GECENİN AVCISI #Wattys2023

BOKS

Soğuk, bedenime erişip bulduğu her köşeye benliğini kazıtırken beynimin içinde dönen sıcaklık arzusu daha da katlanıyordu.

Soğuk, mantığımı ele geçirmişti. Düşünebileceğim tek şey buydu; Arzu.
Soğuk, hissedilebilir olduğunu kanıtladığı kadar hissizliği de doğurduğunu gösteriyordu.

Göz kapaklarım vücuduma yayılan hissizlikle aralandılar. Boşluğun içinde kaybolduğunu anlayan bedenim gözlerimi kapayıp açtığım zaman diliminde üzerinde yatan ağırlığı fark edip o boşluktan kurtuldu.

Hissizlik? Sanırım soğuğun yarattığı akım sadece aklımın beni kandırmaya çalıştığı bir oyundu. Ruh boşlukta iken üzerine binen tek yorgan, görünmez bir karla kaplanmış tozlu bir düşünce yığınından ibaretti. Yorganın ağırlığı, üzerinde barındırdığı kar tanelerinin soğukluğuyla zihnimde bir araya gelemeyen düşüncelerin donup, buz kesmesini sağlıyordu.

Hissizlik, ruh bedenden ayrıldığında ortaya çıkıyordu. Soğuk, hissizliği doğurduğunu sanıyordu fakat o kar tanelerinden oluşmuş bir göldü. Onlar sadece eşti. Hissizlik varsa, soğukta daima var olacaktı.

Gözlerimi daha çok açtım ve gözlerime ilişen bir vazoya dikkat kesildim. Şuan zihnimde varlığını gösteren vazo, beynimin beni benden bağımsız zihnimin uzuvlarına götürdüğünü ve orada yakaladığı bir anıyı elime tutuşturduğunu gördüm. Elime baktığımda gördüğüm şey ise kırık bir vazodan ibaret olan tozlu bir eşyaydı. Rengini kavradığım bu vazo diğer elime de başka bir anıyı daha tutuşturmuştu.

Ölüm... Erez Tekand'ın ölümü. Ellerim, vicdanın yarattığı akımla titriyorlardı.
Vazoda gördüğüm renk, kötü anıların zihinde hatırlanmasını sağlıyordu. Rengi siyahtı. Birinin ölümüne sebep olduğum gecenin tek ve eşsiz rengi.

Korku, vicdan azabının doğurduğu tek çocuk.
Aklıma ilişen yeni bir sîma ise bu çocuğu büyüten tek avcı.
Merih Tekand... Onun ismi tüm geceyi bana tekrar yaşatıyordu. Ölümün kokusuyla harmanlanmıştı artık ellerim. Kokusunu ellerimden atmaya çalışırken onu daha da üzerime sindiriyordum. Bu, avcının avına yaklaşmasını hızlandırıyordu.

Bedenim sıcağa daha da muhtaç olurken gözlerim önünde varolan anılar bir yaprağın hızla esen rüzgar sayesinde uçtuğu gibi bu anı da ellerimde olan varlılığını sürdürmeyi bıraktı ve süzülerek kendini kaybetti.
Ellerim artık boştu ve titriyorlardı. Bu, korkumun doğurduğu titreyişmiydi yoksa vücudumda yer edinen soğuğun bıraktığı sonuç mu?

Vücuduma yayılan âni akımla gözlerimi açtım. Ve hissettiğim şey ayak ucuma kadar titriyor olmamdı.
Gördüklerim rüyaydı. Bilinçaltım harabe bir evin karanlık odasından bakıyordu bana. Ve bu soğuk, aklımın bana oynadığı bir oyun değildi. Gerçekti.
Ruh artık bedendeydi ve hissizlik artık yoktu. Soğuk vardı, sadece soğuk...

Kollarımı vücuduma sararken doğrulmaya çalıştım. Yapabildiğim tek şey ise yatar pozisyonda oturmaktı. Bir koltuğun üzerindeydim. Karşımda büyük bir televizyon, masa... Şuan görebildiğim tek şey bunlardı. Arkama bakmaya çalıştım. Boynum tutulduğu için ağrıyordu.
Ve baktım. Gördüğüm şey ise büyük bir salon ve bu salonun iki yanında duran  siyah merdivenler. Lüks bir evin içinde olduğumu oturduğum koltuğun arkasında olan gerçekle anlamıştım.
Bu yabancı yerde ne işim var diye düşünürken, aklıma ikinci kez giren bir isim yer aldı sorumun cevabına.

Burası onun evi miydi? Arabadayken hangi ara uyumuştum? Sorular aklımı kemiriyordu.
Kalktım ve saate baktım. Sabahın ilk saatleriydi. Camdan içeriye sızan turuncu ışıkta bunun kanıtıydı.
Beni buraya bırakmıştı. Koltuğun üzerine. Bari üzerime bir şey örtseydi. Donuyordum.
İçimden ona sayarak etrafa baktım. Çantam koltuğun yanında, yerdeydi. Alıp çıkışa doğru yöneldim. Dışarı çıktığımda kapıda birkaç koruma vardı.
O birkaç kişinin gözleri ben kapıyı araladığımda bana yönelmişti. Fakat çok kısa bir an. Tekrar başka yöne çevirmişlerdi bakışlarını.