Owned By The CEO

Chapter Thirty - Eight

Ang hirap mapag lihiman, Ang hirap maging masaya dahil pagkatapos mong magpakasaya may mas malaking lungkot ang sasalubong sayo..

After I heard their conversation, tumakbo na ako palabas, this house is not mine.. My parents is not mine.. lahat ng magagandang memories is not mine.. dahil para kay Marco lahat yun.

Tinakas ko yung kotse kay Manong Robert, at nag drive kung saan ako mapadpad, dahil hindi ko alam kung saan ako pupunta! Hindi ko alam kung saan ako belong!

Nilihim nila saaken ng 20 years? Na kahit sino sa kanila walang nagsabi? Alam ba ito ni Nanay Meds? Ni Manong Robert? Alam ba to ng lahat ng nakapaligid saaken? Lahat ba sila niloloko ako?

Gulong gulo yung utak ko, I'm adopted.. lahat ng nararanasan ko, lahat ng yaman, lahat ng saya, lahat yun puro hiram!

Where's my real parents? Baket nila ako pina-ampon? lahat ba sila ayaw saaken, kahit sarili kong magulang?

Ang daming tanong, pero natatakot ako sa magiging sagot..

I dialled Marco's Phone number, buti sinagot niya agad.

"Let's meet ngayon na. Meet me sa Quadrangle."

"I'll be there in a minute."

I sit on the wooden bench, then I realize.. When I was a kid naglalaro kami ni Jack ng tago-taguan, nagtago ako sa bodega, then I saw a baby's lampin na may nakalagay M.S and the baby's bottle at gamit lahat yun may mga initial na M.S that Initial is stand for Marco Stuart.

I was a kid that time, kaya hindi ako nagtanong, inisip ko na lang na baka kay Manang Meds yung mga gamit na yun tutal may anak naman siyang lalaki tska ang pangalan nun ay Mark, so I think that is Mark's things..

Kumilim-lim at nag umpisa ng bumagsak ang malakas na ulan, kasabay ng mga luha sa dalawa kong mata.. Ang saket na mapag lihiman, para kang ginawang tanga half of your life.

I saw a pair of shoes in front of me, at pinayungan ako "Magkakasakit ka."

"Useless na yang payong." Hinawi ko yung payong, sinarado niya at umupo sa tabi ko. "Magpapabasa ka ba?" Tanong ko

"Diba nagpapakabasa ka na din naman? Edi sasamahan na kita." Sabi niya.

Sasabihin ko ba sa kanya? Papangunahan ko ba? O hahayaan ko na lang?

"Marco, Ilang taon ka na?"

He look at me "26."

I'm 23, so 3 years ang agwat niya saaken. He is my Kuya.

"I will take you to your house, mamaya magkasakit ka." Pag aalala niya. brother's love.

"That is not my house Kuya." Sabi ko direkta sa mata niya.

Wala siyang reaksyon sa sinabi ko, at sa tinawag ko sa kanya.. Alam ba niya?

"Alam mo ba?"

Tinignan niya akong maigi, at hinawakan niya yung mukha ko.. "Alam ko."

Alam kong hindi niya makikita yung pagtulo ng luha ko dahil sa ulan pero ang paghikbi ko ang maririnig niya, niyakap niya ako "Sasabihin ko dapat sayo yan ngayon.. pero nalaman mo na pala."
'Let's meet tomorrow. I have something to tell you.'

Ito yung gusto niyang sabihin saaken, nung tinext niya ako.. Hindi niya planong ilihim saaken yung totoo.

I hug him tight,"Thank you.. thank you dahil hindi mo nilihim saaken."

He patted my back "because I love You Chloe.. Hindi ko kayang maglihim sayo.."

Humiwalay ako ng yakap "I know."