Okuldaki ilk günüm sona ermişti.Sırıtmaktan kendimi alıkoyamıyor ve zaten elimle sıktığım battaniyemi Atlasın gülüşünü düşündükçe daha da sıkıyordum.Güzel bir kızdım ve bu gün onu yumuşatmayı başarabilmiştim.Tüm yıl beraber oturacağımızı göz önünde bulundurarak bir sonuca vardım.Beynim "Yapabilirsin,yapabilirsin!" diye bağırıyordu sanki.Yatar pozisyona gelerek battaniyeyi başımın üzerine çektim ve Atlas'ı elde etme planları düşünürken uykuya daldım.
Ertesi sabah dinç ve mutlu bir şekilde kalkmıştım.Aynadaki kendi yansımama bakarak "Güzel alınmış uyku ha?En sevdiğimden!" dedim ve yansımama öpücük attım.Dinç olduğumdan her zamankinden çok daha özenli hazırlanmıştım okul için.
Okula vardığımda etrafı taramaya başladım.Gözlerimi kısmış,soğuk sonbahar serinliğinden dolayı hafifçe kızarmış burnum ve ceplerime soktuğum ellerimle neredeyse tüm bahçeyi taradım.Okulda tanıyorum saydığım tek kişi oydu ve hemen yanına damlamam için harika bir bahane olarak bunu kullanabilirdim.
Bahçede olmadığını anlamam uzun sürmedi.Yüzümü buruşturdum.Etrafa bakarken gözüme okula giren öğrenciler takıldı.Tabi ya,yine zeka fışkırıyordum.Çocuk yokken okula girsem ya ne kadar üşüdüm diye düşünerek kendimi okula attım.
Yine bir Atlas acaba burda mıdır düşüncesiyle etrafı yokladım.Lanet olası çocuk nerdeydi?Yine yüzümü buruşturarak üst kata çıktım.Sınıfa çantamı bırakmayı ve daha sonra tekrar aşağı inip Atlası bulma operasyonumu sürdürmeyi planlıyordum.Sınıfın olduğu koridora dönmemle gözlerimin fal taşı gibi açılması bir oldu.Geriledim,koridorun köşesinden kafamı çıkarttım ve gizlice onları izlemeye başladım.İkbal hoca Atlasa ciddi birşeyler anlatıyor olmalıydı.Yazık,belki de çocuğu azarlıyordu.Neler söylediğini anlayamıyordum ve meraktan çatlıyordum.Derste nasılsa öğrenirdim ben nedenini Atlastan ama Alara bi rahat dur kızım! diye kendime kızdım.Sanane ki bundan diye iç geçirdim, hem çocuğa meraklı melahat gibi görünmek istemiyordum.
Telefonumun zil sesini duyar duymaz geriye birkaç adım atarak olduğum yere yakın olan kızlar tuvaletine kaçtım.Telefonu panikle açtım "Efendim anne?Ah evet iyiyim ya sen? Sadece kalem kutumu unutmuşum, ben kalem bulurum.Peki.Hıhı,tamam.Seni seviyorum,görüşürüz." Telefonu kapatıp cebime attım.Duvara yaslanıp nefes alışverişimin düzene girmesini bekledim.Daha sonra da yüzümü yıkayarak yakalanma korkusunun üstesinden gelmeye çalıştım.
--------------
Sınıfa girip Atlas'ın yanına oturduğumda hala beni görmüş olabilir mi olasılığını düşünüyordum.Bir süre bekledim,pek umrunda değilmişim gibiydi.Derin bir nefes aldım.Elimden gelen en tatlı ses tonuyla ona günaydın dedim.Yüzüme bile bakmadan sanada dedi.Normalde bu şekilde yapması beni fazlasıyla üzerdi ama şimdi daha çok rahatlamış hissediyordum.Tüm dersi keyifle dinlerken onun derin derin düşündüğünü fark etmemiştim bile...
İkinci ders başlar başlamaz Atlas bana bir kalem uzattı.Kısa bir süre yüzüne şaşkınlığın dibinde bakışlar attığıma eminim.Doğru ya kalem kutumu evde unuttuğumdan sabahtan beri sıramda kalem denen şeyden eser yoktu,oradan anlamış olmalıydı.Kendimi toparlayarak gülümsedim ve ona yine cici kız tonumla teşekkür ettim.
