Owned By The CEO

Chapter Seventy

Next is the Epilogue.

Enjoy! :)

--

Napaluhod ako sa puntod ni Candice, taon na din ang lumipas matapos ang aksidenteng yon "Candice.."

Malamig na hangin ang tumama sa balat ko, maaring nasa tabi ko siya at yakap niya ako mula sa likod.

Tears flow to my cheeks "Alam kong binabantayan mo kame mula jan sa itaas," I smile and chuckle "May make-up kaya jan Candice? O salon?, alam ko bored ka na jan, pero wag na wag kang magpaparamdam ah? Lalo na kay Roxanne.. takot yon sa multo."

Way back noong mga bata pa kame, kapag pupunta kami ng starcity lagi naming hinuhuli ang haunted house doon, dahil ayaw na ayaw ito ni Roxanne.. minsan pa nga ay nahimatay siya mismo doon sa loob ng haunted house. Kaya simula noon, hindi na siya sumama saamin tuwing magha-haunted house kame.

I sigh "Ang tragic ng pagkawala mo Candice, Thank you for saving my life.. at kahit pa nagkamali ka, alam kong pinagsisihan mo na yun, you will always be our bestfriend, guide us ni Roxanne at ang new born baby niyang si Lucas.. alam mo feeling ko sayo nagmana yon, maldito kase." I laugh "But I know, kung sayo man nagmana at hindi kay Roxanne baka duplicate mo yon."

I smile "Alam kong matatagalan bago tayo ulit magkikita, kase magpapakasal pa kame ni Tommy, mag aasawa pa si Roxanne.. kapag dumating na ang araw na magkikita tayo, Magpapasalon tayo." Hinawakan ko ulit ang puntod niya "We always love you."

Pagkatapos kong magdasal ay nagpasya na akong umuwi, dahil kakausapin ko pa si Tommy habang nasa Recovery room na siya.

Ganoon pa din ang kondisyon niya, Mahimbing na natutulog. 1 week na kameng walang komunikasyon ng Dad niya, hindi ko lang alam kung anong dahilan. Pero hindi ako nagiisip ng masama because I know babalikan ako ni Tommy.

He is still fighting sabi ng Dad niya nung huling pag uusap namin, I always pray na sana makayanin to ni Tommy.. And I trust God, na hindi niya ito pababayaan.

"Shit." Biglang bumuhos ang ulan, Malalaking patak. Wala akong payong at medyo malayo pa ang pinag parkingan ko ng kotse ko.

My battery is dead, baket ba kasi hindi ako nakapagcharge? Kainis naman kung kelan naman kailangang kailangan ko!

Naghintay pa ako ng ilang minuto, pero wala pa ding humpay ang pagbuhos ng ulan. Kelan ka ba titigil? Naiihi na kaya ako.

"Miss kailangan mo ba ng matatawagan?"

Hindi ako makalingon sa pinang gagalingan ng boses na yon, sobrang lamig.. jusko! Nasa sementeryo ako, di malabong baka engkanto o kaya multo tong nasa likod ko.

"Hoy, miss." Then he push me palabas ng shed kaya nabasa na ako ng ulan, impakto!

I am going to shout at him at susuntukin ko na sana pero paglingon ko, agad akong napatameme sa nakita ko sa harapan ko.

I frown, I smile.. hindi ko maintindihan kung ano bang mararamdaman ko, Nagbago ang feature ng mukha niya, humaba ang buhok niya pero alam kong siya ito, ang lalaking hinihintay ko..

Totoo ba itong nakikita ko? Kinusot ko ang mata ko at pinagsasampal ko ang sarili ko, kailangan kong gumising sa magandang panaginip na ito. Pinikit ko ang mata ko, Pagdilat ko wala na yung kamukha ni Tommy sa harapan ko..

"Sabi ko na nga ba.." I chuckle.

Humina ang ulan, wala na din akong choice kundi tumakbo sa kotse ko, tutal basa na din ako, at kung sino man yong lalaking yon! Kapag nakita ko siya nako! Masasabunutan ko siya.

