"Bir kız, kendi duygularından bile haberi olmayan , Ailesi tarafından zor fark edilen biri.
Hayatını değiştiren bir çocuk sandığı gibi biri değil ; Kötü oyunlarla hayatını süsleyen Fakat onun içindeki küçük bir alevi oluşturan o duygu ,onu kaderine...
Laptobumdan tercih yapabileceğim Üniversitelere bakındım . Çalışma masamdan kalkıp not defterimi ve telefonumu alıp cam kenarına geçtim not aldığım üniversitelerin numaralarını sırayla tuşlayıp aradım. Mülakat için saat alıcaktım. Dağılmış saçlarımı elimin yardımıyla sol omzumda birliştirdim. İlk aradığım üniversitede kontenjan kalmamıştı . Tercihler için o kadar geç kalmıştım ki umarım açık vardır. İkinciyi aradığımda Josette diye bir bayanla görüştüm. Fakat bu üniversite İrlandadaydı.Fazla uzaktı, Teşekkürlerimi iletip telefonu kapattım. Annem ve Babam şuan Fransadaydılar. Fransa'da ki işlerini hallediyorlardı. Ben ise beni iki haftalığına idare edebilecek eşyalarla ve Laura teyzemle Londra'daydım. Fransızcayı yarım yamalak hatırlıyordum hatta hiç hatırlamıyordum aynen şuan ki hatıralarım gibi. Beynimi fransızca öğrenmekle yormamak için Londrada kalmamı tercih ettiler bu sırada Üniversite tercihlerimi ve evin toparlanması için zamanım olucaktı.
Laura teyzem evin toparlanmasıyla uğraşırken bende kıyafetlerimi değiştirdim ; mavi kot pantolon ve üzerime yarım askılı kahverengi bluz aldım. Çantamın içine gerekli olucak eşyalarımı koydum hafiften kısalttığım saçlarımı yukarıdan bağlayıp gözlüğümü saçıma taktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aynadan kendime son kez bakınırken gözüm sağ kaşımın üstünde ki yara bandına takıldı. Olanları beynimde tekrar canlandırdım. Saniyelik baş dönmesi yaşadığımda kapıdan destek aldım gözlerimi yumup açtım yatağımın yanında ki küçük komidinin üzerinde ki sürahiden su doldurup içtim. Telefonumu arka çebime koyup yavaşça merdivenlerden indim. İnsan evini bile mi hatırlamaz? Bu evde iki senedir oturuyorum ve hiçbir ayrıntıyı hatırlamıyorum? Laura teyzem arka bahçedeydi.Ona çıktığımı söyledim. Dikkatli olmamı on beş dakika da bir onu aramamı söylemişti. Bir haftadır evin içinde sürekli kontrol ve nasıl oldun telefonlarından bıkmıştım.
Dış kapıyı açmamla Harry'le karşılaştığımda ağzım aralanmıştı. Biraz öfkelenmiştim. "Ne işin var senin burada?" Arkamdan kapıyı çektim ve kendimi dışarı attım.Beni baştan aşağı süzmüştü.En son gözlerimde durduğunda sırıtmıştı. Ukala.Sinir bozucu şey . "Birilerine bakıcı lazımmış" dediğinde elleriyle saçlarını arkaya attı. Kaşlarımı çattım, dişlerimi sıkıp hiç cevap vermeden yanından geçtim . Kulaklıklarımı takıp hatırlamadığım lisemden diploma ve üniversite için ön kayıt evraklarımı almak için yürümüye başladım. Adımlarım hızlıydı. Gözlüklerimi taktım ve durağa doğru yürüdüm. Sanki okula yeni başlıyor gibiydim. Okulumun adresini bilmiyordum ve tanımadığım hocalarımla karşılaştığımda neler yaşayacaktım çok merak ediyordum. Karşımda birinin yolumu kestiğini görünce duraksadım. Gözlüğümü gözümden çıkarıp siyah dar pantolonlu, üzerinde beyaz V yaka tişörtlü çocuğu süzdüm. Harry'de bu tarz takılıyordu.Acaba onu tanıyor muyum?. Kulaklığımın birini çıkarttım
