Weggesleurd [NL] // Winner vakantieboek 2017!

H13.

POV Jasmijn:

"Uit vertrouwelijke bronnen weet ik dat de politie al wat meer over ons te weten is gekomen.." Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kijk naar Marc. Onze blikken kruisen elkaar en hij luistert weer aandachtig naar Collin.

"Daarom moeten we zo snel mogelijk hier weg." Nu trek ik het niet meer. Ik sta op en ren de deur uit. Lo met me achterna. Onderweg vullen mijn ogen zich met tranen.

"Jasmijn! Kom nou alsjeblieft terug," smeekt Lo. Ik sla snel rechtsaf en kijk achterom om te zien of Lo me nog volgt. Net als ik weer wil omkijken bots ik tegen een kast aan die op de gang staat. Ik kom met een smak op de grond terecht.

"Jasmijn! Wat is er gebeurd?" Lo hurkt naast me neer en houd mijn hoofd vast. Hij aait over mijn haren en probeert me te troosten. Hij is toch zo aardig voor mij. Nu begeef ik het helemaal. Ik moet weer terugdenken aan Valerie. Ze aaide ook altijd over mijn haar wanneer het niet goed met me ging. Ik begin harder te huilen. Ik klem me helemaal tegen Lo aan. Lo tilt me op en brengt me naar mijn kamer. Ik ga op het bed liggen met mijn hoofd in het kussen geduwd. Ik huil nog steeds. Lo gaat weer weg en komt weer terug met een kopje warme dampende thee.

"Hier, drink maar op. Daar word je rustig van." Ik ga overeind zitten en drink de thee op. Lo zit ondertussen ook al naast me en kijkt hoe ik de thee op drink. Hij staart naar me. Ughh.

"Kan je please daarmee stoppen?"

"Waarmee?" Hij staart nog steeds naar mij.

"Met naar mij te kijken alsof ik het boeiendste ben uit je hele leven." Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Lo moet ook lachen.

"Drink jij je thee nu maar op, mopperpotje." Als ik mijn thee op heb zet ik het glas op het nachtkastje.

"Gaat het al weer beter?"

"Ja, dankzij jou wel. Bedankt."

"Geen dank." Dan komt Marc binnengelopen. Ik ren zowat naar hem toe en vlieg hem om zijn nek. Ik weet ook niet waarom ik blij ben om mijn kidnapper te zien maar ik heb nu gewoon de behoefte aan een dikke knuffel.

"Ik zal jullie maar alleen laten denk," en Lo loopt de kamer uit.

"Wat was dat nou prinses?" Ik kijk Marc aan met vochtige ogen. Alles schiet me weer te binnen alleen nu is het geen verdriet maar woede. Ik ruk me los uit zijn handen die hij om mijn middel heeft geslagen en ga voor hem staan.

"Wat denken jullie wel. Nu de politie iets meer weet over ons moeten we meteen weer weg? Ik ga nergens heen en als ik ergens heen ga is dat naar huis! Ik wil hier weg." Dat laatste kwam er zachter uit dan dat ik had gewild. Marc staat me verbaasd aan te kijken. Zo te zien heb ik Marc van zijn stuk gebracht met mijn woorden en ik grijp mijn kans.

Geen seconde twijfelend stomp ik Marc in zijn maag en een luide kruin volgt.

"Kom hier, trut!" schreeuwt Marc pijnlijk. Dan ren ik de deur uit. Naar een uitweg. De ramen zitten hier meestal allemaal op slot dus ik ga maar voor de deuren. Al rennend denk ik na. Collin is via de voordeur binnen gekomen dus als ik geluk heb is die nog open. Voor ik het weet sta ik voor de voordeur en trek de deur open. Wanneer de deur open is ren ik zo snel als ik kan naar buiten. Ik draai me om en zie dat niemand me volgt. Ik ren de grote tuin in en blijf staan tegen een boom. Even op rust komen.

Een gevoel van opluchting en vrijheid overspoelt mijn lichaam.

Ik moet nog niet te vroeg juichen want ik sta nog in hun tuin. Ik kijk eens goed om me heen. Het is een grote tuin met een vijver in het midden. Om de vijver heen staan bomen en daar omheen bloemen en planten. Het pad dat door de tuin ligt is van kiezelsteentjes gemaakt. Een grote houten hek beschermt de ruik tegen pottenkijkers.

Ik zoek naar een uitweg. En dan zie ik het. Daar in de hoek staat een half dode boom tegen de schutting aan. De boom heeft nog grote zijtakken waar je op kan gaan staan. Een soort van ladder dus. Ik ren naar de boom toe. Ik kijk nog even naar het huis en ik zie dat nog niemand mij heeft opgemerkt. Ik begin al te klimmen.