Kimyacı 10 dakikadır yazı yazdırıyordu.Elim ağrımaya başlamıştı,kalemi bıraktım ve kafamı Atlasa çevirdim.Çoktan hocanın söylediklerini yazmıştı ve elindeki kalemle oynuyordu."Ne kadar hızlı yazmışsın.Elin ağrımadı mı?" derken sesimdeki hayreti gizleyememiştim.Yine o tatlı gülümsemesini gözlerimin parlamasına neden olacak şekilde sergiledi."Ben çok hızlı yazarımm,yemek yerim ve koşarım.Sanırım bu da yetenek sayılmayacak becerilerim!" dedi.Kıkırdayarak omzuna dokundum "Şaka mı yapıyorsun? Bence bunları bu hızla yapabilmen efsanevi!" kıkırdamaya devam ettim.O da bana katıldı.Ve beni taklit etti ''Efsanevi''.Kahkaha atıyorduk.
Kimya hocasının dikkatini çekmiştik.Bize yaklaştı ve tahminimce azarlamak için ağzını açtığında kapı açıldı.İçeri her zamanki sevimliliğiyle İkbal hoca girdi.Kahramanım!Kimya dersimize giren ve ergenlik gülme krizlerini anlamayan gıcık kadından bizi kurtarmıştı.Derin bir oh çektim.Girer girmez gözlerini Atlasa çevirdi ve arkasından hemşireler girdi.Tahminimce aşı olacaktık.Bu küçük çaplı bir heyecana kapılmama neden oldu.Son anda Atlas ve İkbal hocayı sınıftan çıkarken fark ettim.
Bana en yakın kıza yaklaşıp onların nereye gittiğini sordum."Hep böyle olur, annesi gelir ve onu alır.Sanırım aşı olmakla ilgili bazı sorunları var." dedi,kafamı sallayarak onaylıyordum ki anne sözünü duymamla duraksadım. "Anne mi?" dedim,yok artık!
Kız sırıttı "Tabi yeni olduğundan sen bilmiyorsun.İkbal hoca Atlas'ın annesi." dedi ve aşı sırasının kendisine geldiğini anlayarak kalkıp uzaklaştı.Cümleyi sindirmem uzun sürmüştü.Annesi mi??!?!?!!? Oha,oha,oha! Gerçekten çok şaşırmıştım.
---------------
"Tuvalete yöneldim.Elim kolumdaydı ve çektiğim acıdan dolayı dişlerimi sıkıyordum.Yere odaklanarak adımlarımı hızlandırdım.Birine çarpmamla yere pat diye popomun üstüne kapaklanmam bir oldu.Zaten canım yanıyordu birde bunun üstüne hem rezil hemde popomun uyuştuğunu hissediyordum.Öfkeyle gözlerimi kaldırdığımda bu gün kaç milyonuncu kez olduğunu sayamadığım şekilde tekrar şaşırmıştım.Mahcup bakıyordu ve bir elini ensesine koyarak diğerini bana uzattı.Gülümsemeye çabalayarak elini tuttum.Kalktığımda "Sanırım benim hatamdı,önüme bakmıyordum bile"dedim.Cevap vermemişti,kolumda bir noktaya sabitlenmiş,oraya bakıyordu.
Baktığı yere bakınca kolumun yaralı kısmından biraz kanın dirseğime kadar aktığını gördüm.Diğer elimle silmeye çabalarken "Gerizekalı hemşirenin suçu.Aşı yapayım diye biraz kolumu deşti..." diye fısıldadım.Gözleri kızarmıştı.Elimi omzuna koydum."Sen iyi misin?"
Arkasını dönüp uzaklaşmaya başladı.Bende onun arkasından yetişmeye çalışıyordum."Atlas'ı kan tutuyor canım.Kusura bakma" dedi arkamdan bir ses.Döndüğümde dudaklarını aşağıya doğru kıvırmış olan İkbal hocayla karşı karşıya geldim.Onaylarcasına kafamı salladım ve uzaklaşırken kulağıma takılan tek şey İkbal hocanın Atlas'a "Kendini kontrol et" demesi oldu...
