GECENİN AVCISI #Wattys2023

UMUT

Julia Stone °Winter On The Weekend

Lisenin sona ermesi belki de benim hayatımın değişim noktasının başıdır. Yeni arkadaşlıklarını başı, yeni anıların başı... Değişen sıfatlar, değişen arkadaşlıklar, yepyeni bir zaman, yepyeni anılar... Belki de monotonluktan çıkıp gelebilecek sıradışı hayat.
Birinin hayatı eskiyen kalemle sararmış deftere yazmayı bırakıp beyaz deftere siyah yenilikleri yazmak gibi. Belki de beyaz. Gri..
Mutsuzluğa ya da mutluluğa yeni adım.
Belki de yenilikler eskilerin izini taşır. Aynı hislerle devam edersin.
Ya da değişmek istersin. Çıkışı bulmak için... Yaşayamadıkların, yaşamak istediğin. Mümkün olunamayan...
Tıpkı bir balığın uçmak istemesi gibi. Normalden farklıya, sıradışıya.
An gelir ve her şeyin farkına varırsın; hiçbir şeyin değişmeyeceğini, elinde olsa bile başaramayacağını.
Belki de umut. Kötü bir sonuç. Farkında olmasanda.
Bir kuşun balığı yemek için denizden çıkarıp ayaklarıyla tutması.
Balık için mükemmel, kuş için zafer.
Belkide bundan sonra yaşanacaklar veya düşüncelerim benim için güzelliğe, mutluluğa kavuşmaya yorumlanır.
Sonra o mutluluğun içinde birden sert rüzgarlar esmeye başlar. Sonun gelmiştir. Fakat yinede umut etmeye devam edersin, son nefesine kadar...
Sert, uğuldayan bir rüzgarın kuşu yenip seni düşürmesi gibi...
Her an, kalbinde, mürekkebin kağıtta bıraktığı gibi derin izler bırakır. Fakat bu izlerden kurtulmak istemezsin. İçinde en güzel anıyı ve en kötüyü barındırır.. Eğer izlerden kurtulmaya çalışırsan tekrar aynı mutluluğu aramaya devam edersin. Belki de bir ağa takılıp yukarı kaldırılırsın ve yine mutlusundur.
Beyazın içinde ki siyah, siyahın içinde ki beyaz.
Her aradığım mutluluğun içinde mutlaka kötülük barınacak. Ve ben yine umutlanmaya devam edeceğim.

Sıcak su saçlarıma, oradan da vücuduma yayılırken olanları düşünmemeye çalıştım.
Zihnime kazınan gecenin soğuğu altındaki kazayı ve asansörde beni köşeye sıkıştıran adamın aklımdaki tahtlarını bozmak için tepemden akan suyun altına geçmiş, bu olanların hayal dünyamın bir oyunu olmasını diledim.
Bekledim... Suyun saflığı altında durup, saç diplerimde yerini alan ıslaklığın zihnimi istilâ etmesini ve orayı yakmasını diledim.
Gözlerimi kapattım ve kirpiklerimde olan damlaların yanaklarıma dokunduklarını hissettim.
Zihnimin içindeki karanlıktan sonra gözlerimi kapatmak, aklımdaki görüntüleri daha da netleştiriyordu.

Duvarları soğuk ve parmaksız kafesi andıran asansörün içinde olanlardan sonra bir hafta geçmişti. Ve bu geçen sürede zaman, umudun her zaman var olduğunu tekrarlıyordu.
Beni öldürmekten vazgeçmiş olabileceğini umut ettim.

O gün, siyah kirpiklerinin çevrelediği kobalt mavisi gözlerindeki saf nefret, korku dolu bakışlarıma yansıyordu.
Derin bir okyanusu andıran bakışlarındaki tehdit kendisini gösteriyor ve beni fazlasıyla yorup, korkutuyordu.
Kafamı iki yana salladım ve gözlerimi açıp netleteşen görüntüleri bozmak istedim.
Suyu kapattım ve beyaz havlumu üzerime sararak banyodan çıktım. Odamın penceresinden kararmak üzere olan gökyüzüne baktım. Gökyüzünün yavaş yavaş karanlık tona bürünmesi gözlerime güzel bir manzara bahşediyordu fakat bana düşündürdükleri fazlaca kırıcıydı.

Evde yalnızdım. Annem ve babam iki saat önce birkaç sokak aşağısında ki bir akrabaya gitmişlerdi. Kendileriyle gidip tek doğru düzgün iletişimim olan kuzenimle vakit geçirmemi teklif etmişlerdi fakat yorgun olduğumu ve kitap okuduktan sonra duş alacağımı söyleyip onları reddettim.
Kuzenimle aram her zaman iyi olmuştu ama sadece iyi. Daha fazlası değildi.

Gözlerime yansıyan gökyüzünü, yoldan hızla geçen araçları ve kaldırım taşlarına ayak basan insanların yüzlerindeki duyguyu inceledim.
Zihinlerinde dönen kara bulutların yüzlerine yansıyor mu diye baktım ve gözlerinde sadece klasik dünya dertleri olduğunu sezdim. Ya da değildi, bilmiyorum. Kimsenin her an boğazına yapışacak bir ölüm tehlikesi yok gibiydi.