besluit om voor de makkelijke te gaan. Ik geef me over. Ik ontspan mijn lichaam en Marc merkt het. Niet kort daarna kust hij me weer. En dit keer laat ik hem toe. Ik heb geen keus.

Ik ben niet meer dat meisje van voorheen. Dat meisje met die pit. Dat naïeve meisje zo koppig als een ezel. Ik ben dan nog steeds wel Jasmijn. Maar een andere Jasmijn. Ik ben verandert. Ik weet niet of dat positief of negatief is.

Ik ben weggesleurd. Bij mijn vrienden en familie vandaan. Mijn vrijheid is afgepakt. Ik had het. En toen weer. En nu niet meer. Ik weet niet of ik mijn ouders ooit nog zal zien. Misschien zie ik hun wel nooit meer.

Herinneringen doemen op. We zitten met zijn vieren aan de keukentafel. Papa, mama, Valerie en ik. We eten. Wat iedere familie doet aan het einde van de dag. We kletsen wat bij over hoe de dag was en wat er komen zal gaan.

Het zijn die kleine dingetjes die ik zo mis. Die kleine dingetjes die die momenten zo speciaal maken. Die kleiner dingetjes die het verhaal compleet maken.

En nu koester ik ieder moment met mijn familie en vrienden. Ik heb alleen nog herinneringen. Geen belevenissen meer.

Ik weet niet wat ik moet doen.

Natuurlijk wil ik hier uit samen met Roos. Natuurlijk wil ik Marc en de rest gewoon aangeven bij de politie. Ze zien wegrotten in hun cel. Maar Lo, dat weet ik helemaal nog niet. Hij hoord net zo goed bij deze hele bende die meisjes ontvoeren en ze dan verpatsen als slaven. Dat deden ze in de Middeleeuwen. Maar blijkbaar nu nog steeds.

Het belangrijkste voor nu is dat ik mezelf ga afvragen wat mijn komende plannen zullen zijn. Hoe ik samen met Roos hieruit ga komen. Hoe we het samen daarna overleven. Hoe we ons leven weer gaan oppakken. Én of dat alles wel lukt.