Cancer.

Chapter 42

Terwijl iedereen enthousiast over het verassingstripje aan het praten was keek ik doelloos voor me uit. Ik voelde Kevin's vinger over mijn hand glijden die er zachtjes in kneep. 'We zijn er!' Riep mijn moeder blij. Kom op Lena geniet nu toch even. Met een blinddoek leidden ze me naar de ingang. 'Tadaaaa!' Schreeuwt Ilana. De blinddoek word voor mijn ogen weggetrokken en ik sta recht voor een reusachtig pretpark. 'Cool!' Probeer ik er zo enthousiast mogelijk uit te krijgen. Iedereen kijkt me met een glimlach aan.

Na uren rond de dwalen in het pretpark begin ik me moe te voelen. Niet zomaar moe maar echt op. Ik weet zelf dat ik niet meer lang heb en ik voel het ook echt aan mijn lichaam. Mijn lichaam geeft de strijd op en de kanker is bijna gewonnen. Bijna, maar nog niet helemaal. 'Kom je Lena?' Vraagt Kevin aan me. Ik knik even en loop dan mee naar het restaurantje waar mijn ouders hebben gereserveerd. Ik voel alweer de blikken van alle mensen op mij gericht en hoor soms ergens vallen 'oh arm kind' of 'wat erg voor de ouders'. Ik ben er al aan gewent geraakt dat mensen me zo aanstaren. En de grote wonde op mijn hoofd die ik door mijn operatie heb gekregen maakt het ook niet bepaald beter. De ober komt de bestellingen opnemen. Ik neem een Lasagne, dat is altijd al een van mijn favoriete gerechten geweest. Waarschijnlijk is het de laatste keer dat ik dit eet. Lena, niet aan denken. Na een halfuur te hebben geluisterd naar de onzinnige praatjes van mijn ouders, Emmely, Ilana en Kevin komt de ober er eindelijk met het eten aan. 'Alles oké?' Vraagt Kevin bezorgd. 'Ja hoor.' Zeg ik. Maar we weten allebei dat dat niet zo is. De lasagne die anders zo heerlijk smaakt krijg ik met moeite door mijn keel. Alles is anders, ik kan niet meer genieten. Ik voel me opgesloten en het lijkt net alsof er een tijdsbom aan mijn lichaam hangt die elke seconde in mijn hoofd tikt. Tiktaktiktak.