Cancer.

Chapter 12

'De behandeling heeft jou jammer genoeg niet geholpen.' De dokter sloeg zijn ogen neer. Hoorde ik dat nou goed? 99% werd beter en bij mij hielp het gewoon niet? Was dit een grap? Ik had wel duizenden vragen aan de dokter maar, maar 1 kwam eruit. 'Hoelang heb ik nog.' Vroeg ik. De dokter keek me met een verontschuldigende blik aan. 'Normaal gezien 2 maanden.' Zei hij. 2 maanden? Wat waren 2 maanden nu weer op een jaar?! Dit was niet te geloven, wie haatte mij hierboven zo om me zo te laten lijden! Wat had ik gedaan? Ik keek langs me naar Emmely en mijn vader. Mijn vader keek strak voor zich uit naar de witte muur. En Emmely keeek naar de tafel terwijl de tranen over haar wangen rolden. 'Oke, mag ik nu naar huis dan?' Zei ik. De dokter knikte. Ik stond op pakte mijn koffer en liep naar buiten. Emmely en pap liepen achter me aan. De mensen die ik passeerden keken me aan met meelevendheid, arm meisje dachten ze. Ik kon hun wel slaan, ze zouden nooit weten hoe ik mij voel! En ik wens hen het ook niet toe. We kwamen op de parking aan en stapten in de auto. In de rit naar mijn vaders huis hadden we geen enkel woord gezegd. Thuis stormde ik naar mijn kamer. Ofja, beter gezegd mijn vaders huis , wat kan het me ook schelen. Ik zocht mijn telefoon en duwde het nummer in van Kevin. De tranen rolden over mijn wangen. 'Hallo met kevin...' 'Kevin!' 'Spreek in bericht in na de biep.' Zei de telefoon. Ik gooide mijn telefoon tegen de muur. En schreeuwde heel het huis bijeen. Toen liet ik me huilend op mijn bed neervallen. 'The story of my life..' Mijn beltoon. Ik stond op van mijn bed en nam op. 'Met Lena.' Zei ik. 'Hey Lena met Lilia, ik zag dat je naar kevin had gebeld?' Zei ze bezorgd. ' uhm ja dat klopt, waar is hij.' Zei ik met trillerige stem. ' hij zit in de douche.' Zei ze. Ik barstte in tranen uit. Het was stil aan de andere kant van de lijn. 'Leen?' Het was Kevin. 'Kevin!' Schreeuwde ik zowat. 'Lena wat is er?!' Zei hij. 'Ik ben net uit het ziekenhuis, de operatie heeft niet geholpen, ik ben die 1% Kevin, ik heb nog 2 maanden.' Zei ik in 1 adem. Het was stil aan de andere kant van de lijn. 'Biepbiep.' Wat?! Hij had opghangen!