Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H27.

POV Coco:

"Maar hoe gaan we dit aanpakken dan?'' vraag ik aan Max. Hij frunnikt aan zijn wenkbrauwen en kijkt mij bedenkelijk aan.

''Ik weet het niet. Jij enig idee?'' Ook ik laat nu mijn hersens kraken.

''Ik denk dat we Marc maar een keer moeten gaan volgen naar zijn huis. Want misschien heeft hij Jasmijn daar wel opgesloten.''

''Slim idee, Coco!'' zegt Max en we geven elkaar een high-five.

''Maar waneer zullen we dat doen dan?'' vraag ik.

''Misschien kunnen we het morgen doen want dan ben ik in de middag vrij.'' Ik knik als teken van goedkeuring.

''Dan zie ik je bij het bankje," zeg ik en sta op van de stoel in de woonkamer van Max.

''Ja is goed. Ik app je nog wel als ik meer weet.''

''Is goed," zeg ik al lopend richting de hal en pak mijn jas van de kapstok. Snel en behendig trek ik mijn jas aan en verlaat Max's huis. Ik zwaai nog even en fiets dan weg.

POV Jassmijn:

Beetje bij beetje begin ik weer op gang te komen. De eerste paar dagen had ik echt mijn rust wel nodig zei Marc. Dus toen heb ik een paar dagen geslapen en gerust zonder ook maar één keer uit mijn bed te komen. Mijn eten bracht Vince en als ik naar de wc moest kwam Marc me helpen.

Nu loop ik met een paar krukken door heel het huis om mijn benen weer te leren bewegen.

Wat Marc toen had gedaan is afschuwelijk. Mijn lichaam heeft een flinke klap gehad. Mentaal en fysiek. Nog steeds ben ik bang voor water.

Het klinkt misschien dom, bang zijn voor water. Maar wanneer een persoon je bijna moedwillig laat verdrinken dan weet je wel beter.

Ik loop op de gang en blijf stil staan voor de deur van Roos haar slaapkamer. Althans, waar zij slaapt en leeft. Zachtjes duw ik de deur open en kijk in het verraste gezicht van Roos. Snel staat ze op van haar bed om mij te helpen.

''Kom maar. Ga maar hier zitten," zegt ze behulpzaam. Ze zet me neer op haar bed en pakt mijn krukken af en zet ze tegen het bureau dat tegenover het bed staat. Ik zucht en laat mezelf achterover op het bed vallen. Ook Roos neemt plaats op het bed. Ze gaat achter me zitten en legt mijn hoofd op haar schoot. Zachtjes wrijft ze over mijn wang. Ze weet wat ik allemaal heb doorgemaakt. En dat ik het moeilijk heb. Maar ook zij heeft het moeilijk.

Ik glimlach bij de gedachte dat Roos als een tweede moeder voor mij is. Vooral nu we hier samen opgesloten zitten in dit oude en muffe huis.

''Dankje," zeg ik zachtjes.

''Dankje voor wat?'' grinnikt Roos.

''Nou gewoon. Voor dat je er altijd voor mij bent. En nu al helemaal." Ik lach.

''Graag gedaan," zegt ze.

''Maar even. Hoe gaan we ontsnappen uit deze hel?'' vraag ik om over een ander onderwerp te beginnen.

''Want het is de vorige keer niet echt gelukt.'' Ik denk weer terug aan de vorige keer. Hoe Marc mijn angst voor water heeft gecreëerd. Snel schud ik de gedachte van me af.

''Eerlijk gezegd, weet ik het echt niet. Sinds de vorige keer houden ze nu afwisselend s'avonds de wacht. Ook hebben ze de ramen en deuren van een extra slot voorzien.'' Ik begin langzaam  mijn hoop al te verliezen. 

''Hoe weet je dit allemaal?'' Nu ben ik toch wel nieuwsgierig.

''Toen jij die dagen je rust nodig had, was iedereen druk bezig om voor jou te zorgen. Daarom lette ze minder op mij en kon ik zo een rondje door het huis maken.'' Ik kijk verbaasd naar Roos. Wat is ze toch slim! Ik glimlach.

''Ben je nog wat spannends tegen gekomen?'' vraag ik dan.

''Mmm.. Het klinkt misschien raar maar ik heb een kelder gevonden onder dit huis. Ik wilde eerst in de kelder gaan kijken alleen eerlijk gezegd vond ik dat best wel eng. Dus toen heb ik vanaf de trap maar een beetje geloerd. En het leek alsof er een geheim luik is. Maar ik weet het niet zeker.''

Verbaasd kijk ik haar aan.

''Oké, zullen we dan binnenkort maar samen in de kelder gaan kijken?''

Alleen al als ik eraan denk krijg ik de zenuwen. Een donkere kelder, onder een huis, verlaten en donker. In films gaan er dan altijd mensen dood. Maar dit is geen film.

''Ja is goed. Waneer zullen we?' verbreekt Roos de stilte.

Snel schud ik de nare gedachtes van me af.

''Dat weet ik nog niet. Maar ik wil wel sowieso weer 100% opgeladen zijn.'

"Ja, dat begrijp ik.''