Nadaanan ko ang park na malapit sa sementeryo, walang ka tao, tao hanggang may simitsit saaken at tinakpan ang mga mata ko.

"HOY SINO KA NANAMAN?!" nagpupumiglas ako, mangyayari nanaman ba ito?

Natatakot na ako, ngunit hindi ako pwedeng pangunahan ng takot. Siniko ko ang tiyan ng lalake at dahil sa lakas ng pagsiko ko ay nabitawan niya ako.

Susuntukin ko sana ang lalaki pero bigla siyang nagsalita "Chloe, ang saket non!"

"C-clark?"

He laugh "Chloe, pasensya na ah? Napagutusan lang." Again he blindfolded me.

Wala akong nagawa kundi sumunod, At may tiwala naman ako kay Clark na wala siyang gagawing masama saaken, dahil kaibigan niya si Tommy.

I hear murmur sa paligid ko, Nararamdaman ko ang bermuda grass sa paa ko, hanggang may malalamig na kamay ay humila saaken.

"I... really Miss You.." bulong niya,

Napaluha ako, alam ko ang boses na yon! Kilalang kilala ko, at hindi na ako magkakamali this time! Because I know it is him!

He slowly unfolds the handkerchief on my head, Then he slowly kissing my forehead, "Thank you for your patience.."

Wala na akong masabi kundi napayakap nalang ako sa kanya, My Tommy is back!

He chuckle "God, I miss your hug!" Niyakap niya ako ng mahigpit, ramdam na ramdam ko ang maiinit nyang katawan, at sobra niyang pagkamiss saaken.

"I love you.." bulong niya.

Mas lalong lumakas ang iyak ko, hindi na alitana ang basa kong damit, hindi na din ako nahihiya sa mga taong nanunuod sa eksanang ito, miss na miss ko tong taong to! Ngayon pa ba ako mahihiya?

I pull him close to me and kiss him.

The long wait is over, because the man I waited for so long! Ito hinahalikan ko na ngayon.

He is kissing me back, he pull me closer. The kiss is very passionate, longing and hapiness.

I break the kiss "Totoo ka ba talaga?" Hindi makapaniwalang tanong ko.

I caressing his face, pinch his nose and cheeks. Tears falling in my cheeks,

he holds my hand "I'm Real Chloe, I'm real.."

Again I hug him, napapaiyak ako sa saya. Hindi ako makapaniwalang nandito na siya, at ligtas..

Napatingin din ako sa mga taong nandito ngayon at nasaksihan ang pagdadrama ko dito sa parke ng sementeryo, Nandito ang Pamilya ko, Si Roxanne and her baby, Clark and Harold, lahat ng importanteng tao saaken nandito at kasama na si Candice doon.

Mom and Dad hug me "Be happy sweetie." Mom said and kiss me on my cheeks. "He is the man." Dad said.

They hug me as they hug me too, This is the time that I have waited for. I turn around to him.

Hindi ko maipaliwanag, hindi ko alam kung anong sasabihin ko.. I run into him,

He smile ".. ang tagal kitang hinintay, hindi ko alam kung makakatagal ba ako sa ganoong kondisyon, pero lumaban ako para sayo, ikaw ang buhay ko Chloe.. Ikaw ang lahat lahat saaken," he kneel down "... The long wait is over, because I'm asking you this : Will you be my Wife?"

Hinila ko siya patayo at hinampas ang balikat niya ".. alam mong hindi to sweet spot para magpropose," I smile "..but I will always say 'yes' kahit sa kailaliman kapa ng dagat, sa itaas ng bulkang mayon mag propose.."

I nod and tears of joy falling in my cheeks "Yes."

Wala akong maintindihan sa lahat ng nangyayare, pero isa lang naman ang naiitindihan ko..

Siya ang lalaking nagtulak saaken para mabasa ng ulan.

--

Don't miss the Final Chapter. :)
/Summerlandy

VOTE AND COMMENT.