Cancer.

Chapter 6

Mijn make-up en haren waren gedaan nu nog een jurk uitzoeken. Ik was blij dat ik mijn haren weer terug had, maar het voelde toch vreemd. Alsof ik niet meer dezelfde Lena was. Lilia was in haar kast aan het rommelen. 'Ja hier is ie!' Riep ze blij. Ze haalde een jurk tevoorschijn, een donkerblauwe jurk die net boven de knie kwam. 'Wow.' Wist ik nog net uit te brengen. 'Passen!' Riep ze bijna uit. Ik nam de jurk aan en ging me omkleden in haar badkamer. Ik keek in de spiegel die er stond. Ik moest glimlachen toen ik mezelf zag, ik leek helemaal niet ziek! En ik was blij dat ik even kon vergeten hoe ernstig mijn kanker was. Ik ging terug naar Lilia haar kamer. Daar stond ze me met open mond aan te staren. 'Lena...wow.' Zei ze. Ik giechelde onnozel. 'Jij ziet er anders ook beeldig uit.' Zei ik. En dat meende ik. Ze glimlachte. 'Kom dan gaan we.' Zei ze. We liepen naar beneden haar ouders en Kevin stonden al op ons te wachten. 'Wat zien jullie er goed uit.' Zei Patrick. Ik glimlachte en liep naar Kevin toe. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en fluisterde in mijn oor dat ik er geweldig uit zag. Wat hou ik toch van hem. We kwamen bij het restaurant aan. Het was een 3 sterren restaurant, het noemde 'la brochetta'. Daar had ik wel al eens van gehoord. Ik was zenuwachtig, volgens mij was het chikste restaurant waar ik ooit ben geweest de chinees om de hoek. Dat kan je volgens mij nog niet een 'restaurant' noemen. Ik tikte Rebecca op haar rug. 'Ik ben mijn bankkaart thuis vergeten.' Zei ik. Ze begonnen allemaal te lachen. Ik werd zo rood als een tomaat. 'Wij trakteren gekkie.' Zei Lilia. Ik glimlachte verlegen. We stapten uit de auto en gingen richting de deur. Aan de deur stond al een ober klaar om onze jassen aan te pakken. De ouders van Kevin en Lilia liepen al naar een lange tafel, we waren de eersten. We gingen zitten, ik zat tussen Lilia en Kevin, gelukkig. Er kwam al een ober aan die ons vroeg als we iets wouden drinken. Rebecca en Patrick bestelden wijn. 'Daar is oom frankie!' Gilde Lilia. Er kwam een kale man midden 40 zowat met een vrouw rond de 40 met lange zwarte haren naar onze tafel toegelopen. 'Zo Kevin is dit jou vriendinnetje?' Zei z'n oom. Hij keek me van top tot teen aan en knikte goedkeurend. De vrouw die blijkbaar Darcy heette gaf me een knipoog. Ze gingen tegenover de ouders van Kevin zitten. Daarna kwamen nog meer familieleden binnen, ze stelden zich allemaal voor. 'Ach, Barbara is weer te laat.' Zei oom Frankie. 'Zoals altijd.' Zei een andere oom. 'Daar is ze toch!' Zei Rebecca. Iedereen keek naar de deur. Ik kon mijn ogen niet geloven, deze vrouw kende ik maar al te goed. Ze was mijn verpleegster in het ziekenhuis. Ik liet niks merken aan de anderen, een avondje wou ik eens vergeten dat ik leukemie had, ééntje maar. De vrouw, Barbara dus en haar man die Jos heten gingen tegenover ons zitten. De vrouw keek me onderzoekend aan. 'Hee, jou ken ik ergens van!' Zei ze. Ohnee, daar komt het! 'Ben jij niet Lena?' Vroeg ze. Ik knikte zachtjes. 'Jij hebt twee weken geleden toch die chemo gehad? Voor je leukemie?' Zei ze. Alle ogen waren nu op mij gericht. Barbara besefte dat ze dit niet had moeten doen. 'Ik..ik..' Ik stond op en liep naar de wc's. Ik stormde zowat een wc binnen. Deed de deur achter me op slot en liet mijn hoofd naar achter vallen. De tranen gleden over mijn wangen. Dit was zo moeilijk, waarom kon ik niet 1 keer doen alsof ik niks had? Er werd op de wc-deur geklopt. 'Lena?' Vroeg Lilia. Ik veegde mijn tranen weg en deed de deur van het slot. Ze nam me in haar armen en trok me dicht tegen haar aan.

__________________________

Dit was maar een kort hoofdstukje, laat een comment achter met wat je er van vind en stemmen!