Cancer.

Chapter 8

'Hey met Lena.' Zei ik. Er volgde een lange stilte. 'MAAK JE MAAR KLAAR WANT WIJ GAAN NAAR NEW YORK!!' Schreeuwde Emmely. 'WHOEHOEE.' Riep ik. Ik was zo blij, een grote last was van mijn schouders gevallen. Ik zei nog een paar praktische dingen en toen legde ik af. Ik pakte mijn koffer en pakte wat kleren en de andere nodige dingen in. Zo, klaar. Ik keek op de klok 20:00. Ik deed mijn onesie aan en maakte mijn handbagage klaar. Ik zag een bloedvlek op de grond, er bleven maar druppels bijkomen. Ik snelde naar de badkamer en hield mijn neus toe met een handdoek. Na een half uur stopte het eindelijk met bloedden. De handdoek was voor de vuilbak. Ik voelde me opeens heel misselijk en toen werd het zwart. Ik zag niks meer en kon niks bewegen. Mijn moeder had de klap gehoord en kwam binnen gesneld. 'Lena, word wakker lena!!!' Riep mijn moeder. Mijn moeder was helemaal in paniek ze was aan het schreeuwen en aan het huilen. Ik voelde me langzaam weer beter worden. Ik deed mijn ogen open. Mijn moeder lag naast me op de grond heen in een bolletje heen weer te wiegen. Dat doet ze altijd als ze verdrietig is. 'Mam.' Kon ik zacht uitbrengen. Mijn moeder sprong in een ruk op. 'Lena! Oh Lena je liet me zo schrikken!' Zei ze. 'Waar is pap?' Vroeg ik. Ik heb geen idee waarom ik dat vroeg. 'Hij is even naar de winkel gegaan.' Zei ze. Ik knikte en stond weer op. 'Ik ga me even douchen.' Zei ik. Mijn moeder knikte en ging nog half in schok de deur uit. Toen ik me had gedoucht besloot ik om in me bed te kruipen. 'Midnight memories...' Ik schrok wakker. Het is 08:00 uur. Over 2 uur zouden we vertrekken naar het vliegveld. Ik stak nog wat spullen bij mijn handbagage en in het koffer. Ik zag op mijn bureau het lijstje liggen dat ik had gemaakt in de klas. Ik scheurde het door 2, dit had ik binnenkort niet meer nodig. Ik maakte me klaar voor vertrek. Ik ging naar onder waar pap en mam me op zaten te wachten. Pap stopte mijn bagage in zijn kofferbak. Ik nam afscheid van mam, we zeiden geen woord tegen elkaar en omhelsden elkaar alleen maar. Ze fluisterde in mijn oor dat het goed zou komen. Er rolden tranen over onze wangen. Maar nu was het tijd om te vertrekken want Emmely was net aangekomen. Tom de vader van Emmely en nieuwe vriend van mijn moeder besloot om bij haar te blijven tot we terug kwamen. Over zo een 2 uur rijden waren we in Zaventem aangekomen. We hadden nog een uur voor onze vlucht. We gingen snel nog wat eten in de mc donalds en gingen toen alvast gaan wachten op ons vliegtuig. Na een kwartier mochten we binnen. Ik en Emmely zaten naast elkaar en pap zat langs een vreemde man. In de vlucht hadden we vooral geslapen. Ik en Emmely hadden ook nog in wat modeboekjes gekeken. Ik voelde de blikken op mij, zelfs hier. Mijn exstantions waren eruit en mijn haren waren niet veel meer gegroeid. Na nog zo een uur vliegen kwamen we aan in New York.