Cancer.

Chapter 52

Pov. Kevin

'Kevin! Help me! Kevin.' Ik loop door het donkere bos op zoek naar de stem die me roept. 'Help!' Ik kijk haastig om me heen. 'Kevin.' Zegt de stem nu zachter. Ik loop naar de put die rechts van me staat en zie 2 handen om de rand geklemd. Ik buig me voorover en zie Lena in de put, haar gezicht vol met schrammen en modder en een gapende wonde aan haar rechterarm. 'Lena.' Zeg ik zachtjes. 'Help me.' Schreeuwt ze maar ik blijf staan. Ik kan niet bewegen het lukt me niet. Ik kan Lena niet helpen. Haar handen schuiven zachtjes van de rand en met vreselijk gegil valt Lena naar onder ik de donkere diepe put.

Ik schrik wakker in het vliegtuig. Hard genoeg zo te zien want de andere passagiers kijken me vreemd aan. Ik ontwijk de bezorgde blik van Samantha en zet me wat rechter in mijn stoel. Mijn lichaam trilt nog altijd van de vreselijke droom die ik net had. 'Alles oké?' Zegt een vriendelijke stem. Ik draai me om en zie de stewardess bezorgd kijken. 'Uhh ja.' Breng ik uit. 'Wilt u misschien een glas water?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en maak mijn riem los. Ik baan me een weg naar het toilet. Ik staar naar mijn spiegelbeeld in het kleine spiegeltje dat bij de toiletten ophangt. De kringen onder mijn ogen zijn haast zwart en mijn ogen zijn rood van het wenen. Ik doe wat water in mijn handen en wrijf het over mijn gezicht. Ik probeer mijn haren weer een beetje aanzienbaar te krijgen maar na 10 seconden geef ik het weer op. Wat kan het me ook schelen. De droom dwaalt door mijn hoofd en mijn gedachten blijven steeds bij het angstige gezicht van Lena steken. Mijn lieve, lieve Lena.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Halowa lieve lezertjes! Wat vinden jullie ervan? Sorry voor het lange wachten! Ik beloof dat ik vroeger zal updaten! Please vote en een leuke comment is ook altijd welkom! Dankje lieve lezertjes!