Cancer.

Chapter 4

'Lena?...' Hoorde ik nog eens. Nee, dit kon gewoon niet. Dit was een droom! Of een nachtmerrie ik wist niet wat ik er van moest denken. 'Wat doe jij hier?' Fluisterde ik. Ik was kwaad op hem heel kwaad hoe DURFDE hij zich ook maar hier te vertonen. Hij wist dat ik woedend op hem was voor wat hij ons had aangedaan. Ik haatte hem. Hij liet ons stikken voor die vreselijke heks en haar oh zo perfecte stiefdochter. Nee, hem had ik niet meer nodig niet nu en nooit meer. Ik draaide me om weg van zijn gezicht. Weg voor de gedacht aan hoe hij mij en mijn moeder in de steek liet en een perfect leventje in New York begon met een troela en haar Troeladochter. Waar hij ook nog een schattig zoontje kreeg, die zo een prachtig kind bleek te zijn. Hij had er de job van zijn leven en liet ons achter, zonder geld. 'Hij had al het werk gedaan'. Zal wel, ik haat hem ik haat hem. Verdomme nu denk ik nog aan hem. Denk aan iets anders...Kevin... Ik voelde een steek in mijn hart. Eindelijk vond ik the love of my life. En dan dan gebeurd dit. Ik miste hem ook al had ik hem deze morgen nog gezien, ik miste hem en had hem nodig. Maar hij moest verder en ik moest vechten, vechten voor mijn leven. Ik keek stiekem achter me. 'Lena... Alstublieft.' Zei mijn vader smekend. Ik draaide me in een ruk om en keek hem met een vernietigende blik aan. En toen zag ik mijn moeder, achter hem op een stoel. Ze zag er niet uit. Ze had een jogging aan en haar haar was warrig ze had rode ogen van het wenen en haar ogen stonden droevig. Ik was het enige wat ze nog had en ik moest mijn best doen voor haar. Mijn vader wist dat ik nu geen woorden aan hem wou vuil maken dus liep hij weg, de kamer uit. 'Mam?' Zei ik half wenend. 'Ja lieverd?' Zei ze terug. 'Mag ik een spiegel?' Vroeg ik. Mijn moeder knikte. En gaf me een spiegel in de vorm van een hartje, die had ik vroeger met moederdag voor haar gekocht. Ze had hem nog altijd bij zich. Ik glimlachte naar haar en ze glimlachte terug. Ik ademde diep in en draaide de spiegel om. 'Ohh...' Er liep een traan over mijn wang. Was ik dit? Mijn haren waren allemaal uitgevallen en ik had zelfs geen wenkbrauwen meer. 'Mam..?' Vroeg ik. Ze zat me al die tijd al aan te staren. 'Uhh, ja schat?' Vroeg ze. 'Zou je misschien mijn gsm willen geven?' Vroeg ik. Ze gaf me mijn iphone 5s. 'Dankjewel.' Zei ik. Ik zette mijn gsm aan. En typte een bericht.

---------------------------------------------

Naar : Emmely Claessen

__________________________

Hey Emmely,

Alles gaat goed met mij, bedankt nog dat je even was mee gekomen. Ik heb niet zoveel last van de chemo , maar goed. Maar ik heb een vraagje : zou je voor mij misschien een leuke muts of pet kopen en wat make-up. Ik ga morgen weer naar school. Ik lig nu al een week in het ziekenhuis en word gek hier. Alvast bedankt he :). See ya.

__________________________

[verzenden]

Zo dat was dan ook al weer geregeld. Na 1 minuut had ik al een bericht terug dat het geen probleem was. Wat hield ik toch voor haar. 'Klopklop.' Mijn moeder stond op en deed open. 'Emmely.'riep ik. Ik zag dat ze schrok maar al snel verscheen er weer een lach op haar gezicht. Mijn moeder was naar buiten gegaan ze ging vast wat koffie drinken. 'Hey, Lena wanneer mag je naar huis?'vroeg ze voorzichtig. 'Normaal over een uurtje al.' Antwoordde ik. Ze glimlachte en haalde een zak tevoorschijn. 'Ik heb een paar leuke dingetjes gevonden!' Zei ze. Ze liet me leuke make-up en een stoere pet en een obey-muts. 'Ohh dankjewel Emmely.' Zei ik. Ze kreeg een big smile en deed iets rond mijn arm. Het was een armbandje, met 'don't lose hope' opgeschreven. Er rolde een traan over mijn wang. Wat hield ik toch van haar. Ze veegde de traan van mijn gezicht en schonk me een glimlach. 'Weet kevin hiervan?' Vroeg ik. 'Nee, maar ik vrees dat hij het morgen wel zal ontdekken.' Zei ze met neergeslagen ogen. 'Ja, en hij niet als enige.' Zei ik. 'Maar geen zorgen, ik heb me hierop voorbereid!' Zei ik.

'Lena...' Mijn moeder zat langs mijn bed. 'Opstaan, je moet naar school. Zeker dat je wilt gaan?' Zei mijn moeder bezorgd. 'Ja mam maak je geen zorgen hoor. Alles komt goed.' Zei ik. Ze glimlachte en liep mijn kamer weer uit. Ik maakte me klaar voor school en tekende met een potloodje wenkbrauwen op mijn voorhoofd. Ik kon ook een pruik dragen maar iedereen mocht het weten , ik had toch nog maar maximum 1 maand te gaan. Mijn moeder heeft tijdens het ontbijt geen woord gezegd. Ze heeft me alleen maar aangekeken. Al ben ik blij dat ze eindelijk weer iets eet! Ik pakte mijn vespa uit de garage en vertrok naar school.